Amor fati

Το Amor fati είναι μια λατινική φράση που μπορεί να μεταφραστεί ως "αγάπη για τη μοίρα " ή "αγάπη για τη μοίρα κάποιου". Χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια στάση στην οποία κάποιος βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένου του πόνου και της απώλειας, ως καλά ή, τουλάχιστον, απαραίτητα.

Το Amor fati συνδέεται συχνά με αυτό που ο Friedrich Nietzsche αποκάλεσε «αιώνια επανάληψη», την ιδέα ότι, σε ένα άπειρο χρονικό διάστημα, όλα επαναλαμβάνονται απεριόριστα. Από αυτό ανέπτυξε την επιθυμία να είναι πρόθυμος να ζήσει ακριβώς την ίδια ζωή ξανά και ξανά για όλη την αιωνιότητα ("... μην λαχταράτε τίποτα πιο θερμά από αυτήν την απόλυτη αιώνια επιβεβαίωση").

"Η φόρμουλά μου για το μεγαλείο σε έναν άνθρωπο είναι το amor fati: ότι κάποιος δεν θέλει τίποτα να είναι διαφορετικό, ούτε μπροστά, ούτε πίσω, ούτε σε όλη την αιωνιότητα. Όχι απλώς να αντέξω αυτό που είναι απαραίτητο, ακόμα λιγότερο να το κρύψω - όλος αυτός ο ιδεαλισμός είναι μία υποκρισία, κάτι όμως που είναι απαραίτητο - αγαπήστε το».

Η φράση χρησιμοποιείται και αλλού στα γραπτά του Νίτσε και είναι αντιπροσωπευτική της γενικής άποψης για τη ζωή που διατυπώνει στην ενότητα 276 του The Gay Science:

"Θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερα για να βλέπω ως όμορφο αυτό που είναι απαραίτητο στα πράγματα. Τότε θα είμαι ένας από αυτούς που κάνουν τα πράγματα όμορφα. Amor fati: ας είναι αυτή η αγάπη μου στο εξής! Δεν θέλω να κάνω πόλεμο εναντίον σε κάτι που είναι άσχημο. Δεν θέλω να κατηγορήσω, δεν θέλω καν να κατηγορήσω αυτούς που κατηγορούν. Το να κοιτάζω μακριά θα είναι η μόνη μου άρνηση.»

Η αγάπη του Νίτσε για τη μοίρα τον οδηγεί φυσικά να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του πόνου με έναν ριζοσπαστικό τρόπο. Το να αγαπάμε αυτό που είναι απαραίτητο απαιτεί όχι μόνο να αγαπάμε το κακό μαζί με το καλό, αλλά να βλέπουμε και τα δύο ως άρρηκτα συνδεδεμένα. Στην ενότητα 3 του προλόγου του The Gay Science, γράφει:

"Μόνο ο μεγάλος πόνος είναι ο τελικός απελευθερωτής του πνεύματος ... Αμφιβάλλω ότι ένας τέτοιος πόνος μας κάνει "καλύτερους", αλλά ξέρω ότι μας κάνει πιο βαθύτατους".

Ο Νίτσε δεν προωθεί τον πόνο ως αγαθό από μόνο του, αλλά μάλλον ως προϋπόθεση για το καλό. Μια «μοναδική στιγμή» του καλού δικαιολογεί την αιωνιότητα του κακού, αλλά το ένα άκρο δεν μπορεί να έχει νόημα χωρίς το άλλο. Στο Will to Power, γράφει:

«Γιατί τίποτα δεν είναι αυτάρκες, ούτε σε εμάς τους ίδιους, ούτε στα πράγματα, και αν η ψυχή μας τρέμει από ευτυχία και έχει ακουστεί σαν μια χορδή άρπας μια φορά, όλη η αιωνιότητα ήταν απαραίτητη για να δημιουργηθεί αυτό το ένα γεγονός-και σε αυτήν τη μοναδική στιγμή επιβεβαίωσης όλη η αιωνιότητα ονομάστηκε καλή, λυτρώθηκε, δικαιώθηκε και επιβεβαιώθηκε».

Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ μίλησε για την επιθυμία να δεχτεί και ακόμη και να αγαπήσει τη δυσκολία μαζί με την ευκολία, ή τουλάχιστον να μην την αγνοήσει. Στον Μύθο του Σίσυφου, γράφει:

«Τι άλλο θα ήθελα από το να μην αποκλείσω τίποτα, και να μάθω πώς να πλέκω με λευκό νήμα και μαύρο νήμα σε ένα μόνο κορδόνι τεντωμένο στο σημείο θραύσης;».

Ο Καμύ, όπως και ο Νίτσε, υποστήριζε ότι η αγκαλιά της μοίρας ήταν κεντρική στη φιλοσοφία του και στην ίδια τη ζωή. Συνοψίζοντας τη γενική του άποψη για τη ζωή στο παραπάνω έργο, ο Καμύ μίλησε περαιτέρω για:

«θέληση για ζωή χωρίς να απορρίπτω τίποτα από τη ζωή, που είναι η αρετή που τιμώ περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο».