Οι Έλληνες της Αιγύπτου από την αρχαιότητα έως την Αραβική κατάκτηση

Οι Έλληνες της Αιγύπτου ή Αιγυπτιώτες, είχαν μια ιδιαίτερα ακμάζουσα παρουσία στην Αίγυπτο κατά την κλασική αρχαιότητα, ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, και κατόπιν κατά τον 19ο αιώνα έως και την Αιγυπτιακή επανάσταση του 1952, όταν και ένας μεγάλος αριθμός αναγκάστηκε να φύγει. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει πως η μυθολογική Ρόδια Ακτίς, έκτισε την πόλη της Ηλιούπολις πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, και με τον ίδιο τρόπο οι Αθηναίοι έκτισαν την Σάϊς, και ενώ όλες οι Ελληνικές πόλεις καταστράφηκαν κατά τον κατακλυσμό, οι Ελληνικές πόλεις της Αιγύπτου επέζησαν.

Ο βασιλιάς της Μήλου

Ένας υπερφύαλος πειρατής που έφτιαξε δικό του βασίλειο στην Μήλο, ενώ όλο το Αιγαίο ήταν τούρκικο και η Οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν πάνω στην ακμή της. Χρίστηκε βασιλιάς, έφτιαξε κράτος και μετά τον πελέκησαν οι Τούρκοι με ένα απλό κόλπο που εκμεταλλεύτηκε την αφέλεια και την μεγαλομανία του.

Ήταν το 1677, περίοδος βαθιάς και σκληρής τουρκοκρατίας, που στο πανέμορφο νησί της Μήλου -στο κέντρο του Αιγαίου- έγινε κάτι εκπληκτικό. Ένας άνδρας από το Λιδωρίκι της Φωκίδας που ονομαζόταν Ιωάννης Κάψης, αψήφησε τον πανίσχυρο σουλτάνο και εγκαθίδρυσε στο νησί βασιλευόμενη δημοκρατία. Είναι από τα παλαβά της ελληνικής ιστορίας όμως έγινε, αποδεικνύοντας ότι τίποτα στην πορεία των ανθρωπίνων κοινωνιών και στη δράση των ανθρώπων δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει.

Εκπληκτικές φωτογραφίες από το μνημείο του Λυσικράτη

Το Μνημείο του Λυσικράτη είναι ένα μνημείο της Αθήνας, γνωστό και ως Φανάρι του Διογένους. Βρίσκεται στο κάτω άκρο του ανατολικού κλίτους της Ακρόπολης, στη σημερινή πλατεία του Λυσικράτη και κατά δε τους αρχαίους επί της οδού των Τριπόδων.

Πρόκειται περί χορηγικού μνημείου, δηλαδή μνημείου επί του οποίου φερόταν ο τρίποδας που δινόταν ως τιμητικό έπαθλο στον χορηγό, που αναλάμβανε τη συγκρότηση του χορού αλλά και τα έξοδα διεξαγωγής χορευτικών αγώνων κατά τις επίσημες τελετές.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο Παρθενώνας

Τρίτη κατά σειρά μεγαλύτερης «ευθύνης» ζημιά για τον Παρθενώνα - κι όχι πρώτη, όπως νομίζεται - είναι η ανατίναξη του κορυφαίου μνημείου της ανθρωπότητας από τον Μοροζίνη το 1687.

Η μεγαλύτερη ζημιά στον Παρθενώνα έχει γίνει από αρχαία πυρκαγιά, ενώ «με διαφορά στήθους» ακολούθησε η επέμβαση του Ν. Μπαλάνου με σίδηρο (που σήμερα έχει οξειδωθεί) στις αρχές του 20ου αιώνα. «Τρίτη έρχεται η κατάρρευση από την ανατίναξη, η οποία ήταν ένα "χάδι" αν συγκριθεί με τη ζημιά που έπαθε όρθιο το κτήριο, μόνον επειδή φιλοξενούσε μέσα του πραγματικά έναν "καρκίνο", αυτά τα σίδερα, αλλά και από την αφανή προσβολή της πυρκαγιάς μέσα στο εσωτερικό της μάζας», σύμφωνα με τα όσα είχε πει ο καθηγητής Μανώλης Κορρές.

Κρυμμένα αρχαία μυστικά: Η Κλεψύδρα της Ακρόπολης

Με 1.600 οκάδες νερό ημερησίως εφοδίαζε η Κλεψύδρα – κρήνη που χρησιμοποιήθηκε από το 3500 π.Χ. – τους πολιορκημένους Έλληνες στην Ακρόπολη την εποχή της Επανάστασης. Oρατή στους επισκέπτες είναι σήμερα η αυλή της

Κρυμμένα αρχαία μυστικά

«Κλέβει» εδώ και 5.500 χρόνια αλλά αντί να τιμωρηθεί λατρεύτηκε. Μεταμορφώθηκε από πηγή σε πηγάδι, σε εκκλησία με αγίασμα και σε προμαχώνα των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης. Η πιο σημαντική φυσική πηγή της Ακρόπολης, η Κλεψύδρα, έφτασε να «δει» νεκρό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το καλοκαίρι του 1824.

