Η Ατλαντίδα του Πλάτωνα

Ο χρόνος είναι 360 π.Χ., η αυγή του δυτικού πολιτισμού. Η Αθήνα, το λίκνο της δημοκρατίας, είναι το επίκεντρο του αρχαίου κόσμου. Στους διαλόγους του για τον Τίμαιο και τον Κριτία, ο Πλάτων εισάγει μια ιστορία ενός προχωρημένου προϊστορικού πολιτισμού, ο οποίος έκτοτε μαγνήτισε τη φαντασία κάθε γενιάς που ακολούθησε. Αυτή ήταν η ιστορία της Ατλαντίδας, ενός ειδυλλιακού νησιώτικου παραδείσου με επιδέξιους πλοηγούς που συχνά διέσχιζαν τον Ατλαντικό για εξερεύνηση. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η Ατλαντίδα τελικά χάθηκε στη θάλασσα, ο χαμός της όμως, δεν ξεχάστηκε ακόμα.

Για δύο χιλιετίες, οι άνθρωποι χωρίς επιτυχία συνέχισαν να ψάχνουν για το θρυλικό νησί, καθιστώντας την Ατλαντίδα μία από τις πιο διαρκείς και συναρπαστικές ιστορίες όλων των εποχών! Τι γίνεται όμως με εκείνους που με τον καιρό ισχυρίζονται ότι βρήκαν το χαμένο νησί; Η αλήθεια είναι ότι κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να παρουσιάσει ένα μέρος που να ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή του Πλάτωνα. Αντ 'αυτού, έχουμε πολλές θεωρίες σχετικά με το πού βρίσκεται η Ατλαντίδα. Γιατι όμως; Μπορεί αυτό να είναι μια περίπτωση μεγάλης παρερμηνείας μεταξύ των ερευνητών ή οι πρώτοι μεταφραστές δεν κατάφεραν να καταγράψουν και να μεταδώσουν σωστά τον απολογισμό του Πλάτωνα; Και, τι γίνεται με τη χρονολογική σύγκρουση που υπάρχει στον απολογισμό του Πλάτωνα;

Ας πάρουμε για παράδειγμα την αρχική υπόθεση της Σαντορίνης. Αναμφισβήτητα, το νησί της Σαντορίνης, η ηφαιστειακή έκρηξη και ο προηγμένος μινωικός πολιτισμός, ήταν ότι καλύτερο είχαμε για την Ατλαντίδα μέχρι πρόσφατα. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν ποτέ μια άψογη υπόθεση. Πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα με αυτήν τη θεωρία ήταν το γεγονός ότι η δεδομένη χρονολογία του Πλάτωνα του 9600 π.Χ. έπρεπε να απορριφθεί (καθώς η Αθήνα και οι περισσότερες λεπτομέρειες της ιστορίας δεν ανήκαν σε εκείνη την περίοδο). Υπάρχει όμως ένα άλλο μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτήν τη θεωρία. Ενώ η ίδια η Σαντορίνη ταιριάζει αδιαμφισβήτητα με τον τόπο στον οποίο υπήρχε κάποτε η πόλη -στέμμα της Ατλαντίδας (μιλώντας για τους ομόκεντρους δακτυλίους της γης και του νερού) το πρόβλημα είναι, η Σαντορίνη από μόνη της δεν ταίριαξε ποτέ με ολόκληρη την περιγραφή του Πλάτωνα. Το πρωτεύον νησί της Ατλαντίδας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα που ήταν 9 χιλιόμετρα μακριά, λείπει από το ιδιαίτερο σκηνικό του 1600 π.Χ.

Φυσικά, η σοβαρή έρευνα για την Ατλαντίδα δεν ήταν ποτέ απλή. Συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, ταινίες και άλλα δημιουργικά έργα λαϊκής κουλτούρας, τελικά επωφελήθηκαν από τη δημοτικότητα της ιστορίας και, αντίθετα με τον λόγο του Πλάτωνα, με την πάροδο του χρόνου μετέτρεψαν την Ατλαντίδα σε μια υπερσύγχρονη κοινωνία με ιπτάμενα μηχανήματα και τεχνολογία πολύ πέρα από τη δική μας.

