Πώς εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς οι Δέκα Φυλές του Ισραήλ…

Στο αμμώδες οροπέδιο του Ιράκ, μεταξύ των πεδιάδων του Τίγρη και του Ευφράτη, ανακαλύφθηκαν από την ακάματη σκαπάνη των αρχαιολόγων τα ερείπια της θρυλικής πόλης Ντουρ-Σαρουκίν.

Η πανάρχαια αυτή και μεγαλοπρεπής πόλη ανηγέρθη τον 8ο αιώνα π.Χ. από τον περίφημο Βασιλέα Σάργωνα των Ασσυρίων, ο οποίος, όμως, δεν μπόρεσε να την καμαρώσει αποπερατωμένη, καθώς τον βρήκε ο θάνατος.

Σαργών Β’ (765 π.Χ. – 705 π.Χ.)

Όταν ο Σαλμανασέρ ο Ε’, Βασιλέας της Βαβυλώνας και της Ασσυρίας, πέθανε το 722 π.Χ., τον διαδέχθηκε στον θρόνο ο Σαργών ο Β’, διαπράττοντας πραξικόπημα, επειδή δε βαστούσε από βασιλικό αίμα. Η βασιλεία του υπήρξε βραχεία, καθώς έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας, αν και κατά τη διάρκεια της εξουσίας του οι Ασσύριοι έφτασαν στον κολοφώνα της ισχύος τους στη Δυτική Ασία.

Σαλμανασέρ Ε’

Πρωτεύουσα της Ασσυρίας ήταν τότε η Νινευή, η λεγόμενη “ακόλαστη πόλη”, διάσημη για τα μεγαλειώδη της ανάκτορα και τους περίλαμπρους ναούς της. Αυτή, όμως, είχε ανεγερθεί από άλλους βασιλείς και όχι από τον Σάργωνα. Και αυτός ήταν φιλόδοξος μέχρι μανίας!

Κατά τη βασιλεία του, λοιπόν, πόλεις και περιοχές ολόκληρες της Ιουδαίας είχαν περιέλθει κάτω από το σκήπτρο του. Τα σύνορα της χώρας του είχαν επεκταθεί τόσο, όσο ποτέ και για να απαθανατιστούν τα πολεμικά του κατορθώματα, αποφάσισε να χτίσει μια νέα πόλη, η οποία θα επισκίαζε τη θαυμαστή και αξιοζήλευτη Νινευή.

Ως τοποθεσία, επέλεξε το ερημικό οροπέδιο του Ιράκ και ως εργάτες, χρησιμοποίησε όλους τους κατοίκους της Ιουδαίας, τους οποίους είχαν υποδουλώσει τα νικηφόρα του στρατεύματα.

Πληθυσμοί ολάκεροι ιουδαϊκών πόλεων μετατοπίστηκαν τότε, συντεταγμένοι σε ατελείωτα καραβάνια στο έρημο εκείνο οροπέδιο του Ιράκ και εγκαταστάθηκαν εκεί. Μα, όταν ο αριθμός των δούλων άρχισε να ελαττώνεται λόγω των κακουχιών, ο Σαργών έστειλε τους στρατιώτες του να καταλάβουν κι άλλες περιοχές και να συλλάβουν και νέους αιχμαλώτους, ώστε να συμπληρώνονται τα κενά που δημιουργούνταν από τους θανάτους των σκλαβωμένων εργατών.

Τούτο μαρτυρεί κι ένα αυτοβιογραφικό χρονικό του, προφανώς υπαγορευμένο από τον ίδιο, το οποίο είχε ανακαλυφθεί στις ανασκαφές, λαξευμένο σε λίθινη πλάκα, που έλεγε τα εξής:

“Κατά τα πρώτα έτη της βασιλείας μου, πολιόρκησα και κατέκτησα τη Σαμάρια και απήγαγα ως δούλους 27.290 κατοίκους. Αργότερα, κατέκτησα και ολόκληρη την περιοχή με όλες τις πόλεις και τα χωριά και αιχμαλώτισα όλους τους κατοίκους τους”.

