Γνωρίζατε ότι οι πρόγονοι του Διονυσίου Σολωμού δεν ζούσαν στην Ζάκυνθο, αλλά στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Οροπέδιο των Αρμενοχαντράδων 25 χλμ νότια της Σητείας;
Μέσα στην μικρή εκκλησία του οικισμού που σώζεται ακόμα, τον Άγιο Γεώργιο, βρίσκεται ο οικογενειακός τάφος των Salomon (Σολωμών) όπως μαρτυρεί η σχετική επιγραφή που βλέπετε στα πλάνα.
Σε μια εποχή που ο Ελληνικός κόσμος έδινε προοδευτικά τη θέση του στη ρωμαϊκή κυριαρχία, ένας τουλάχιστον ιδιαίτερος Έλληνας ανταποκρίθηκε στην ιστορικότητα των καιρών του.
Μόνο που στα ελληνικά χρονικά της Σικελίας λίγοι άντρες μισήθηκαν όσο αυτός. Έστω κι αν αυτός ήταν ο θεματοφύλακας του ελληνισμού στον Κάτω Κόσμο σε εποχές ραγδαίων εξελίξεων και κατακλυσμιαίων κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών.
Ακόμα και οι πολέμιοί του του αναγνώριζαν όμως πως ήταν ένας τους τελευταίους μεγάλους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, κρατώντας τα εδάφη του αδούλωτα στις διαθέσεις των βάρβαρων εχθρών.
Σύμφωνα με το μύθο στα νερά του οι Νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα έλουσαν το νεογέννητο Δία. Από εκεί πήρε και το όνομά του, Λούσιος. Και μπορεί να μην πρόκειται για ένα από τα πιο μεγάλα ποτάμια της χώρας, αφού πρόκειται για παραπόταμο του Αλφειού, με μήκος μόλις 23 χιλιομέτρων, όμως, είναι εντυπωσιακός και σίγουρα όμορφος λόγω του τοπίου που το περιβάλει.
Μετά την κηδεία του Έκτορα, ήλθε στην Τροία η όμορφη κόρη του Άρη Πενθεσίλεια βασίλισσα των Αμαζόνων, για να ενισχύσει τους Τρώες. Στις μάχες ήταν ιδιαίτερα δυναμική, σκότωσε και τον Αχαιό Μαχάονα.
Οι Αμαζόνες ήταν μια πολεμόχαρη γυναικεία φυλή που κατοικούσαν, σύμφωνα με τον μύθο, στη νοτιοανατολική πλευρά του Ευξείνου Πόντου ή στην περιοχή του Καυκάσου.
Στην αρχή η Πενθεσίλεια πολέμησε με επιτυχία αλλά στο τέλος νικήθηκε από τον Αχιλλέα που τη σκότωσε με το σπαθί του. O Αχιλλέας με κράνος, ασπίδα, περικνημίδα σχεδόν γυμνός, βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλεια η οποία πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα. Η Αμαζόνα του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Στη συνέχεια έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε.
Ο ευρηματικός μύθος για τα διπλά ανθρώπινα όντα (τους Στρογγυλούς Ανθρώπους)
…… καταρχήν υπήρχε το ανδρόγυνο, το οποίο συνδύαζε το αρσενικό και το θηλυκό μαζί. Το σώμα αυτό ήταν στρογγυλό, έχοντας ολόγυρα πλάτη και πλευρά. Είχε τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια ίσα με τα χέρια και δύο πρόσωπα που ήταν στραμμένα σε αντίθετες κατευθύνσεις. Το σώμα προχωρούσε όρθιο είτε προς τη μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη. Όποτε επιθυμούσε να τρέξει με ταχύτητα όπως οι ακροβάτες τεντώνουν προς τα πάνω τα πόδια και κάνουν τούμπες, εναλλάσσοντας χέρια- πόδια, έτσι και αυτό στηριζόταν σε χέρια- πόδια, που τότε ήταν οκτώ στο σύνολο και μετακινιόταν σαν στεφάνι κυκλικά με ταχύτητα. Ήταν πλάσματα που δε γνώριζαν το σαρκικό έρωτα γιατί αναπαράγονταν με γονιμοποίηση του εδάφους.
Το Φιλιππείο ήταν ναός εντός του ιερού χώρου της Άλτεως, δυτικά του ναού της Ήρας και ήταν το μοναδικό κυκλικό οικοδόμημα στην αρχαία Ολυμπία.
Το Φιλιππείο, σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν κυκλικός περίστυλος ναός με κίονες πάνω σε κυκλική μαρμάρινη κρηπίδα με τρία σκαλοπάτια. Υπήρχαν δεκαοκτώ ιωνικοί κίονες με βάσεις απλού αττικού ιωνικού ρυθμού που πάνω τους στηρίζετο πώρινος ιωνικός θριγκός, ενώ στο εσωτερικό του σηκού, περιμετρικά, υπήρχαν εννέα κορινθιακοί ημικίονες και ημικυκλικό βάθρο, όπου τοποθετήθηκαν 5 χρυσελεφάντινα αγάλματα της μακεδονικής βασιλικής οικογένειαας.