Παρ 'όλα αυτά, τελικά κάθε αναζήτηση φτάνει στο τέλος της. Πρόσφατα, μια τετραετής μελέτη που περιελάμβανε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του έργου του Πλάτωνα διαπίστωσε ότι σοβαρά λάθη από τους πρώτους μεταφραστές επέτρεπαν τα μικτά μηνύματα στο μεταφρασμένο έγγραφο.

Η πρόσφατη μελέτη όχι μόνο έθεσε αποφασιστικά την Ατλαντίδα στη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά, κατέληξε με την ανακάλυψη και τον εντοπισμό ενός βυθισμένου προϊστορικού νησιού που ταιριάζει με κάθε τρόπο στην Ατλαντίδα του Πλάτωνα. Ενώ στο παρελθόν η εύρεση της Ατλαντίδας θεωρούνταν πιο δύσκολη και από τη νίκη στο λαχείο, τώρα υπάρχει μια απτή τοποθεσία όπου όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά της δεδομένης περιγραφής ταιριάζουν. Η τοπογραφία, η δεδομένη χρονολογία, η ηφαιστειακή γεωλογία, η χλωρίδα και η πανίδα εκείνης της περιόδου, η καταστροφή του νησιού από μια μεγάλη πλημμύρα, η παρουσία ενός άγνωστου προϊστορικού πολιτισμού στην περιοχή, και τα στοιχεία DNA όλα δείχνουν μια γνήσια ανακάλυψη.

Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη δείχνει ότι περίπου το 9600 π.Χ., όταν σύμφωνα με τον Πλάτωνα η Ατλαντίδα ήταν πάνω από το νερό, τα σύγχρονα νησιά των Κυκλάδων συνδέονταν με το Οροπέδιο των Κυκλάδων, ένα επίπεδο έδαφος (τώρα βρίσκονται 400 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), που αποτελούσε το σώμα ενός τεράστιου νησιού. Όταν αυτό το προϊστορικό νησί συγκρίνεται με την Ατλαντίδα του Πλάτωνα, γίνεται αμέσως προφανές ότι αυτή πρέπει να ήταν η γη για την οποία μιλούσε ο Πλάτωνας.

Η βόρεια περιοχή της αποτελούταν από βουνά που έφταναν στις ακτές. Κάτω από την ορεινή περιοχή υπήρχε μια μεγάλη μακρόστενη κοιλάδα. Κάτω από την μακρόστενη κοιλάδα υπήρχε μια μικρότερη κοιλάδα, 2/3 του μεγέθους της. Αυτό ήταν το πρωτεύον νησί. Εννέα χιλιόμετρα μακριά από το κύριο νησί, και όπως ακριβώς απεικόνισε ο Πλάτωνας, βρίσκεται το νησί της Σαντορίνης, ένα κυκλικό νησί με πλημμυρισμένο πυρήνα και ένα μικρό νησί στο κέντρο του. (Η Σαντορίνη, πριν από την ηφαιστειακή έκρηξη του 1600 π.Χ. είχε ένα μόνο άνοιγμα στον εξωτερικό της δακτύλιο που επέτρεπε στα πλοία να εισέρχονται στην υδάτινη καλντέρα της).

Η Ατλαντίδα του Πλάτωνα

---

Χάρτης της περιοχής της Ατλαντίδας

---

Η συνέπεια της εύρεσης της Ατλαντίδας γύρω στο 9600 π.Χ. δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι ο Πλάτων βασίζει την ιστορία του σε ένα πραγματικό σκηνικό και έναν προϊστορικό πολιτισμό γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, ο οποίος προκειμένου να μεταδώσει με επιτυχία μερικές από τις φιλοσοφικές του ιδέες (ιδανικές κοινωνίες εναντίον διεφθαρμένων,) έγραψε ύλη από μεταγενέστερους χρόνους, συμπεριλαμβανομένων λεπτομερειών από τη Μινωική εποχή, της οποίας γνώριζε περισσότερο. Η ύπαρξη ενός αντίστοιχου χώρου γύρω στο 9600 π.Χ., στην ουσία, αποδεικνύει ότι ο Πλάτωνας έκανε ακριβώς αυτό που έκανε ο Όμηρος με την Τροία 400 χρόνια πριν από αυτόν. (Η Ιλιάδα του Ομήρου ήταν μια εντελώς φανταστική ιστορία που περιστράφηκε γύρω από ένα πραγματικό σκηνικό και ένα ιστορικό περιστατικό που συνέβη 600 χρόνια πριν από τον ίδιο τον Όμηρο.)

