Μουσείο Μπενάκη: Το ρολόι τσέπης του Φιλικού Iωάννη Παπαρρηγόπουλου χτυπημένο από σφαίρα -Πώς του έσωσε τη ζωή, η ιστορία

Το Μουσείο Μπενάκη στο πλαίσιο των δράσεων «Ενα αντικείμενο μία ιστορία» παρουσιάζει την ιστορία ενός ρολογιού τσέπης, όχι τυχαίου, αλλά του ρολογιού τσέπης του Φιλικού, Iωάννη Παπαρρηγόπουλου.

Πρόκειται για ένα ρολόι τσέπης γαλλικής κατασκευής του οίκου Leroy et Cie, το οποίο περιήλθε στο Μουσείο Μπενάκη μετά από δωρεά Στέφανου Παπαρρηγόπουλου, χτυπημένο από τη σφαίρα που τραυμάτισε τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο στο Ναβαρίνο.

Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος ήταν έλληνας διπλωμάτης της Ρωσίας που είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και αγωνίστηκε στην Επανάσταση του 1821. Στη ναυμαχία του Ναβαρίνο, η οποία έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στον κόλπο του Ναβαρίνου, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος, ο Παπαρρηγόπουλος υπηρετούσε ως διερμηνέας στη ναυαρχίδα «Αζόφ» της ρωσικής μοίρας.

Πολέμησε με ανδρεία, σώζοντας ταυτόχρονα από καιόμενη τουρκική φρεγάτα 22 Έλληνες αιχμαλώτους και μεταφέροντάς τους ασφαλείς στη ρωσική ναυαρχίδα.

Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος τραυματίστηκε δύο φορές από σφαίρα. Η δεύτερη θα μπορούσε να σταθεί μοιραία, εάν δεν έβρισκε την πλακέτα του ρολογιού του. Η σφαίρα χτύπησε πάνω στο μικρό ρολόι που ήταν κρεμασμένο στα πλευρά του, βρήκε αντίσταση στο μόλυβδο και του έσωσε τη ζωή.

Ρολόι τσέπης και θήκη του Φιλικού Iωάννη Παπαρρηγόπουλου (1780-1874), Ασήμι, χαρτί, μόλυβδος, διάμ. 6 εκ. χτυπημένο από τη σφαίρα που τραυμάτισε τον Ι. Παπαρρηγόπουλο στο Ναβαρίνο.

Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος (1780 - 1874) γεννήθηκε στο χωριό Δαμαριώνας της Νάξου το 1780. Το πραγματικό του όνομα ήταν Λινάρδος. Υιοθετήθηκε από εύπορη οικογένεια και έτσι μπόρεσε να πάρει σπουδαία μόρφωση στην Κωνσταντινούπολη, τη Ρώμη και τη Μόσχα.

Αρχικά μετέβη για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στη Μόσχα και ακολούθως ιατρική στη Ρώμη. Επανερχόμενος στην Ελλάδα προσλήφθηκε αρχικά ως γραμματέας στο Ρωσικό Προξενείο της Πάτρας. Το 1814 μετέβη στα Ιωάννινα προσπαθώντας να πείσει τον Αλή Πασά ότι ο Τσάρος της Ρωσίας θα τον βοηθούσε σε ενδεχόμενη εξέγερσή του κατά του Σουλτάνου. Πλησιάζοντας ο χρόνος της Επανάστασης των Ελλήνων η δραστηριότητά του γινόταν περισσότερο ζωηρότερη. Σε ηλικία 25 ετών, έχοντας μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, συμμετείχε πλέον ως αγωνιστής.