Κρυμμένοι θησαυροί στην Ελλάδα; Κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχουν, καμία απόδειξη για την ύπαρξή τους δεν υπάρχει, ωστόσο οι θρύλοι περί ύπαρξης κρυμμένων θησαυρών, παρακινεί πολλούς να παραστήσουν τον... Ιντιάνα Τζόουνς. Κάποιες φορές, με ολέθρια αποτελέσματα.
Τρανή απόδειξη είναι η προσπάθεια αγνώστων να βρουν τον θησαυρό (που θρυλείται ότι υπάρχει) του Αλί Πασά σε περιοχή της Καρδίτσας, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μία τεράστια τρύπα σε ιστορικό γεφύρι της περιοχής, ικανής να προκαλέσει ακόμη και την πτώση του.
Εμφανίστηκε από το πουθενά, ντυμένος με ρούχα καθόλου κατάλληλα για μάχη, θέρισε τους Πέρσες με τη λαβή του αρότρου του και μετά εξαφανίστηκε μαγικά.
Ήταν άλλο ένα από αυτά τα ξακουστά αξιοπερίεργα που έλαβαν χώρα στην περίφημη μάχη του Μαραθώνα ή που μας είπαν πως συνέβησαν οι αρχαίοι συγγραφείς.
Εχετλαίο ή Έχετλο τον αποκάλεσαν και έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου: δεν ήταν τοπικός ή εθνικός ήρωας ούτε και κανείς τον γνώριζε πριν τη μάχη. Τον αποκάλεσαν εξάλλου έτσι από την εχέτλη που κρατούσε, τη λαβή του αρότρου δηλαδή, ένα αρκούντως παράξενο όπλο να φέρεις στον πόλεμο.
Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη Γη επιστράτευσε τη δύναμη και την ευφυΐα του για να επιβληθεί, αρχικά στη φύση και τα ζώα και στη συνέχεια στους υπόλοιπους ανθρώπους.
Για να επιβληθεί, λοιπόν συνέθεσε στρατό, με τη βοήθεια του οποίου εξαπλώθηκε στα πέρατα τη Γης, δημιουργώντας θρυλικές αυτοκρατορίες, συγκεντρώνοντας αμύθητα πλούτη και κατακτώντας σημαντική θέση στην ιστορία.
Παρακάτω ακολουθούν οι δέκα ισχυρότεροι στρατοί της αρχαιότητας.
Οι απόψεις και γνώμες, που, κατόπιν έρευνας, ταράζουν τα νερά της κατεστημένης πληροφόρησης, σίγουρα θα βρουν στην διαδρομή παράλογους πολέμιους. Ο δρόμος της πραγματικής γνώσης δεν είναι καθόλου εύκολος. Δεν χρειάζεται, όμως, να συμφωνήσουν όλοι μαζί σας, κάτι που ούτως ή άλλως είναι απίθανο. Καμιά φορά μάλιστα στους δέκα ακούει μόνο ο ένας.
Ωστόσο, η προσωπική επιτυχία του καθενός, βασίζεται στο γεγονός, ότι ανοίγει συζητήσεις, προκειμένου να υπάρξει περαιτέρω έρευνα σε οποιονδήποτε τομέα. Τεχνολογία, θετικές επιστήμες, ιατρική, πολιτική, ιστορία είναι μερικοί από τους τομείς, που, όταν το «κυνήγι» πληροφοριών γίνεται με μυαλό και μάτια ανοιχτά, υπάγονται στην μεγάλη κατηγορία της φιλοσοφίας.
Οι πρόγονοί μας είχαν μια λέξη ειδικά αφιερωμένη σε έναν από τους χειρότερους εφιάλτες τους.
Ταράξιππο ονόμαζαν τον δαίμονα που τρόμαζε τα άλογα στις ιπποδρομίες, μια βασανισμένη ψυχή που στοίχειωνε τα ιπποδρόμια του ελλαδικού χώρου και καταλάγιαζε μόνο με θυσίες.
Ο Ταράξιππος ήταν ουσιαστικά Ταράξιπποι, πλήθος δαιμονίων δηλαδή που ενέδρευαν στους ιπποδρόμους και έκαναν τα άλογα να αφηνιάζουν, προκαλώντας συντριβές αρμάτων και τραυματισμούς ή θανάτους αρματηλατών.
Πρέπει κατ' αρχάς να ειπωθεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν φαίνεται να γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά.
Γι' αυτούς μεγαλύτερη σημασία είχε η αρχή κάθε μήνα που ονομαζόταν νουμηνία.
Στην Αθήνα, ωστόσο, μια επιγραφική μαρτυρία μας πληροφορεί για μια θρησκευτική τελετή που γινόταν στην αρχή του νέου έτους ή, σωστότερα, την τελευταία ημέρα του απερχομένου, αφορούσε όμως περιορισμένο αριθμό ατόμων.
