Τι έγινε μετά την πτώση της Τροίας; Αυτά που δεν μάθαμε ποτέ…

Μετά την πτώση της Τροίας, νικητές και νικημένοι, Αχαιοί, Τρώες και εκατέρωθεν σύμμαχοι μονοιασμένοι πλέον επιδίδονται σε μία δεύτερη, ακόμη πιο τολμηρή περιπέτεια. Άλλοι για να κατακτήσουν νέες περιοχές, άλλοι για να αποκτήσουν μεγαλύτερη δόξα με την ληστεία και την πειρατεία, που ήταν ότι πιο ευγενές και ανδρείο την εποχή αυτή καθώς βλέπουμε στον Όμηρο, άλλοι για να βρουν μίαν άλλη φιλόξενη πατρίδα.

Γι αυτό άλλωστε, όχι μόνον ο Οδυσσέας αλλά και όλοι οι Αχαιοί ήρωες γυρίζουν στην πατρίδα τους αρκετά χρόνια μετά την πτώση της Τροίας, ενώ θα μπορούσαν να γυρίσουν σε λίγες ημέρες.

Ένα μεγάλο τμήμα των Τρώων υπό τον Αινεία, κατευθύνεται προς την μητροπολιτική Δαρδανία της Βαλκανικής, αλλά μη βρίσκοντας ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης, διεκπεραιώνονται από τα παράλια της Ηπείρου στην αντικρινή Ιταλική χερσόνησο και χτίζουν την Ρώμη…

Συνάντηση Αινεία με Οδυσσέα

Ο Αινείας με τη συνοδεία του πήγε στο Αθήναιον (castrum Minervae) και έμεινε στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας αρκετό διάστημα. Στη συνέχεια πέρασε στη Σικελία, στο Δρέπανον. Εκεί συνάντησε Τρώες υπό τους Έλυμο και Αιγέστη, τους οποίους βοήθησε να χτίσουν δύο νέες πόλεις, την Έγεστα και τα Έλαμα.

Κατά το Βιργίλιο ο Αινείας βρέθηκε δύο φορές στο Δρέπανον: αρχικά στους πρόποδες της Αίτνας, αφού ξέφυγε από τους Κύκλωπες παίρνοντας μαζί του έναν από τους συντρόφους του Οδυσσέα, περιέπλευσε νότια του νησιού και κατέληξε στο Δρέπανον, όπου πέθανε ο Αγχίσης.

Ένα δεύτερο τμήμα, που αποτελούσαν κυρίως Αχαιοί και πλήθος συμμάχων των Τρώων, μπήκε στα καράβια και άρχισε να ληστεύει τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου, πράγμα που είχε κάνει και πριν τα Τρωικά. Αυτοί είναι οι περίφημοι »Λαοί της Θάλασσας» των Αιγυπτιακών πηγών, τους οποίου αναχαίτησε ο Φαραώ Ραμσής ο Γ΄ περί το 1174 πΧ δηλαδή δέκα χρόνια μετά την πτώση της Τροίας.

Τα ονόματα αυτών των λαών είναι Τρώες, Τυρσηνοί-Τυρρηνοί, Λύκιοι, Σικελοί, Σαρδηνοί, Αχαιοί, Μυσοί, Δαναοί, Παλαιστίνιοι – Φιλισταίοι, Τεύκροι (Τρώες), Μαίονες κλπ.
Ένα τρίτο θα κινηθεί προς το Νότο ακολουθώντας τα μικρασιαστικά παράλια, παράλληλα με αυτούς που επέβαιναν στα πλοία και θα φθάσει λεηλατώντας τα πάντα μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, όπου θα αναχαιτισθεί τελικά. Το πλήθος αυτό ήταν ένα άτακτο μπουλούκι που το αποτελούσαν πολεμιστές, αλλά και γέροι, γυναίκες και παιδιά, σέρνοντας μαζί τους τις οικοσυσκευές.

Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από τα αρχαία της περίφημης Ουγκαρίτ, της πλούσιας πόλης που βρίσκεται απέναντι από τον μυχό της Κύπρου, της οποίας το όνομα προέρχεται από το Ελληνικό Ευαγορίτις, δηλαδή πόλη των Ευαγοριδών. Μεταξύ των λαών που στην Ουγκαρίτ αναφέρονται και οι ΔΔΜΣ που σωστά ερμηνεύθηκαν από τους ερευνητές αρχαιολόγους ως ΔΙΔΥΜΑΙΟΣ.

Μετά την αναχαίτισή τους επιστρέφουν πίσω και καθώς φαίνεται, ζητούν την συμβουλή του μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μιλήτου, οι ιερείς Βραγχίδες της Μιλήτου τους υποδεικνύουν μία άγνωστη γη της επαγγελίας, στα βάθη της Ανατολής, την κοιλάδα του Ινδού! Οι ιερείς φυσικά γνώριζαν ότι ο λαός που συμβούλεψαν ήταν ο λαός που έχασε τον αρχηγό τους, Μέμνονα, στον Τρωικό Πόλεμο.

Ποιος ήταν ο Μέμνων

Ο Μέμνων ανατράφηκε από τις Εσπερίδες. Βασίλευσε στην Αιθιοπία και στον Τρωικό Πόλεμο προσέτρεξε αρωγός στον θείο του Πρίαμο. Τα κατορθώματα του Μέμνονα στον πόλεμο αυτό περιγράφονται στη «Μικρή Ιλιάδα» και στο επικό ποίημα «Αιθιοπίς». Ο Μέμνων μονομάχησε με τον Αίαντα, χωρίς να υπάρξει νικητής.

Στο πεδίο της μάχης βρέθηκε αντιμέτωπος του Αντιλόχου (που είχε τρέξει να βοηθήσει τον πατέρα του Νέστορα που κινδύνευε) και τον σκότωσε. Τότε ο Αχιλλέας όρμησε εναντίον του Μέμνονα.

Η Ηώς και η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, φοβήθηκαν για την τύχη των παιδιών τους και ικέτευσαν τον Δία να παρέμβει. Ο Δίας ζύγισε τις μοίρες των δύο μαχητών και η μοίρα του Μέμνονα βάρυνε περισσότερο στον ζυγό. Μετά από αυτό, ο Αχιλλέας σκότωσε τον Μέμνονα, αλλά η Ηώς πέτυχε από τον Δία να καταστεί ο γιος της αθάνατος.

Η Ηώς παρέλαβε το σώμα του Μέμνονα από την Τροία και το μετέφερε στην Αιθιοπία. Τα δάκρυα που έχυσε τότε η Ηώς, θεότητα της αυγής, έγιναν κατά τον μύθο οι σταγόνες της δρόσου που βρίσκουμε πολλά πρωινά πάνω στα φυτά.

Εξάλλου, οι σύντροφοι του Μέμνονα που τον θρήνησαν μεταμορφώθηκαν σε πουλιά, τις Μεμνονίδες όρνιθες, ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή τα πτηνά αυτά γεννήθηκαν από τη στάχτη του Μέμνονα.

Κάθε χρόνο από τότε εμφανίζονταν γύρω από τον τάφο του ήρωα σαν να τον θρηνούσαν. Κατά μία παράδοση, ο τάφος του Μέμνονα βρισκόταν στην εκβολή του ποταμού Αισήπου, στα παράλια του Ελλησπόντου.

O Μέμνων προσέτρεξε με στρατό Αιθιόπων να βοηθήσει τον Πρίαμο και να ενισχύσει την άμυνά της Τροίας.

Η μοίρα αυτού του ήρωα συγκίνησε πολύ τους αρχαίους ποιητές και καλλιτέχνες.

Ο Όμηρος τον θεωρεί ωραιότερο από όλους τους ήρωες του Τρωικού πολέμου, Αχαιούς και Τρώες. Αγωνίσθηκε ηρωικά ,αλλά στο τέλος σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο και τον θρήνησε όλο το Τρωικό στρατόπεδο. Μέχρι την κλασική εποχή, οι πλέον ευφάνταστοι έλεγαν ότι έβλεπαν τους συντρόφους του, τους Μεμνονίδες, να έρχονται με την μορφή πουλιών και να κλαίνε στον τάφο του (Παυσανίας).