Στη Σαμάρια, λοιπόν, ζούσαν οι “Δέκα Φυλές του Ισραήλ”, οι οποίες αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Έκτοτε, εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς και δεν ξανάγινε πλέον λόγος για αυτές. Η τύχη τους παρέμενε άγνωστη για αιώνες, μέχρι που ήρθε στο φως η μοίρα τους με την ανακάλυψη της αρχαίας πρωτεύουσας του Σάργωνα.

Οι φυλές αυτές, σύμφωνα με τη γνώμη κορυφαίων ιστορικών και αρχαιολόγων, εκδιώχθηκαν από τον Σάργωνα στο οροπέδιο του Ιράκ και αργότερα, χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι, για να χτίσουν την πολυπόθητη πρωτεύουσά του με τον απαράμιλλο πλούτο και ευμάρεια.

Ο αριθμός των υπέροχων αναγλύφων που ανακαλύφθηκαν ήταν καταπληκτικός, καθώς επίσης τεράστιος ήταν ο αριθμός των αγαλματίων και έργων τέχνης, πολλά από τα οποία ήταν από ελεφαντοστού. Μεταξύ αυτών ξεχώριζε ένα, διατηρημένο σχετικά καλώς, το οποίο εικόνιζε μια γυναίκα που αγνάντευε έξω από το παράθυρό της.

Η γυναίκα αυτή, όπως συμπέραιναν οι αρχαιολόγοι, αναπαριστούσε εξαίσια την περίφημη Βασίλισσα Ιεζάβελ της Σαμάριας, η οποία ήταν η σύζυγος του Βασιλέα του Ισραήλ, Αχαάβ, που βασίλευε έναν αιώνα νωρίτερα (871-852 π.Χ.).

Για τα μάτια της όμορφης Ιεζάβελ, ο Αχαάβ είχε χτίσει τον θρυλικό “Ελεφάντινο Πύργο”, ο οποίος είχε λεηλατηθεί από τον Σάργωνα, όταν άλωσε την πόλη. Το κομψοτέχνημα εκείνο, κατά την άποψη των αρχαιολόγων, έλυνε το μυστήριο της αινιγματικής εξαφάνισης των Δέκα Φυλών του Ισραήλ, επειδή είχε διαπιστωθεί ότι ο Πύργος ήταν έργο Ιουδαίων τεχνιτών, όπως και όλα σχεδόν τα ανακαλυφθέντα αγάλματα και ανάγλυφα.

“Ιεζάβελ και Αχαάβ”, πίνακας του Άγγλου ζωγράφου Frederic Leighton (1830 – 1896)

Έτσι, αποδεικνυόταν ότι οι εργάτες και οι τεχνίτες, που κοπίασαν για την ανοικοδόμηση της νέας αυτής μεγαλοπρεπούς πρωτεύουσας, ήταν οι συλληφθέντες ως δούλοι πληθυσμοί της Σαμάριας, που αποτελούσαν τις Δέκα Φυλές του Ισραήλ.

Μέχρι να προχωρήσουν σε βάθος οι ανασκαφές, πιστευόταν ότι η αρχαία αυτή πόλη είχε κατοικηθεί από τον ιδρυτή της, τον Σάργωνα, για τουλάχιστον έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του. Τελικά, όμως, εξήχθη το πόρισμα ότι ο τρανός Βασιλιάς δεν πρόλαβε να την κατοικήσει, καθώς αποδείχθηκε ότι η κύρια πύλη της, κοσμημένη εκατέρωθεν από υπερμεγέθη ανάγλυφα μοναδικής τεχνοτροπίας, τα οποία απεικόνιζαν έναν φτερωτό θεό και έναν φτερωτό ταύρο με ανθρώπινη μορφή, ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε.

Υπερμεγέθη ανάγλυφα, που κοσμούσαν την πύλη της Ντουρ-Σαρουκίν και παρίσταναν έναν φτερωτό ανθρωπόμορφο ταύρο και έναν φτερωτό θεό.