Εντυπωσιακή ανακάλυψη στη Ρωμαϊκή Αγορά της Αιώνιας Πόλης

Έναν υπόγειο ναό κι έναν τάφο, που μπορεί να αποτελούσε την τελευταία κατοικία του θρυλικού ιδρυτή της Ρώμης, του Ρωμύλου εντόπισαν αρχαιολόγοι που πραγματοποιούν ανασκαφές στη ρωμαϊκή αγορά της Αιώνιας Πόλης.

Όπως ανακοίνωσε η διευθύντρια του αρχαιολογικού πάρκου του Κολοσαίου, Αλφονσίνα Ρούσο, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ένα χώρο αφιερωμένο στον πρώτο βασιλιά της Ρώμης και μια πέτρινη σαρκοφάγο μήκους περίπου 1,4 μ., που πιστεύεται ότι ανάγεται στον 6ο π.Χ. αι. «Είναι μια εξαιρετική ανακάλυψη. Το Φόρουμ (η ρωμαϊκή αγορά) ποτέ δεν σταματά να βγάζει εντυπωσιακούς νέους θησαυρούς», δήλωσε στους Times του Λονδίνου.

Αυτοί ήταν οι θεοί της Αρχαίας Αιγύπτου - Η δύναμη των ιερέων

Τα λαξεύματα από το 17000 π.Χ. που απεικονίζουν άγρια γελάδια δίπλα σε παράξενα υβριδικά πλάσματα στην τοποθεσία Κούρτα της νότιας Αιγύπτου υποδηλώνουν ότι η πίστη στις κρυμμένες δυνάμεις της φύσης υπήρχε από πολύ νωρίς. Μαζί με το παλιότερο πέτρινο γλυπτό της Αιγύπτου πριν από περίπου 7.000 χρόνια, που πιστεύεται ότι αναπαριστά μια αγελάδα, γίνεται σαφές ότι αυτό το ζώο διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή των πρώτων Αιγυπτίων.

Καλαβριανή: Η διάλεκτος των αρχαίων Ελληνικών αποικιών της Μεγάλης Ελλάδας

Η Καλαβριανή διάλεκτος Γκρίκο, είναι διάλεκτος των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή της Καλαβρίας στην νότια Ιταλία. Αποτελεί την μια από τις 2 κύριες διάλεκτους των Γκρίκο, με την άλλη να είναι η διάλεκτος Γκρίκο ανατολικότερα στην περιοχή της Απουλίας.

Η γλώσσα ταξινομείται από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως απειλούμενη με εξαφάνιση,και ο αριθμός των ομιλητών της στην περιοχή θεωρείται πως είναι περίπου 2.000 με 13.000.

Μυρμιδόνες: Οι απόλυτοι πολεμιστές που κυριάρχησαν στην Τροία

Οι Μυρμιδόνες έγραψαν την ιστορία τους κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, κυρίως εξαιτίας τους αρχηγού τους Αχιλλέα. Αποτελούσαν τον απόλυτο στρατιώτη της εποχής, εξαιρετικά υπάρκουοι στους ηγέτες τους.

Μυρμιδόνες ονομάζονταν στην Ομηρική εποχή οι κάτοικοι της Φθίας. Πήραν το όνομά τους από τον Μυρμιδόνα, υιό του Δία και της Ευρυμέδουσας, σύμφωνα με τον μύθο. Ο ίδιος μύθος αναφέρει ότι ο Δίας για να ζευγαρώσει με την εν λόγω πριγκίπισσα μεταμορφώθηκε σε μυρμήγκι από όπου και η ονομασία των απογόνων τους.

Η ιταλική ομάδα με την αρχαιοελληνική καταγωγή

«Υποκλιθείτε στη Μεγάλη Ελλάδα»

Στη φετινή Σούπερ Λιγκ Πανιώνιος, Λαμία, Ατρόμητος, Ξάνθη και Βόλος κόβουν αθροιστικά περίπου 7.500 εισιτήρια.

Τόσα περίπου πουλάει μόνη της μια ιταλική ομάδα της Serie B που φιλοδοξεί φέτος να ανέβει για δεύτερη φορά στην ιστορία της στη μεγάλη κατηγορία του Calcio. Ο λόγος βέβαια που μας απασχολεί δεν είναι οι αγωνιστικοί στόχοι της, αλλά η Ελληνική «καταγωγή» της και η διαφήμιση αυτής από τους οπαδούς της σε κάθε εντός έδρας αγώνα.

