Κρέας στην Αρχαιότητα: Πολυτέλεια και Τελετουργία

Στην Αρχαία Ελλάδα, η κατανάλωση κρέατος δεν ήταν ούτε καθημερινή ούτε δεδομένη. Αντιθέτως, σχετιζόταν άμεσα με την κοινωνική τάξη, την οικονομική δυνατότητα και την περιοχή κατοικίας.

Στις αγροτικές περιοχές, το κρέας προερχόταν κυρίως από το κυνήγι, τις παγίδες ή την εκτροφή οικόσιτων ζώων, όπως οι χήνες και τα κοτόπουλα. Οι πλουσιότερες οικογένειες είχαν τη δυνατότητα να συντηρούν κοπάδια, εξασφαλίζοντας έτσι πιο τακτική κατανάλωση κρέατος.

Στα αστικά κέντρα, όπως η Αθήνα, το κρέας θεωρούνταν είδος πολυτελείας. Ένα γουρουνάκι γάλακτος κόστιζε τρεις δραχμές, ποσό ισοδύναμο με τρία ημερομίσθια, σύμφωνα με την εποχή του Αριστοφάνη. Το αρνίσιο και κατσικίσιο κρέας καταναλωνόταν κυρίως σε εορταστικά γεγονότα, ενώ τα λουκάνικα φαίνεται να ήταν δημοφιλή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Η κατανάλωση κρέατος είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα. Κατά τις θυσίες, οι θεοί λάμβαναν την «θεϊκή» μερίδα (λίπος και οστά), ενώ το υπόλοιπο μοιραζόταν στους ανθρώπους, ενισχύοντας την έννοια της κοινότητας.

Στα αρχαία συμπόσια, υπήρχε αφθονία πιάτων με βάση το κρέας: από πατσά και γαρδούμπες μέχρι χοιρομέρια και ποδαράκια. Αν και η κατανάλωση ήταν εντυπωσιακή, υπήρχαν απαγορεύσεις — όπως τα χοιρινά μυαλά, που αποδοκιμάζονταν για φιλοσοφικούς λόγους.

Η αρχαιοελληνική μαγειρική περιλάμβανε ψήσιμο σε σούβλες, βράσιμο με καρυκεύματα και χρήση κινητών μαγειρικών εργαλείων όπως τρίποδες και λέβητες. Η εστία αποτελούσε τον κεντρικό χώρο μαγειρέματος, συχνά τοποθετημένη σε εξωτερικό χώρο ή κοντά σε ανοίγματα για αερισμό.

Η παράδοση αυτή αποτυπώνεται και στα ομηρικά έπη, με χαρακτηριστική την εικόνα του Ερμή που ετοιμάζει κρέας σε καλαμάκια πάνω από τη φωτιά — ένα αρχαίο πρότυπο του σημερινού σουβλακιού.