Ο Αριστείδης Κόλλιας με τα άρθρα του ΟΙ ΙΝΔΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΩΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ στο περιοδικόν ΑΡΒΑΝΟΝ 1998, ισχυρίζεται ότι ο ΜΕΜΝΩΝ δεν ήλθε από την κάτωθεν της Αιγύπτου Αιθιοπία, αλλά από την ΠΡΟΣ ΕΩ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ, δηλαδή την Αιθιοπία ευρισκόμενη στην Ανατολή και μάλιστα στην σημερινή ΙΝΔΙΑ.

Η ανάγνωση της Ελληνικής προ Δωρικής μυθολογίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, Κανείς καθώς φαίνεται δεν έλαβε υπ΄ όψη την Ομηρική γεωγραφία κατά την οποία οι ΑΙΘΙΟΠΕΣ άνθρωποι, δηλαδή οι μελαμψοί, μαύροι,κατοικούν προς το Νότο,κοντά στο ρεύμα του Ωκεανού και η χώρα τους είναι τόσο μεγάλη που αρχίζει από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος και καταλήγει εκεί που δύει.

Κανείς επίσης δεν πρόσεξε ότι ο Όμηρος λέει ότι το Τιθωνό τον ερωτεύτηκε και τον παντρεύτηκε η Ηώ, (της Ηούς = Αυγή, ενώ Ηώς = Θεά Αυγή) δηλαδή η Αυγή, η Ανατολή του Ηλιου και τον πήρε για πάντα κοντά της, πράγμα που υποδηλοί ότι ο Τιθωνός ταξίδεψε προς την Ανατολή, και όχι προς τον Νότο και ότι ΑΙΘΙΟΠΕΣ υπάρχουν και στην ΙΝΔΙΑ. Ο Ηρόδοτος τους καλεί Αιθίοπες οι εκ της Ασίης.

ΜΕΜΝΩΝ => από το ρήμα μνάομαι – μνώμαι και αποτελεί ένα δεύτερο τύπο του γνωστού μιμνήσκομαι που φυσικά σημαίνει ενθυμούμαι,ανακαλώ στο νου μου.
Τι έπρεπε να θυμηθεί αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε μακριά από την πατρίδα, του πατέρα του;

Τι να θυμηθεί ο λαός του, οι Μεμνονίδες, που έπρεπε να επιστρέψουν από την Μ. Ασία στην Ινδία;

Αλλά ήξεραν πως να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και έγιναν έτσι συνοδηγοί στο μεγάλο αυτό ταξίδι προς την Ανατολή. Μαζί με αυτό το τμήμα προφανώς θα ταξίδεψαν και Αχαιοί, που προτίμησαν την δόξα της μεγάλης περιπέτειας από την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Έφτασε λοιπόν αυτό το τμήμα του λαού με επικεφαλής τους ΒΡΑΓΧΙΔΕΣ ιερείς της Μιλήτου στην Βόρεια Ινδία και από εκεί αρχίζει η διαδικασία εισβολής και κατάκτησης της εύφορης κοιλάδας του Ινδού.

Το κοινωνικό, πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα που επέβαλαν οι Αριοι, όταν κατέκτησαν την κοιλάδα του Ινδού είναι προϊόν των Βραχμάνων, δηλαδή των Βραγχίδων ιερέων αυτού του εισβολέα λαού.

Είναι ολοφάνερο ότι είχαν και εκμεταλλεύτηκαν μία εξουσία που τους παραχωρήθηκε από τον λαό και τον στρατό των Αρίων.

Ήταν άλλωστε οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου που συμβούλεψαν και οδήγησαν στην νέα γη της επαγγελίας ,όπως είπαμε μετά το πέρας του Τρωικού Πολέμου. Κάνοντας μία αναδρομή στα αχαϊκά καθεστώτα της εποχής του Τρωικού πολέμου ,θα δούμε και εκεί το ιερατείο και οι μάντεις ,παίζουν ή διεκδικούν τον πρώτο ρόλο.

Όπως γνωρίζουμε ο Μάντης Κάλχας στην ουσία έδωσε το σήμα και ενέκρινε την εκστρατεία στην Τροία, ο οποίος πάντα διεκδικούσε να στέκεται ψηλότερα και από τον Αγαμέμνονα. Ηταν λογικό και η παντοδυναμία τους, ώστε να η τάξη αυτή να είναι επικεφαλής του λαού και η πρώτη τάξη στην κοινωνική ιεραρχία ,πάνω από τον στρατό και τον βασιλιά. Κάτι ανάλογο στην Βαλκανική και την Μ. Ασία θα ήταν βέβαια, αδιανόητο.

