Ὅλοι ἀνεξαιρέτως, δέχονται ὅτι σ’αὐτὴ τὴν ζωή, οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ζοῦνε ἐλεύθεροι καὶ ἔν εὐδαιμονίᾳ. Οἱασδήποτε κοπῆς ἰντελιγκέντσιοι, ἰνστρούχτορες, διαφωτιστές, νεωτεριστές καὶ νεο- ἤ παλαιο- πολιτικοί, ἐπιχειρηματιστές, κρατιστές ἤ μαφιόζοι λίγο πολύ, συμφωνοῦν ἤ τό πρεσβεύουν.
Αὐτὰ τὰ δύο, ἐλευθερία καὶ εὐδαιμονία, προαπαιτοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείπει τὶς ἐπιταγὲς τῆς φύσεώς του καί λειτουργεῖ ἐν κοινωνίᾳ. Σὲ σχέση συγκρότησης τουλἀχιστον Πολιτείας. Ὁπότε φυσιολογικά προκύπτει τὸ ἐρώτημα:
-Ποῦ θεμελιώνεται μία Πολιτεία;
Ἄν δὲν ἀπαντηθῇ, αὐτό, τότε κάθε προσπάθεια ὕπαρξης Πολιτείας εἶναι χαμένη ὑπόθεση. Γιατί μεταπίπτει σὲ ἐπιβολές ἀτομικῶν πεποιθήσεων, δηλαδή φυσικῶν ἐπιταγῶν, πρᾶγμα ποὺ συγκρούεται μὲ τὰ ἀνωτέρῳ.
Οἱ Ἕλληνες, νομοθέτες καὶ φιλόσοφοι, ἔλυσαν τὸ πρόβλημα: εἶπαν δηλαδή, ὅτι μιά τέτοια Πολιτεία μπορεῖ νὰ θεμελιώνεται μόνο στὸν χῶρο τοῦ Ἱεροῦ.
-Μὰ πῶς, θὰ πῇ κάποιος, ἀφοῦ κάθε Πολιτεία θεμελιώνεται μέ τὸ Σύνταγμά της, τί δουλειά ἔχει τὸ ἱερό ἤ ἡ μεταφυσική;
Μὰ τὸ Σύνταγμα, δὲν εἶναι στὴν οὐσία, παρά λόγος περὶ τῆς Δικαιοσύνης. Ὅμως τὸ δίκαιο καὶ ἡ δικαιοσύνη, ὡς ἐκφραστές τῆς ἀλήθειας τῆς Πολιτείας, θεμελιώνονται, μὲ τὴν σειρά τους, στὴν μεταφυσικὴ ἀναγνώριση τῆς ἱερότητος τοῦ κόσμου, ἐν τέλει τοῦ Προσώπου καὶ τῆς Πολιτείας. (Βλ. Σχετικά, Πλάτωνος Πολιτεία καὶ ἀναφορές τῶν Ι. Γεράση καὶ Θ. Ζιάκα). Τὁ πρόβλημα τῶν μεταφυτλετικῶν κοινωνιῶν γιὰ τὸν Πλάτωνα, ἦταν ἡ θμελίωση τῆς γνώσης καὶ ἡ θεμελίωση τῆς Δικαιοσύνης ἤ ἠθικῆς. Καὶ ὡς θεμέλια μόνο ἀξιωματικά (δηλαδὴ μεταφυσικά) μποροῦν νὰ τεθοῦν ὥστε νὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸ πρόταγμα τῆς ἐλευθερίας.
Αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ Πλάτων, μὲ τὰ ὅσα περὶ ἱερότητος Πολιτείας καὶ Προσώπου, προτάσσει, εἶναι προειδοποίηση ἀποφυγῆς μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς, ἐπέκεινα τοῦ ἱεροῦ, πολιτείας κατ’ἐπίτασσιν παραδεισοκατασκευαστῶν τύπου ἐλευθεραγοριτῶν, σταλινικῶν, χιτλερικῶν, ποπερριστῶν καὶ λοιπῶν.
Ἠθελημένα, θέλει νὰ ἀγνοῇ τὴν ἱερότητα συγκρότησης Πολιτείας, ἡ κρώζουσα παράφωνα, δῆθεν ἰντελιγκέντσια, διαφωτιστική, νεωτεριστική, αριστεροδεξιά ἤ ἄλλη. Γι’αὐτὸ καὶ μιλᾶ γιὰ κοσμικό Λόγο, δηλαδή ἐκθεμελίωση τὴς ἴδιας τῆς ὁντολογίας τοῦ Προσώπου, δηλαδή δικαίου ἀλά … κάρτ.
Μὲ τὴν σειρά της, αὐτὴ ἡ ἐκθεμελίωση ὁδήγησε στὴν ἐπιβολὴ τῶν λεγομένων συνταγμάτων, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ ἀτομικά δικαιώματα καὶ ἐξωπέταγμα τοῦ Πολίτη, ἀπὸ φορέα σύστασης ΚΑΙ λειτουργίας τῆς Πολιτείας. Δὲν χρειάστηκε καὶ πολύ, γιὰ νὰ καταργηθῇ ἡ Δημοκρατία καὶ νὰ ἀπομείνῃ μόνο, τὸ λεγόμενο ἀντιπροσωπευτικό σύστημα, ποὺ οὔτε δημοκρατία οὔτε ἀντιπροσωπευτικό εἶναι.
Τὰ ὅσα παρατηροῦμε σὴμερα, σὰν οἰκονομικό καὶ ὄχι μόνο, πανζουρλισμό, ἔχουν τὴν βάση τους ἀκριβῶς στὴν καταστροφὴ τοῦ ἱεροῦ θεμελίου τῆς Πολιτείας.
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστικὴ τοῦ ΤΕΙ Δυτικῆς Ἑλλάδος, antibaro.gr
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2017
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: