Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι διεθνώς, έχουν δυστυχώς μια απόλυτα διαστρεβλωμένη εικόνα στο μυαλό τους σχετικά με τη ζωή στην Αρχαία Ελλάδα, η οποία μπορεί να συνοψιστεί σε δύο κύριες αντιλήψεις:
1) Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν έκφυλοι και ζούσαν τρυφηλή ζωή
2) Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανόητοι και πίστευαν σε είδωλα.
Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού όπως ιστορικά αποδεικνύεται στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν νόμοι που καταδίκαζαν τις έκφυλες και παρά φύσιν συμπεριφορές.
Οι ομοφυλόφιλοι και οι παιδεραστές, οι οποίοι πράγματι υπήρχαν και τότε, έχαναν όλα τους τα πολιτικά δικαιώματα και εθεωρούντο άτομα περιθωριακά. Επίσης η ομοφυλοφιλία, όχι μόνο δεν ήταν θεσμοθετημένη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και διωκόταν βάσει αυστηρότατων νόμων. Η αρχαία Ελληνική σκέψη και ζωή στηριζόταν στις ηθικές αξίες της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, της αλήθειας, της έρευνας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών.
Όσον αφορά, δε, την πνευματική πίστη, Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ότι γενικά υπάρχει μια παγκόσμια αρχή, ένας Υπέρτατος Δημιουργός Νούς, για τον οποίο οι μεγάλοι σοφοί έλεγαν μάλιστα ότι έχει υπόσταση τριαδική. Αυτή η άποψη συναντάται στα πανάρχαια κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, των Ορφικών, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Αναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους. Είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο, πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν που μίλησαν πρώτοι για την πηγή της ζωής, τον Αγαθό Δημιουργό, τον οποίο θεωρούσαν την αιτία δημιουργίας των πάντων.
Και οι λεγόμενοι 12 «θεοί;» θα αναρωτηθεί κανείς. Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό θέμα. Ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεισιδαίμονες και χαζοί, ώστε να λατρεύουν φανταστικά είδωλα ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο ; Υπάρχουν σίγουρα πολλές απόψεις, ως προς το τι ήταν οι λεγόμενοι θεοί των Ελλήνων, αλλά και γενικώς όλα αυτά τα τερατόμορφα ή μη, γιγαντιαία πλάσματα, που αναφέρονται στους θρύλους των λαών και που αγάλματά τους συναντούμε σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γης.
Θέλοντας να υποβιβάσουν την νοημοσύνη των προγόνων μας, πολλοί ισχυρίζονται πως οι λεγόμενοι θεοί δεν ήταν παρά προσωποποίηση των φυσικών φαινομένων και άλλες παρόμοιες φαιδρές απόψεις, χωρίς κάποια μαθηματική λογική συνέχεια. Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που εμμένουν φανατικά στο ότι οι λεγόμενοι ολύμπιοι θεοί δεν ήταν ούτε είναι φανταστικά πρόσωπα, υποστηρίζοντας την λεγόμενη πατρώα ελληνική θρησκεία του δωδεκαθέου και απορρίπτοντας τις αναφορές περί του ενός Δημιουργού Νου στα κείμενα των κορυφαίων Ελλήνων φιλοσόφων.
Υπήρξε όμως πράγματι θρησκεία του Δωδεκάθεου στην αρχαία Ελλάδα;
Φαίνεται πως μάλλον όχι, αφού δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, κάποιος αρχαιοελληνικός ναός αφιερωμένος στους λεγόμενους 12 θεούς. Αυτό που υπήρχε ήταν η θρησκεία του Μίθρα, του θεού Ήλιου, που ενσωμάτωνε περσικές και ζωροαστρικές παραδόσεις. Όσον αφορά τους θεούς των Ελλήνων, σύμφωνα με την ίδια την αρχαία ελληνική μυθιστορία, δεν ήταν μόνο 12 και ήταν οι λεγόμενοι Ελ, τους οποίους τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες απλά και μόνο ως μεγάλους ήρωες, που λύτρωσαν στο μακρινό παρελθόν τους ανθρώπους από τους Νεφελίμ – Τιτάνες, κατά τη λεγόμενη γιγαντομαχία («Τιτανομαχία»).