Πότε οι Έλληνες άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα έτος χωρισμένο σε δώδεκα μήνες, δεν είναι γνωστό. Πιθανόν τούτο να έγινε το αργότερο στον 8ο αι. π.Χ., αφού μνεία της ύπαρξής του εντοπίζεται στον Ησίοδο.
Πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι η σχέση ανάμεσα στο ημερολογιακό έτος και στις διάφορες γιορτές ήταν για τους Έλληνες στενή, όπως αποδεικνύεται από το ότι τα ονόματα των περισσοτέρων μηνών τους προέρχονταν από ονομασίες γιορτών που τελούνταν κατά τους μήνες αυτούς. Οι γιορτές αυτές σπάνια σχετίζονται με επεισόδια από τη ζωή των ίδιων των θεών και συνήθως έχουν να κάνουν με τις αγροτικές ασχολίες που ελάμβαναν χώρα κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα και με τις οποίες ο άνθρωπος εξασφάλιζε τη σοδειά του συνεπώς και την ύπαρξη και διαιώνισή του.
Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο.
Συνήθως υποστηρίζεται πως τα Κάλαντα ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου.
Υπάρχουν όμως και λαογράφοι που ανάγουν την απώτατη καταγωγή τους στην αρχαία Αθήνα, όπου επικρατούσε μια όμοια συνήθεια.
Στις γιορτές των Πυανεψίων και των Θαργηλίων, κατά τις οποίες προσφέρονταν θυσίες προς τον Ήλιο, ήταν καθιερωμένο να γυρνούν τα παιδιά στους αθηναϊκούς δρόμους.
Ως ένας από τους κύριους ολύμπιους θεούς, ο Ήφαιστος διαδραμάτιζε κεφαλαιώδη ρόλο στη δωδεκαθεϊστική λατρεία των αρχαίων Ελλήνων.
Ήταν ο θεός της φωτιάς, αλλά και κύριος της σιδηρουργίας, της χαλκουργίας, της μεταλλουργίας και οποιασδήποτε τέχνης ή τεχνικής είχε να κάνει με το πυρ. Ακόμα και η γλυπτική και η ξυλουργική φαίνονται να του ανήκουν, τέτοια περίβλεπτη θέση κατείχε στο ολύμπιο πάνθεο.
Η λέξη Μέδουσα σημαίνει «κυρίαρχη θηλυκή φρόνηση». Στα Σανσκριτικά η ίδια λέξη αποδίδεται ως Μεντχά, στα Ελληνικά Μήτις, και στα Αιγυπτιακά Μετ ή Μάατ. Τούτη η θεότητα ήρθε στην Ελλάδα πιθανώς από τη Λιβύη, όπου λατρευόταν από τις Αμαζόνες ως Θεά-Ερπετό.
Ως Μέδουσα (Μήτις) ήταν η καταστροφική όψη της μεγάλης τριπλής Θεάς που επίσης αποκαλείται, Νιθ, Ανάθ, Αθήνη ή Αθήνα στη Β. Αφρική και Αθάνα περίπου το 1400. π.Χ. στη μινωική Κρήτη.
Η Αίγυπτος την εποχή των Πτολεμαίων αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα των ελληνιστικών βασιλείων. Οι Μακεδόνες Πτολεμαίοι διέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα στους κατοίκους του βασιλείου, έτσι ώστε να αρχίσουν να εξελληνίζονται και οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αιγύπτου.
Για ποιο λόγο όμως οι ιθαγενείς της Αιγύπτου εξελληνίστηκαν;
Επιλογή της κυβέρνησης «να θάψει το μνημείο» δήλωσε στον Realfm 97.8 και την εκπομπή του Μάνου Νιφλή η ανασκαφέας του Τύμβου Καστά και επίτιμη έφορος αρχαιοτήτων Κατερίνα Περιστέρη. Μάλιστα, η κ. Περιστέρη χαρακτήρισε ''αθλιότητα'' να μετατοπίζουν τις ευθύνες τους στον τρόπο ανασκαφής.
«Θα έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη από την περιφέρεια για όλη αυτήν την αναβολή της υλοποίησης του έργου του ΕΣΠΑ που εδώ και
Από τους πολλούς γλύπτες που, σύμφωνα με τη γραμματειακή παράδοση, υπήρξαν μαθητές του Φειδία δύο φαίνεται να είναι οι σημαντικότεροι: ο Αλκαμένης και ο Αγοράκριτος. Ο πρώτος ήταν Αθηναίος και μπορούμε να τοποθετήσουμε τη δραστηριότητά του στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ., παρόλο που οι πληροφορίες των αρχαίων συγγραφέων είναι αντιφατικές και όχι πάντοτε αξιόπιστες. Το τελευταίο του έργο χρονολογείται λίγο μετά το 403 π.Χ., όταν ο Θρασύβουλος και οι οπαδοί του επανέφεραν στην Αθήνα τη δημοκρατία μετά από τις πολιτικές ανατροπές που έφερε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου· ήταν στημένο στο ιερό του Ηρακλή στη Θήβα, όπως μαθαίνουμε από τον περιηγητή Παυσανία (Ελλάδος περιήγησις 9.11.6):