Το υπερ-νησί του Οροπεδίου των Κυκλάδων (Ατλαντίδα του Πλάτωνα) καταποντίστηκε από τη θάλασσα γύρω στο 8000 π.Χ., κατά τη ραγδαία άνοδο της Μεσογείου και λίγο πριν την πλημμύρα της Μαύρης Θάλασσας (βλ. Μελέτη της UNESCO, 2009.) Παρεμπιπτόντως, η λίμνη Agassiz, μια γιγαντιαία παγετώδης λίμνη στη Βόρεια Αμερική, επίσης άνοιξε και άρχισε να στραγγίζει στον Ατλαντικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η λίμνη Agassiz κάλυπτε μια έκταση μεγαλύτερη από όλες τις Μεγάλες Λίμνες μαζί (440.000 Km 2) και μερικές φορές, περιείχε περισσότερο γλυκό νερό από όλες τις λίμνες στον κόσμο σήμερα. Η συνολική εκροή γλυκού νερού μόνο από αυτή τη λίμνη ήταν τόσο τεράστια, που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ανέβασε τους ωκεανούς σε όλο τον κόσμο έως και 9 πόδια, και συνέβαλε περαιτέρω στο γεγονός που ακολούθησε, μια μίνι εποχή των παγετώνων που κράτησε 400 χρόνια! Αυτός ο παγκόσμιος κατακλυσμός στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων, που τελικά ανέβασε αρκετά τα επίπεδα της θάλασσας, όχι μόνο διέγραψε την πρώιμη ιστορία μας, αλλά αυτό θα μπορούσε επίσης να είναι το γεγονός που όλοι αναφέρουμε από λάθος ως "Μεγάλη Πλημμύρα".

Όσον αφορά το νησί/ήπειρο απέναντι από τους Πυλώνες του Ηρακλή, ένα νησί μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί, η τελευταία μελέτη καταδεικνύει πώς η αναφορά του Πλάτωνα στην αμερικανική ήπειρο παρερμηνεύτηκε. Η αναφορά της ηπείρου πέρα από τον Ατλαντικό, «αυτή που περιλάμβανε αυτόν τον πραγματικό ωκεανό», ήταν η ποιητική προσπάθεια του Πλάτωνα να καταδείξει την απίστευτη ναυτική ικανότητα της Ατλαντίδας και την ικανότητά της να διασχίζει τον ωκεανό μέσω νησιωτικών χοάνων (μέσω της Σκωτίας, των νησιών Orkney, των Νήσων Φερόε, της Ισλανδίας και Γροιλανδίας.) Αρκετές ενδείξεις και αρχαιολογικά στοιχεία όμως, επιβεβαιώνουν πράγματι ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την αμερικανική ήπειρο που ο Πλάτων συμπεριλαμβάνει στην ιστορία του.

Διασχίζοντας τον Ατλαντικό μέσω των νησιών

---

Οι συνέπειες του εντοπισμού της Ατλαντίδας στη Μεσόγειο υπερβαίνουν την ίδια την ανακάλυψη. Αυτό το εύρημα δεν τεκμηριώνει μόνο τον ισχυρισμό του Πλάτωνα για προϊστορικές διατλαντικές διαβάσεις, αλλά μπορεί τελικά να βοηθήσει στην εξήγηση πώς η μεσογειακή Haplogroup X* έφτασε στη Βόρεια Αμερική πριν από 10.000 έως 12.000 χρόνια.