Σύμφωνα με τον αρχέγονο Βραχμανισμό λοιπόν ,η κοινωνία διαιρείται σε 4 τάξεις, κάστες, σαφώς χωρισμένες μεταξύ τους υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να μεταπηδήσει από την μία τάξη στην άλλη. Κάθε τάξη διέπεται από τους δικούς της νόμους, ήθη και έθιμα κλπ.

Ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις ,ανάγεται σε θεία επιταγή.

Ο ΒΡΑΧΜΑΣ ο δημιουργός θεός ,έπλασε από το στόμα του την πρώτη και ανώτατη τάξη των Βραχμάνων.

Οι Τάξεις των ΒΡΑΧΜΑΝΩΝ

1η τάξη (Βραχμάνοι) οι Βραγχίδες ιερείς

2η τάξη (Κσατρίγιας) οι Τρώες και Αχαιοί πολεμιστές, οι εκ στρατείας

3η τάξη (Βαϊσίας ) οι επαγγελματίες και βιοτέχνες

4η τάξη (Σούντρα) οι συνοδοιπόροι, »σύνδρομοι», Μεμνονίδες, και λοιποί

Εκτός τάξεων: οι Αιθίοπες γηγενείς , οι πελιοί . Δηλαδή οι Αιθίοπες, οι μελαχρινοί γηγενείς κάτοικοι του Δέλτα του Ινδού και των νοτιότερων περιοχών,γιατί από το σημείο αυτό και κάτω ο πλανήτης δημιουργεί αυτό τον τύπο ανθρώπου. (πελιός = γερασμένος, ρυτιδιασμένος)

Δεν είναι τυχαίο που τα ιερά βιβλία των Βραχμάνων φέρουν το τίτλο Veda = Γνώση.

βέδα > Fείδω (παρακείμενος του οίδα) βλέπω και γνωρίζω. (λατινικά: Video)

Η γνώση άλλωστε αποτελεί βασικό στοιχείο του Βραχμανισμού και των αιρέσεων ή μετεξελίξεων.(Βουδισμός,Ινδουισμός κλπ) και σωστά έχει ειπωθεί ότι είναι περισσότερο φιλοσοφικό σύστημα παρά θρησκεία.

Οι Βραγχίδες Ιερείς

Οι Βραγχίδες ήταν μία κάστα ιερέων του ονομαστού και πανάρχαιου Μαντείου του Διδυμαίου ή Δινδυμαίου Απόλλωνος στην Μίλητο, των νοτιοδυτικών παραλίων της Μ.Ασίας.
Ενός μαντείου στο οποίο προσέτρεχαν βασιλείς και ηγεμόνες απ΄ όλο τον κόσμο για να πάρουν τους χρησμούς του οι οποίοι θεωρείτο σοφοί και εύστοχοι. Σύμφωνα με τα μυθολογούμενα από την κάστα των Βραγχίδων Ιερέων, ήλκε την καταγωγή της από τον μυθικό Βράκχο. Ο Απόλλων χάρισε την μαντική τέχνη στον Βράκχο.

Αυτή την μαντική τέχνη ο Βράκχος την μεταβίβασε στους απογόνους του, τους Βραγχίδες ιερείς του ναού του Απόλλωνος στους Διδύμους της Μιλήτου. Οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου είχαν και μία κάστα διακόνων ,οι οποίοι είχαν σαν αποστολή μεταξύ άλλων, να μεταβιβάζουν στους ενδιαφερόμενους προσκυνητές τις μαντικές προρρήσεις των ιερέων και ονομάζοντο Ευάγγελοι. Εμυθολογείτο δε ότι κατάγονταν από τον μυθικό Ευάγγελο.

Το όνομα αυτό των διακόνων δεν σημαίνει τίποτε άλλο από αυτό που διακονούσαν.

Ήταν οι άγγελοι των καλών ειδήσεων για τους ερωτώντες το μαντείο. Αυτό σημαίνει Ευ+ άγγελος, εξ ου και Ευ+αγγελισμός.

Ιστορικώς, όταν οι Πέρσες έφθασαν στην Μ. Ασία και κατέλυσαν την ανεξαρτησία των Ιωνικών πόλεων, οι Μιλήσιοι ζήτησαν βοήθεια από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες για να αποτινάξουν τον Περσικό ζυγό, αλλά δεν εισακούσθηκαν. Ενας από τους σοφότερους άντρες της πόλης, ο ιστορικός Εκαταίος, συμβούλεψε τους συμπατριώτες του να πάρουν από το Μαντείο των Βραγχίδων τον θησαυρό του Κροίσου, που είχε χαρίσει στο μαντείο, ο Λύδος βασιλιάς Κροίσος, και να το διαθέσουν στην άμυνα της πόλης και ειδικά στην δημιουργία αξιόμαχου στόλου. Η πρόταση του Εκαταίου απορρίφθηκε από τους Ιερείς, ως απάδουσα στο θρησκευτικό συναίσθημα.

Αυτή η πρόταση στάθηκε πιθανώς η αφορμή ώστε οι Βραγχίδες ιερείς,προβλέποντας την επικράτηση των Περσών στην Μ. Ασία και φοβούμενοι ότι θα χάσουν ούτως ή άλλως τους θησαυρούς τους,ήλθαν σε συμφωνία με τον Πέρση βασιλιά και αφού παρέδωσαν μία σημαντική ποσότητα από τους θησαυρούς, τον παρεκάλεσαν να τους εγκαταστήσει στο πλέον απομακρυσμένο μέρος της επικράτειάς του , για να αποφύγουν την οργή και την τιμωρία τους από τον λαό της Μιλήτου. (494 πΧ)

Το ερώτημα είναι, που εγκαταστάθηκαν οι Βραγχίδες ιερείς;

Η γνώμη η οποία επικρατούσε στην αρχαιότητα ήταν ότι εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή.

Η Σογδιανή είναι μία περιοχή μεταξύ των ποταμών Ωξου και Υξάρτη,που χύνονται στην λίμνη Αράλη. Νοτιοδυτικά της Σογδιανής βρίσκεται το κράτος της αρχαίας Βακτριανής, όπου διέπρεψαν βασιλείς επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς λοιπόν οι Βραγχίδες εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή και έκτισαν εκεί την πόλη Βραγχίδων Αστυ.

Το 328 πΧ, ύστερα από 166 χρόνια από την αυτοεξορία των Βραγχίδων, όταν ο Μ. Αλέξανδρος κατέλυσε το Περσικό κράτος και προχωρώντας προς Ανατολάς, έφθασε στην περιοχή τους, ακούσας τα τολμηθέντα και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν, απέκτεινε πάντας,κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε και ηφανίσθηκαν (Σουίδας λεξικό).

Οι βιογράφοι του Μ. Αλεξάνδρου αναφέρουν ότι οι Μακεδόνες εξόντωσαν τους Βραχμάνους, η οποία όμως έλαβε χώρα όχι στην Σογδιανή ,αλλά πολλά χιλιόμετρα νοτιότερα στην χώρα των Σόγδων.

Μήπως τα περί εξόντωσης των Βραγχιδών ήταν ένα πειστικό εφεύρημα, για να δικαιολογηθεί, η βεβαιωμένη ιστορικά, αθρώα εκτέλεση και σφαγή των Βραχμάνων ιερέων της Ινδίας;

Τι συνδέει την Σογδιανή των Βραγχίδων με τους Σόγδους όπου έγινε η μαζική εξόντωση των Βραχμάνων, επειδή αντιστεκόταν και εξοθούσαν τον λαό σε αντίσταση κατά του Μ. Αλεξάνδρου;

Εν κατακλείδι αν και η γνώμη των ιστορικών διίστανται,οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι εξόριστοι στην Ινδία Βραγχίδες και οι Βραχμάνοι (Brahmana) που ομαδικά εξόντωσε ο Αλέξανδρος ταυτίζονται, διαφορετικά δεν ερμηνεύεται η αναφορά εξόντωσης Βραγχίδων, από τον Στράβωνα και τον Σουίδα, όχι όμως από τους βιογράφους του Αλεξάνδρου. Δηλαδή επέζησε μαζί με την ιστορική πραγματικότητα και ο θρύλος ότι ο Αλέξανδρος εξόντωσε δικαίως μία κάστα επίορκων και προδοτών ιερέων για να απαληφθεί ή να μειωθεί το άγος της πραγματικότητας, ότι προέβη στην ανόσια πράξη της μαζικής εξόντωσης Βραχμάνων ιερέων.