Ακούγονται όλα αυτά τραβηγμένα; Ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, στο εκπληκτικό βιβλίο του “Όταν οι άγγελοι ήρθαν στη Γη”, αποδεικνύει μέσα από αρχαία κείμενα (πολλά εκ των οποίων και από ορθόδοξες χριστιανικές πηγές), πως τα πλάσματα αυτά, για οποία διαβάζουμε στις μυθολογίες όλων των λαών, πράγματι υπήρξαν και ίσως να υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Ψάξτε, σκεφτείτε, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί, είναι ότι οι Έλληνες ουδέποτε πίστευαν ότι αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα, δηλαδή οι λεγόμενοι ολύμπιοι θεοί, δημιούργησαν το σύμπαν. Η τιμή που τους απέδιδαν, ήταν η ίδια που εμείς θα αποδίδαμε σήμερα σε έναν ήρωα του 1821. Στα κείμενα των μεγάλων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, διαχωρίζεται ο Θεός Δημιουργός Πατέρας από αυτούς που ονόμαζαν «θεούς» με μικρό θήτα, από το ρήμα θέω (μετάφραση: τρέχω γρήγορα).
«Άπειρον», «Καθαρή ενέργεια», «Μονάδα»,«Λόγος», «Φως», «Αίτιο», είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που συνόδευαν το όνομα του Θεού στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Αριστοτέλης μας λέει ότι ο Θεός είναι πηγή ζωής και καθαρή ενέργεια:
«Η γαρ νου ενέργεια ζωή, εκείνος δε ενέργεια. Ενέργεια δε η καθ’ αυτή εκείνου ζωή αρίστη και αίδιος», «Ώστε ζωή και αιών συνεχής υπάρχει τω Θεώ».‘
Το ίδιο δίδαξε και ο Σωκράτης και έπειτα ο Πλάτωνας:
«Ο μεν δη Θεός ώσπερ και ο παλαιός λόγος, αρχήν τε και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχων» (Νόμοι Δ, 715.ε).
Ο Τριαδικός αυτός Δημιουργός κατά τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και την μαθηματική λογική, είναι μόνο Φως και Ζωή, χωρίς ίχνος σκοταδιού μέσα Του. Είναι η πηγή κάθε αγαθού και μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς να ζητεί κάτι ως αντάλλαγμα. Είναι γραμμένο στα αρχαία ελληνικά κείμενα: στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλή, τον Πλωτίνο, κτλ.
“Μηδένα γαρ είναι σοφόν αλλ’ ή Θεού” (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α,12)
“ὁ δὲ Θεὸς τὸ ἀγαθόν, οὐ κατὰ τιμήν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν·μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ἅπαντά ἐστι διδοὺς καὶ μηδὲν λαμβάνων. ὁ οὖν Θεὸς πάντα δίδωσι καὶ οὐδὲν λαμβάνει. Ο οὖν Θεὸς <τὸ> ἀγαθόν, καὶ τὸ ἀγαθὸν ὁ Θεός.”
~ Λόγος Καθολικός : (Ερμής Τρισμέγιστος)
Μτφ : Ο δε Θεός είναι το αγαθό, όχι τιμής ένεκα αλλά απο τη φύση Του. Διότι η φύση του Θεού είναι το αγαθό. Ο αγαθός είναι εκείνος που τα πάντα δίνει και τίποτα δεν παίρνει. Ο Θεός τα πάντα δίνει και τίποτα δεν ζητά να πάρει. Ο Θεός επομένως είναι το απόλυτο Αγαθό και το απόλυτο Αγαθό είναι ο Θεός.
Αυτό το Δημιουργό, οι αρχαίοι πρόγονοί μας, δεν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία και οργανωμένα, ούτε Του προσέφεραν κάτι υλικό, γιατί απλούστατα, ήξεραν ότι ο Δημιουργός των πάντων που είναι μόνο φως και αγάπη, δεν έχει ανάγκη από τυπικά ανθρώπων και από λατρευτικές διαδικασίες υλικών πραγμάτων.
Όπως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέει : “τι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στον Δημιουργό των πάντων που να μή το έχει;” “Τι μπορούμε να δώσουμε στο άπειρον;”
Ήταν επίσης γνωστό, ότι το μόνο που “θέλει” ο Δημιουργός μας, είναι να είμαστε δίκαιοι και να φερόμαστε με αγάπη. Και αυτό, όχι για Εκείνον, αλλά επειδή αυτή είναι η φύση μας και έτσι είμαστε δημιουργημένοι, ως τέκνα φωτός. Οι Αρχαίοι Έλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποιο είναι αυτό που θα ονομάζαμε δίκαιο και καλό, ασχέτως αν δεν το εφάρμοζαν όλοι πάντοτε.
Οι μεγάλοι σοφοί στην αρχαία Ελλάδα γνώριζαν επίσης, αυτό που μας πιστοποιεί η προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα. Το ότι ο κόσμος αυτός είναι νοητός, ψεύτικος και αποτελεί μία εικονική πραγματικότητα, ένα στούντιο προσωπικής δοκιμασίας της κάθε αθάνατης ανθρώπινης συνείδησης (ψυχής). Μας πληροφορούσαν για το ότι από τον εικονικό κόσμο αυτό της ύλης, όλοι είμαστε περαστικοί ταξιδιώτες που περνάμε ένα τεστ συνειδήσεως, ελέγχοντας ένα σώμα απόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό να εκπαιδευτούμε, να συνέλθουμε, να μετά-νοήσουμε,(αλλάξουμε νου) και να γυρίσουμε έτοιμοι και συνειδητοποιημένοι στην τέλεια εκείνη πνευματική κατάσταση που κάποτε αντιλαμβανόμασταν και την οποία χάσαμε λόγω δικού μας σφάλματος. Ήρθαμε λοιπόν με σκοπό να θυμηθούμε ποιοί είμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») για να επιστρέψουμε ξανά εκεί συνειδητοποιημένοι.
Τόνιζαν επίσης, πως μετά τον θάνατο του βιολογικού σώματος κάποιου, ακολουθεί μια ακατάληπτη αξιολόγηση του αθάνατου ανθρώπου που το έλεγχε. Κατόπιν, αν κριθεί ικανός να ζήσει στον τέλειο κόσμο του φωτός, εξυψώνεται λαμβάνοντας άφθαρτο “σώμα” και αντιλαμβάνεται και πάλι τα φωτεινά (Ηλύσια) πεδία. Όσοι κριθούν επικίνδυνοι να ζήσουν στους αμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θα συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ένα άλλο περιορισμένο μέρος, στο οποίο θα έχουν την επόμενή τους ευκαιρία να συνέλθουν και έτοιμοι να γυρίσουν και αυτοί πίσω στο Φως.
Ένα ακόμη θέμα που χρειάζεται να διευκρινίσουμε, είναι αυτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης. Η θεωρία του ότι κάποιος ξαναγεννιέται στον κόσμο αυτό είτε ως άνθρωπος είτε ως θηρίο, δεν ήταν αποδεκτή από τους μεγάλους φιλοσόφους. Σίγουρα υπήρχε και η αντίθετη άποψη, ωστόσο διατυπωνόταν πιο πολύ σε επίπεδο προσωπικών τους φιλοσοφικών συζητήσεων.
Όποιος κριθεί ανάξιος και ανέτοιμος να γυρίσει στο φως των “Ηλύσιων πεδίων” θα μεταβεί σε μία άλλη κατάσταση και σε άλλο τόπο, και πάλι για να εκπαιδευτεί μέν, αλλά δε μιλάμε για την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ όπως την δέχονται οι ανατολικοί εν γένει.
Την άποψη αυτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στις διδασκαλίες του Σωκράτη και στα πανάρχαια ελληνικά κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, ενώ το αντίθετο μόνο σε επίπεδο προσωπικών συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:
“Διότι διαφορετικό σώμα, δεν χωρά την ανθρώπινη ψυχή, ούτε είναι και θεμιτό η ανθρώπινη ψυχή, να ξεπέσει σε σώμα ζώου, που δεν έχει λογική. Διότι αυτό αποτελεί νόμο του Θεού, να προφυλάσσει δηλαδή την ανθρώπινη ψυχή, από τέτοιον εξευτελισμό.”
~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
“Παιδί μου, μήπως έχεις εσύ, όπως και οι περισσότεροι, την άποψη πως η ψυχή, όταν βγεί από το σώμα πηγαίνει σε θηρίο, πράγμα που αποτελεί πλάνη μεγάλη;”
~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
“Όταν ο Νους απαλλαχτεί από το γήινο σώμα, αμέσως ντύνεται το δικό του χιτώνα, τον πύρινο, (ενεργειακό) τον οποίο δεν μπορούσε να έχει κατοικώντας στο γήινο σώμα.
Γι’ αυτό παιδί μου, πρέπει να ευχαριστείς το Θεό. Διότι η ψυχή μεταβαίνει σε σώμα ανώτερο και δεν είναι δυνατόν να μεταβεί σε κατώτερο.“
~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
Απ’ ότι είδατε, και απ’ ότι θα βρείτε αν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, η ζωή στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν όπως μας την παρουσιάζουν. Το ίδιο ισχύει και για τις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Τις γνώσεις που θέλησαν οι επικυρίαρχοι να εξαφανίσουν από προσώπου γης για να μην γνωρίσει κανείς την αλήθεια. Όποιος ψάχνει βρίσκει όμως, έστω και λίγα από τα απομεινάρια της χρυσής εκείνης εποχής της γνώσης.
Τα στοιχεία για το παρόν άρθρο προήλθαν από το el.gr, diadrastika
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2021
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: