Ο τάφος αυτός βρίσκεται σε απόσταση 145 μ. περίπου βορειοανατολικά του Ανακτόρου, 70 μ. περίπου από τον λόφο, στην άκρη ενός ελαιώνα. Ερευνήθηκε το 1953 και δημοσιεύθηκε είκοσι χρόνια αργότερα από τον Λόρδο William Taylour.
Η πεσμένη θόλος του αναστηλώθηκε το 1957 από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Ο δρόμος του έχει μήκος 10,50 μ., το στόμιο του έχει ύψος 4,55 μ. και βάθος 4,62 μ. και η διάμετρος του θαλάμου του είναι 9,35 μ. Στο δάπεδο του θαλάμου βρέθηκαν ένας μεγάλος ημικυκλικός λάκκος προορισμένος για ταφές (ανακομιδές) και ένας κτιστός τάφος ("σαρκοφάγος").
Υπολογίζεται ότι στο θάλαμο θα είχαν ενταφιασθεί τουλάχιστον 17 άτομα. Ο ταφικός θάλαμος είχε βάναυσα συληθεί ήδη κατά την Αρχαιότητα και τα πάντα στο εσωτερικό του βρέθηκαν αναμοχλευμένα. Ο τάφος κατασκευάσθηκε κατά την πρώτη Μυκηναϊκή φάση (1550-1500 π.Χ.) και χρησιμοποιήθηκε, αναμφίβολα για βασιλικές ταφές, σε όλη τη διάρκεια του 15ου αιώνα π.Χ., ίσως και μέχρι τον 13ο αιώνα π.Χ.
Από τα πολυάριθμα πολύτιμα αντικείμενα που διασώθηκαν από τον τάφο και βρίσκονται, στην πλειονότητα τους, στο Εθνικό Μουσείο στην Αθήνα, μπορούμε να φαντασθούμε τον αρχικό πλούτο του.
Περιλαμβάνουν ένα σημαντικό αριθμό κοσμημάτων και άλλων αντικειμένων από χρυσό, ανάμεσα τους 4 χρυσές γλαύκες, μια χρυσή βασιλική σφραγίδα με παράσταση πτερωτού γρύπα εμβληματικού χαρακτήρα και ένα χρυσό δακτυλίδι με απεικόνιση ιερού κορυφής Μινωικού τύπου
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2017
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: