Κωνσταντίνος - Mέγας κακούργος και δολοφόνος που αγιοποιήθηκε

Αιματοβαμμένος, στιγματισμένος με αναρίθμητες κακουργίες κι απάτες ο Κωνσταντίνος.

Αλλά η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο ενώ δεν ασπάστηκε ποτέ τον χριστιανισμό (κατά μία εκδοχή βαπτίστηκε στην κλίνη του θανάτου). Και από τους ιστορικούς αποκαλείται Μέγας! Θεωρείται μάλιστα ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας, ενώ υπήρξε και παρέμεινε Ρωμαίος, ολότελα ξένος προς τον Ελληνισμό. Τα περισσότερα αρχαία κείμενα που αναφέρονται στο βίο και στην πολιτεία του Κωνσταντίνου, όλα διαστρέφουνε την ιστορική πραγματικότητα.

Πρόκειται για προπαγανδιστικές αναφορές, τα περισσότερα είναι έργα των αυλοκολάκων ή των επί χρήμασι ιστορικών της αυλής. Όταν πεθαίνει ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, ο Αύγουστος της Δύσης, η αυτοκρατορική φρουρά ανεβάζει στο θρόνο το γιο του Κωνσταντίνο, το νόθο παιδί της παλλακίδας Ελένης, της κατοπινής Αγίας Ελένης. Η μητέρα του από την άλλη, εκείνη ήτανε ξενοδόχος αλλά ο Κωνσταντίνος την παρουσίαζε ως Βρετανή πριγκίπισσα.

Σύμφωνα με τον Ευτρόπιο, ο Κωνσταντίνος ήτανε καρπός ενός γάμου που «δεν περιποιούσε τιμήν». Ο Ζωναράς επί Βυζαντίου γράφει ότι η Ελένη δεν ήτανε καν σύζυγος, αλλά μόνο ερωμένη του Κωνστάντιου του Χλωρού. Ο Αμβρόσιος, ένας από τους πατέρες της Λατινικής Εκκλησίας γράφει ότι ο Χριστός «την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στο θρόνο».

Την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατέχουν τώρα τέσσερις ηγεμόνες: ο Κωνσταντίνος, ο Μαξέντιος, ο Λικίνιος και ο Μαξιμίνος Ντάια. Ο Κωνσταντίνος σπεύδει να δημιουργήσει συγγενικούς δεσμούς με τον Μαξέντιο και το Λικίνιο. Νυμφεύεται την κόρη του Μαξιμιανού και αδελφή του Μαξέντιου, τη Φαύστα, αλλά και προσφέρει την αδελφή του Κωνσταντία ως σύζυγο στο Λικίνιο. Γάμοι συμφέροντος, με άλλα λόγια. Λίγο αργότερα θα εξοντώσει τον πεθερό, τον κουνιάδο και το γαμπρό, άπαντες εμπόδια στην εξουσιομανία του, ο ίδιος επίσης θα δολοφονήσει το γιό του Κρίσπο και τη σύζυγό του τη Φαύστα.

Μετά τη μάχη στη γέφυρα Milvius του Τίβερη, ο Μαξέντιος ηττάται, έτσι ο Κωνσταντίνος μπαίνει νικητής στη Ρώμη, ενώ η κεφαλή του κουνιάδου του προηγείται καρφωμένη σ’ ένα κοντάρι. Ο Κωνσταντίνος κατακτά την απόλυτη εξουσία και γίνεται ο μοναδικός μονάρχης στη ρωμαϊκή επικράτεια, ενώ πρώτα αιματοκύλησε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η στάση του απέναντι στη νέα θρησκεία ήταν επαίσχυντος, σκέτος πολιτικός καιροσκοπισμός.

Μία από τις πιο φανταχτερές και μεγαλειώδεις επιδείξεις βαρβαρότητας του Κωνσταντίνου ήτανε ο άγριος και βασανιστικός θάνατος χιλιάδων βαρβάρων οι οποίοι ρίχνονται στα θηρία μπροστά στο πλήθος της ανθρωποφάγου αρένας. Οι αρχηγοί μερικών Φράγκων και Αλαμανών, εκείνοι προσφέρονται ως τροφή στις πεινασμένες αρκούδες. Η «θεοσημία», όπως και το όραμα του Παύλου κατά την πορεία προς Δαμασκό, η θεία επιφάνεια ήτανε επίσης μία πανούργα επινόηση των προπαγανδιστών του χριστιανικού ιερατείου για να δικαιολογηθούν οι αποτρόπαιες κακουργίες του Κωνσταντίνου κατά τους εμφύλιους πολέμους και να καθαρθεί τοιουτοτρόπως η αγιοποίησή του ακολούθως.

Συνοπτικά ο Κωνσταντίνος δολοφόνησε τον πεθερό του Μαξιμιανό, το γυναικάδελφό του το Μαξέντιο, τους δυο γαμπρούς του Λικίνιο και Βασσιανό, αλλά και το δεκατετράχρονο ανιψιό του Λικινιανό. Δολοφόνησε το γιό του Κρίσπο και τη σύζυγό του Φαύστα και δεν δίστασε μπροστά σε καμία κακουργία και ωμότητα. Θα εκτελέσει πάμπολλους φίλους του και πολλοί είναι εκείνοι που τον παρομοιάζουνε με το Νέρωνα. Ο Κωνσταντίνος εγκαινιάζει τη διαρπαγή των καλλιτεχνικών θησαυρών αρχαίων ναών και την καταστροφή ιερών και άλλων αρχιτεκτονημάτων. Την καταστροφή θα ολοκληρώσει ένας άλλος «Μέγας», ο Θεοδόσιος.

Το φωτοστέφανο της αγιοσύνης που απέκτησε ο Κωνσταντίνος χάρη στην εξαγορά του ιερατείου και των αυλοκολάκων, ενώ δεν υπήρξε ποτέ χριστιανός. Αποκαλείται μέγας, αυτός ο αποτρόπαιος τύραννος, ο οποίος βαρύνεται με ειδεχθή εγκλήματα και κατηγορείται με τη διαφθορά και τις βαρβαρότητες του ατίμασε την αυτοκρατορική πορφύρα. Εύστοχοι οι στίχοι του Άγγλου ποιητή Shelley:

«αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος, με το ψυχρό αίμα, παριστάνει τον άγιο, αυτός ο υποκριτής, ο βάρβαρος, έκοψε του γιού του το λαρύγγι…».