Ενώ οι περισσότεροι γενετιστές σήμερα υποστηρίζουν ότι η Haplogroup X περπάτησε στην Αμερική μέσω του Στενού του Μπέρινγκ, οι γενετικοί χάρτες δείχνουν ότι η πιο απομακρυσμένη περιοχή ανατολικά της Μεσογείου με ίχνη Haplogroup X, είναι η Δημοκρατία Αλτάι στη Νότια Ρωσία. Δεν υπάρχουν ίχνη Haplogroup X μεταξύ της Δημοκρατίας του Αλτάι και της ευρύτερης περιοχής των Μεγάλων Λιμνών.

Εάν η Haplogroup X διείσδυσε στη Βόρεια Αμερική μέσω του Στενού του Μπέρινγκ, γιατί τότε η μεγαλύτερη συγκέντρωση Haplogroup X (μακριά από τη Μεσόγειο) υπάρχει γύρω από τις Μεγάλες Λίμνες και όχι στην Αλάσκα ή παράλληλα με τη δυτική ακτή; Το πιο σημαντικό, πώς εξηγούμε διαφορετικά ότι βαριά ίχνη Haplogroup X παρεπιπτόντως υπάρχουν επίσης στη Σκωτία, τα νησιά Orkney, τα νησιά Φερόε και την Ισλανδία, ουσιαστικά σε όλα τα νησιά προς τη Βόρεια Αμερική από την Ευρώπη.

---

*Haplogroup X (mtDNA)

Haplogroup X είναι μια απλοομάδα ανθρώπινου μιτοχονδριακού DNA (mtDNA). Βρίσκεται στην Αμερική, την Ευρώπη, τη Δυτική Ασία, τη Βόρεια Αφρική και στην Αφρική.

Είναι βασισμένη στο mtDNA των κύριων μεταναστεύσεων των ανθρώπων.

Η Haplogroup X προέκυψε από την απλομάδα Ν, περίπου 30.000 χρόνια πριν (ακριβώς πριν ή κατά τη διάρκεια του τελευταίου μέγιστου παγετώνα). Είναι με τη σειρά της η προγονική των υποκατηγοριών Χ2 και Χ1, που προέκυψαν περίπου πριν από 20.000 έως 12.000 χρόνια, αντίστοιχα σύμφωνα με την wikipedia

---

Γενετικός Χάρτης Haplogroup X

---

Τέλος, ένας μεσογειακός πολιτισμός 10.000 ετών, μπορεί να βοηθήσει στην εξήγηση περισσότερων αρχαιολογικών μυστηρίων σε αυτήν την περιοχή. Πρόσφατες δοκιμές διάβρωσης και σεισμικές συνθήκες στο Οροπέδιο της Γκίζας, έδειξαν ότι η Μεγάλη Σφίγγα μπορεί να είναι πολύ παλαιότερη δομή από ότι πιστεύαμε και μαζί με την τοποθεσία Gobekli Tepe στην Τουρκία, και οι δύο φαίνεται να συμπίπτουν με την ιστορία του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα.

Είναι πιθανό το Gobekli Tepe και το μνημείο της Μεγάλης Σφίγγας να είναι απομεινάρια του ίδιου προηγμένου πολιτισμού που αναφέρεται ο Πλάτωνας στην ιστορία του, ενός που προχωρούσε επιθετικά εναντίον των γειτόνων του στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ή αυτά ανήκουν σε άλλον πολιτισμό;

Και τι γίνεται με τους προχωρημένους πρωτο-Ευφράτες που κατέβηκαν στη Μεσοποταμία γύρω στο 7000 π.Χ., από μια περιοχή «άγνωστη». Θα μπορούσαν αυτοί οι αινιγματικοί άνθρωποι να είναι οι πρόσφυγες του ίδιου πολιτισμού που έφυγαν από τη λεκάνη της Μεσογείου και κινήθηκαν προς τα ανατολικά για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό;

Αναμφίβολα, θα μπορούσαν να φέρουν μαζί τους την ιστορία της μεγάλης πλημμύρας, καθώς και τις δεξιότητες και την τεχνολογία για να υποκινήσουν έναν ακόμη μεγάλο πολιτισμό, όπως αυτόν των αρχαίων Σουμερίων (όπως και οι επιζώντες γύρω από τις Κυκλάδες και τα γειτονικά νησιά συνέβαλαν τελικά στην άνοδο των Μινωιτών).