Άριοι, Ινδοευρωπαίοι, Πελασγοί

Οι Αριοι (Aryas) είναι ο λαός που συνδέεται με δύο σημαντικά στοιχεία για τον πολιτισμό των Ινδιών: τον Βραχμανισμό και την σανσκριτική γλώσσα.
Ποίοι ήσαν οι Άριοι;

Τον περασμένο αιώνα, οι οπαδοί της Ινδοευρωπαικής θεωρίας πίστευαν ότι ήσαν Ινδοί,οι οποίοι ξεκινώντας από την κοιλάδα του Ινδού ποταμού, εξαπλώθηκαν ως την Ευρώπη και για αυτό τους ονόμασαν Ινδοάριους, Ινδοευρωπαίους, Ινδογερμανούς, Ινδοκέλτες κλπ και αυτό όχι επειδή είχαν στοιχεία, αλλά επειδή τότε πίστευαν ότι ex oriente lux, δηλαδή ότι εξ Ανατολών το φώς και ότι η Ασία είναι το λίκνον των λαών. Είναι γεγονός ότι πολλές μετακινήσεις λαών έγιναν από την Ανατολή (Μογγόλοι, Αβαροι, Ούνοι) και ότι πατρίδα της αρχαίας Ινδικής γλώσσας ήταν η Ασία.

Στα νεώτερα χρόνια η υπόθεση αυτή ανετράπη κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως και ήδη υποστηρίζεται ότι οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν ήλθαν από την Ασία στην Ευρώπη ,αλλά πήγαν από την Ευρώπη στην Ασία και βέβαια πολλές υποθέσεις περί της ευρωπαϊκής πλέον κοιτίδας των Ινδοευρωπαίων έχουν γίνει. Η πλέον πρόσφατη τοποθετεί την κοιτίδα στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ Βαλτικής και Ευξείνου Πόντου.

Νεώτερες όμως έρευνες τοποθετούν την κοιτίδα των λεγομένων Ινδοευρωπαίων στην Βαλκανική χερσόνησο.

Οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν Πελασγούς και τους κατονόμαζαν προπάτορες όχι μόνο του Ελληνικού γένους:

»Αντίθεον Πελασγικόν εν υψικόμοις όρεσι Γαία μέλαιν΄ανέδωκεν, ίνα θνητών γένος είη » δηλαδή » Το ισόθεο Πελασγικό Έθνος, στα ψηλά και πυκνο δασομένα βουνά το ξεφύτρωσε η μαύρη γη, για να καταστεί γενήτορας των ανθρώπων » λέει ο αρχαίος ποιητής Όμηρος.

Σήμερα κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι οι Αριοι εισέβαλαν στην Ινδία.

Η πολυγνωμία επικεντρώνεται στον χρόνο εισβολής και τον τόπο εκκίνησης ή προέλευσης των Αρίων. Χρονολογία εισβολής τοποθετείται κυρίως το 1200 πΧ. Μερικοί τολμηροί την τοποθετούν μέχρι το 2000 πΧ.

Υπάρχουν όμως ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία που μπορούν κάπως σαφέστερα να οριοθετήσουν τα πράγματα: το κοινωνικοπολιτικό σύστημα αυτών των Αρίων καθώς και το θρησκευτικό ,το καθιερώνουν οι Βραχμάνοι Ιερείς. Οι οποίοι κατατάσσουν σε τάξεις, κάστες την κοινωνία και επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την πρώτη ιεραρχικά τάξη!
Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί ήσαν και οι πραγματικοί αρχηγοί οδηγοί και ηγήτορες των εισβολέων.

Αρα, το σίγουρο είναι ότι η εισβολή των Αρίων έγινε το 1180 π.Χ., δηλαδή μετά την πτώση της Τροίας 1184 π.Χ. Αν οι χρονολογίες της πτώσης της Τροίας είναι σωστές…

Πηγή: olympia.gr