Ευπαλίνειο Όρυγμα της Σάμου, η δημιουργία ενός θαύματος

Η τοποθέτηση σηράγγων είναι πιθανότατα ένα από τα πιο σκληρά έργα μηχανικής που ανέλαβαν οι αρχαίοι, διότι απαιτούσε τη διαχείριση πολλών εξεζητημένων πεδίων της επιστήμης, όπως η αρχιτεκτονική, η γεωδαισία, η υδραυλική και η γεωλογία. Αυτό κάνει τις αρχαίες σήραγγες ενδιαφέροντα θέματα για μελέτη. Η σήραγγα του Ευπαλινίου, στο νησί της Σάμου, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Χτισμένη τον 6ο αιώνα π.Χ., περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο, ήταν ένα σημαντικό ορόσημο της μηχανικής επειδή είναι μια από τις πρώτες γνωστές σήραγγες που εκσκαφίστηκαν και από τις δύο πλευρές. Χρησιμοποιώντας μόνο σμίλες και σφυριά, και βασιζόμενοι σε απλούς νόμους της γεωμετρίας και της τριγωνομετρίας αυτοί οι αρχαίοι μηχανικοί ολοκλήρωσαν μια σχεδόν αδύνατη συναντηση κάτω από ένα λόφο πάνω από διακόσια μέτρα ύψος και σχεδόν μισό χιλιόμετρο από κάθε άκρο. Η σήραγγα και το υδραγωγείο ήταν σε χρήση για χίλια χρόνια, μέχρι να εγκαταλειφθεί στον 7ο αιώνα μ.Χ. Η σήραγγα συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1992, αλλά μόλις πριν από μερικά χρόνια το Υπουργείο Πολιτισμού άνοιξε τμήματα της σήραγγας στο κοινό.

Ο κρατήρας του Δερβενίου: Το αριστούργημα τέχνης που προκαλεί παγκόσμιο θαυμασμό

Το σπουδαιότερο εύρημα του νεκροταφείου του Δερβενίου είναι ο περίφημος χάλκινος κρατήρας, που είχε χρησιμοποιηθεί ως οστεοδόχο σκεύος.

Το αριστουργηματικό και μοναδικό στο είδος του έργο σώζεται ακέραιο και το χρυσό του χρώμα οφείλεται στη μεγάλη περιεκτικότητα κασσίτερου στο κράμα του χαλκού. Ο κρατήρας είναι κατασκευασμένος με δύο τεχνικές: χύτευση για το χείλος, τις λαβές και τα προσωπεία τους, τη βάση, και τα αγαλμάτια των ώμων, και σφυρηλάτηση για τις ανάγλυφες μορφές της κοιλιάς και του λαιμού.

Ο πολυμήχανος Έλληνας τυχοδιώκτης που έγινε στρατηγός και βασιλιάς

Σε μια εποχή που ο Ελληνικός κόσμος έδινε προοδευτικά τη θέση του στη ρωμαϊκή κυριαρχία, ένας τουλάχιστον ιδιαίτερος Έλληνας ανταποκρίθηκε στην ιστορικότητα των καιρών του.

Μόνο που στα ελληνικά χρονικά της Σικελίας λίγοι άντρες μισήθηκαν όσο αυτός. Έστω κι αν αυτός ήταν ο θεματοφύλακας του ελληνισμού στον Κάτω Κόσμο σε εποχές ραγδαίων εξελίξεων και κατακλυσμιαίων κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών.

Ακόμα και οι πολέμιοί του του αναγνώριζαν όμως πως ήταν ένας τους τελευταίους μεγάλους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, κρατώντας τα εδάφη του αδούλωτα στις διαθέσεις των βάρβαρων εχθρών.

To αρχαιολογικό αίνιγμα της Ελλάδας!

Είναι ένα μικρό άγαλμα που αποτελεί μυστήριο για τους αρχαιολόγους, οι οποίοι το αποκαλούν «7.000 ετών αίνιγμα»!

Το αγαλματίδιο, ύψους 36 εκατοστών εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και το μόνο που γνωρίζουν για αυτό είναι η ηλικία του, η οποία υπολογίζεται στα 7.000 χρόνια πριν, στην ύστερη Νεολιθική περίοδο.

Μοιάζει με πουλί, που έχει σκαλιστεί σε γρανίτη, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν μεταλλικά εργαλεία. Έχει ένα πλατύ ράμφος, στρογγυλή κοιλιά και κυλινδρικά πόδια. Αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει πως μοιάζει και με άνθρωπο.

