Poena Cullei: Η χειρότερη ρωμαϊκή τιμωρία

Η πατροκτονία θεωρήθηκε ένα ιδιαίτερα διαβόητο έγκλημα στην αρχαία Ρώμη (και νωρίτερα στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται από τον μύθο του Οιδίποδα ή τη σκληρότητα με την οποία το αντιμετώπιζε ο Σολόν).

Ο Γερμανός φιλόσοφος Erich Fromm είπε ότι είμαστε «το μόνο ζώο που απολαμβάνει να κάνει κακό στο είδος του χωρίς κανένα λογικό βιολογικό ή κοινωνικό όφελος». Αλλά μερικές φορές υπήρχε, και εξακολουθεί να υπάρχει, ένα ηθικό πρόσχημα: η υπεράσπιση της κοινωνίας. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης επιβεβαιώνει στο έργο του Πολιτικά ότι η πιο απαραίτητη δημόσια θέση είναι αυτή ενός δεσμοφύλακα.

Οι γνωστές ρωμαϊκές αρένες δεν ήταν η μόνη εκδοχή της θανατικής ποινής που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι.

Η Poena cullei ή αλλιώς τιμωρία του σάκου, ήταν ένας ακόμα τρόπος εκτέλεσης για τα άτομα τα οποία είχαν διαπράξει το φόνο κάποιου γονέα ή πολύ στενού συγγενή τους.

Η πρώτη καταγραφή για τη χρήση αυτής της μεθόδου ανάγεται στο 100 μΧ. Το άτομο, αφού πρώτα μαστιγωνόταν με ένα ραβδί, τοποθετούταν έπειτα σε ένα δερμάτινο (δηλαδή σχεδόν αδιάβροχο) σάκο από δέρμα βοδιού μαζί με ένα σκύλο, ένα φίδι (συνήθως οχιά), μια μαϊμού και έναν κόκορα. Έπειτα, ο σάκος που περιείχε τον άνθρωπο και τα ζώα δενόταν σφιχτά και πετιόταν μέσα στο νερό, αν και σπάνια το άτομο ήταν ακόμα ζωντανό για να το αντιληφθεί.

Η επιλογή των ζώων δεν ήταν τυχαία. Ο κόκορας είναι ένα πτηνό που φημίζεται για την αγριότητά, κάτι που αντιλαμβανόταν άμεσα με το χειρότερο δυνατό τρόπο το θύμα.

Ο σκύλος, σύμβολο της ακαθαρσίας και της αισχρότητας, αντιπροσώπευε την προσωπικότητα του κατηγορούμενου.

Η μαϊμού, μοιραζόμενη εξαιρετικές ομοιότητες με τον άνθρωπο αποτελεί καρικατούρα αυτού.

Αναφορικά την επιλογή του συγκεκριμένου ερπετού, συχνά στην κατά την φάση της κύησης των αυγών της, κάποια ενδέχεται να εκκολαφθούν στο εσωτερικό της. Οι νεαρές οχιές σκίζουν το στομάχι της μητέρας τους με σκοπό να απελευθερωθούν, οδηγώντας έτσι στο φρικτό θάνατό της. Ο συμβολισμός της οχιάς λοιπόν είναι προφανής στη συγκεκριμένη περίπτωση.