Ποιοι χαρακτηρίζονταν «δίκαιοι φόνοι» στην αρχαιότητα;

Μπορεί κάποιοι να μυκτηρίζουν τον χριστιανισμό για τη θέση του απέναντι στη μοιχεία, αλλά στην αρχαιότητα ακόμη και ο φόνος για λόγους μοιχείας θεωρείτο … δίκαιος φόνος (!!). Ας διαβάσουμε, λοιπόν, πώς αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Έλληνες την μοιχεία και πώς την τιμωρούσαν!...

Όταν μιλάμε για μοιχεία, εννοούμε την παράβαση της συζυγικής πίστης από τον έναν από τους συζύγους. Παλιότερα αποτελούσε ποινικό αδίκημα. Όλες οι σχετικές διατάξεις περί μοιχείας έχουν καταργηθεί ως αναχρονιστικές. Πριν την κατάργηση των σχετικών διατάξεων η μοιχεία αποτελούσε συγκεκριμένο λόγο διαζυγίου (καταργηθέν άρθρο 1439 Α.Κ.).

Με το νόμο 1329/83, με τον οποίο έγινε εφαρμογή της συνταγματικής αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών, η μοιχεία τεκμαίρεται ότι προκαλεί ισχυρό κλονισμό στην έγγαμη συμβίωση και δίνει τη δυνατότητα στους συζύγους να ζητήσουν διαζύγιο λόγω ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης τους.

Σήμερα το θέμα της μοιχείας, που δεν αποτελεί πλέον ποινικό αδίκημα, αλλά μία από τις αιτίες ενός διαζυγίου, έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, παρά το γεγονός ότι ο χριστιανισμός, στον οποίον πιστεύουν πολλοί άνθρωποι, ήταν ένα είδος … αναχώματος προς την μοιχεία. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε πει: «Ός αν απολύση την γυναίκα αυτού, δότω αυτή αποστάσιον. Εγώ δε λέγω υμίν ότι ός αν απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεί αυτήν μοιχάσθαι…» (Ματθ. 5, 31-32).

Δυστυχώς το θέμα αυτό είχε –και έχει- πολλές φορές απάνθρωπη κατάληξη, αφού ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λιθοβολούν μέχρι θανάτου του μοιχούς, όπως την εποχή του Χριστού που πήγαν να λιθοβολήσουν την μοιχαλίδα (!!) Παρά ταύτα, υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι πιστεύουν ακόμη και σήμερα σε «δίκαιους» ή «περιττούς» φόνους, ενώ οι θεωρίες τους πολλές φορές είναι αντιφατικές.

Για παράδειγμα υπάρχουν ορισμένοι αιρετικοί οι οποίοι επιτρέπουν στους οπαδούς των να σκοτώνουν τους ένοπλους ληστές πού επιτίθενται στο σπίτι τους και απειλούν την ζωή τους και την περιουσία τους. Αλλά όταν επιτίθεται ένα ληστρικό κράτος για να κατακτήσει κάποιο άλλο, οι αιρετικοί αυτοί, που βρίσκονται στο δεύτερο κράτος, δεν επιτρέπεται να λάβουν μέρος στην ένοπλη άμυνα κατά του επιτιθεμένου» (!)

Πηγή