Κατά την εποχή εκείνη, όταν γίνονταν επίσημα εγκαίνια κτιρίων, πόλεων ή γεφυρών, ο πρώτος που τα εγκαινίαζε ήταν ο Βασιλιάς. Και επί του προκειμένου, ο πρώτος που θα εισερχόταν στη νεόδμητη πόλη θα ήταν ο Σαργών. Η πύλη αυτή, όμως, όπως απέδειξαν οι ανασκαφές, δεν άνοιξε ποτέ.

Διότι οι λαξευτοί ογκόλιθοι, που αποτελούσαν τα στηρίγματα της τεράστιας θύρας, καθώς και οι πλάκες που επρόκειτο να τοποθετηθούν από κάτω, δεν μπήκαν στη θέση τους ποτέ, αλλά βρέθηκαν παραπλεύρως της κυρίας πύλης.

Μέσα στη μνημειώδη πόλη Ντουρ-Σαρουκίν, δέσποζε ο ναός του Ναμπού, θεού της Σοφίας, της Ποίησης και της Ιστορίας, στον οποίο είχε αφιερωθεί ολόκληρη η πόλη. Ο ναός αυτός καταλάμβανε έκταση 1.100 τετραγωνικών μέτρων και ήταν προορισμένος να περιλάβει την πλουσιότατη βιβλιοθήκη της Νινευή, η οποία, επάνω σε αμέτρητους πλίνθους, περιέκλειε όλες τις ιστορικές, φιλοσοφικές και ποιητικές ανθρώπινες γνώσεις της εποχής.

Άγαλμα του Ναμπού

Ο ναός του Ναμπού επικοινωνούσε με τα ανάκτορα του Σάργωνα μέσω μιας στοάς. Τα ανάκτορα κοσμούνταν από υπέροχα γλυπτά και επιγραφές, πάνω σε μια από τις οποίες ήταν χαραγμένη μια έκκληση του Σάργωνα προς τον θεό, να τον καθοδηγεί και να τον προστατεύει.

Ένα άλλο ανάγλυφο παρίστανε τον σκληρό και αιμοχαρή Βασιλέα Σάργωνα να εξετάζει μια πυραμίδα από κρανία και ανθρώπινα σώματα ανασκολοπισμένα, που του επιδείκνυαν υπερήφανα οι Αξιωματικοί του.

Άλλες καλλιτεχνικές παραστάσεις, που στόλιζαν περίτεχνα τους τοίχους των ανακτόρων, παρίσταναν καραβάνια που εγκατέλειπαν την πατρίδα τους την Ιουδαία και άλλες πολιορκημένες πόλεις.

Οι αρχαιολόγοι βεβαίωναν πως χρειάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ως εργατικό δυναμικό για την ανέγερση της μεγαλοπρεπέστατης πόλης Ντουρ-Σαρουκίν, η οποία αποτέλεσε το απόλυτο όνειρο του Σάργωνα: να χτίσει τη δική του πόλη, που θα ξεπερνούσε την ομορφιά και την αίγλη της Νινευής. Όταν είδε αποπερατωμένη την πόλη του, σφαγίασε ομαδικώς όλους τους εργάτες, όπως συνηθιζόταν, μιας και δεν τους χρειαζόταν πλέον.

Έτσι, λοιπόν, εξηγείται η μυστηριώδης εξαφάνιση των Δέκα Φυλών του Ισραήλ. Έπεσαν θύματα της θηριωδίας του Βασιλιά Σάργωνα, ο οποίος με τη σειρά του δε γλίτωσε και ο ίδιος από τη Θεία Δίκη. Πριν προλάβει να εγκαινιάσει τη νέα του πρωτεύουσα, έπεσε νεκρός από τις θανατηφόρες μαχαιριές ενός αγανακτισμένου άντρα, ο οποίος ήθελε να εκδικηθεί τον άδικο χαμό τόσων χιλιάδων υπάρξεων.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 20/10/1934…