Πόσο σοφοί ήταν οι εφτά σοφοί του αρχαίου κόσμου;

Μιλώντας κανείς για σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, ο νους πηγαίνει αβίαστα στους κορυφαίους στοχαστές που ξεπήδησαν από την Ελληνική επικράτεια.

Ονόματα δηλαδή σαν του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Ηράκλειτου, του Επίκουρου, του Πυθαγόρα, πνεύματα που μεταμόρφωσαν τη σκέψη και τον κόσμο και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο μετά το κατακλυσμιαίο πέρασμά τους από τους ιστορικούς τους χρόνους.

Πώς γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες πότε έπρεπε να επισκεφτούν το Μαντείο των Δελφών;

Σύμφωνα λοιπόν με ερευνητές του Τμήματος Αρχαιολογίας και Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστήμιου τou Leicester, είναι πιθανό ένα αίνιγμα 2.700 ετών να βρήκε την απάντησή του!

Το μυστήριο γύρω από το Μαντείο των Δελφών, ήταν το εξής: πώς κατάφερναν οι αρχαίοι από όλη την Ελλάδα – συχνά και από τη Μεσόγειο-, να μαζεύονται από παντού μία συγκεκριμένη ημερομηνία στο Μαντείο, αφού δεν υπήρχε κάποιο κοινό ημερολόγιο για όλες τις περιοχές;

Αρχαίων σοφία: ποια η πραγματική αξία του χρήματος;

Στη σημερινή κοινωνία όλα φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.

Όλοι μας επιδιώκουμε να βρούμε μια καλοπληρωμένη θέση εργασίας ώστε να έχουμε τη δυνατότητα όχι μόνο να βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά να μπορούμε ακόμη να απολαμβάνουμε τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής.

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε όλοι να θεωρούν το χρήμα ως μια υπέρτατη αξία δεδομένου ότι χωρίς αυτό είναι αδύνατον να αγοράσει κανείς υλικά αγαθά, πράγμα που φαντάζει καταστροφικό στην καταναλωτική κοινωνία όπου διαβιούμε.

Γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες εμφανίζονται γυμνοί στην Τέχνη

Τα αρρενωπά γυμνά είναι ο κανόνας στην Ελληνική τέχνη και γλυπτική, παρόλο που οι ιστορικοί δηλώνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες φορούσαν τα ρούχα τους. Νέες έρευνες δείχνουν ότι η τέχνη μπορεί να μιμείται τη ζωή πιο στενά από ότι είχε μπορεί να είχε σκεφτεί ο καθένας, προηγουμένως.

Όπως αναφέρεται στο Live Sciense, το γυμνό ήταν μια «φορεσιά» που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι καλλιτέχνες για να απεικονίζουν διάφορους ρόλους ανδρών, οι οποίοι κυμαίνονταν από τον ηρωισμό και την κατάστασή τους, έως και την ίδια την ήττα.

Αριστοτέλης: «Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται»

Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θα πάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνους πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δε φοβάται.

Και δεν φοβούνται ούτε αυτά πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τούς οποίους δεν νομίζουν ότι θα τα πάθουν, και ούτε και τότε φοβούνται, όταν δεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε. Συνάγεται λοιπόν ότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι πού νομίζουν ότι κάτι θα πάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα το πάθουν, και αυτά πού θα πάθουν, και το χρόνο πού θα το πάθουν.

Οι μοναδικές αρχαίες Σπαρτιάτισσες

Όταν ρωτήθηκε από κάποια γυναίκα της Αττικής «γιατί μόνο εσείς οι Λάκαινες έχετε εξουσία πάνω στους άνδρες», απάντησε: «Επειδή είμαστε και οι μόνες που γεννάμε άνδρες», Γοργώ (κόρη του βασιλιά Κλεομένη Α’ και σύζυγος του βασιλιά Λεωνίδα Α’)

Οι γυναίκες αποτελούν το μισό του πληθυσμού, όμως οι ιστορικές πηγές δεν αφιερώνουν ούτε το μισό της προσοχής που τις αξίζει και που απαιτεί ο ρόλος τους. Όμως, οι γυναίκες της Σπάρτης αποτελούσαν εξαίρεση. Ήταν οι μόνες γυναίκες στην αρχαιότητα που, αντί να μένουν σιωπηλές, είχαν τη δική τους γνώμη και φρόντιζαν να τη διατυπώνουν. Αφού λοιπόν στα μάτια των υπολοίπων Ελλήνων οι Σπαρτιάτες φαίνονταν παράξενοι με τα ήθη και τις συνήθειές τους, άλλο τόσο και περισσότερο παράξενες έμοιαζαν και οι γυναίκες τους.