Με την απίστευτη ομορφιά και ποικιλία, των μανιταριών ήρθα σε επαφή μέσα από τις πεζοπορίες. Αφορμής δοθείσης λοιπόν, μοιράζομαι μαζί σας κάποιες υπέροχες φωτογραφίες μανιταριών που μοιάζουν βγαλμένες απο παραμύθι, αλλά και κάποιες σχετικές πληροφορίες για αυτούς τους οργανισμούς.
Τα μανιτάρια είναι μύκητες, και αποτελούν ένα ξεχωριστό βασίλειο στη φύση και τοποθετούνται ανάμεσα στο ζώα και τα φυτά. Οι μύκητες είναι μια από τις μεγαλύτερες, παλιότερες και πιο ετερογενείς ομάδες οργανισμών στον πλανήτη.
Ζουν σε όλα τα περιβάλλοντα, ακόμα και σε πολύ ακραία, γιατί μπορούν να προσαρμόζονται γρήγορα (όπως όλα τα μικρόβια).
Οι μύκητες θεωρούνται οι σημαντικότεροι ανακυκλωτές στη φύση, χάρη στην ικανότητα που έχουν να μετατρέπουν σχεδόν τα πάντα σε τροφή. Την ικανότητα αυτή την οφείλουν σε ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο ενζύμων, μέσω των οποίων διασπούν την οργανική ύλη.
Προσαρμοζόμενοι μάλιστα σε νέα περιβάλλοντα, που σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνει ο άνθρωπος με τις δραστηριότητες του, μπορούν να διασπούν και νέες ουσίες, όπως οι χλωριωμένοι ρύποι που συναντάμε στη θάλασσα.
Aπό τα 6 περίπου εκατομμύρια είδη μυκήτων που εκτιμάμε ότι υπάρχουν στον πλανήτη, γνωρίζουμε μόνο 70.000, που στην πλειοψηφία τους είναι χερσαία.
Τα πιο πολλά μανιτάρια είναι σαπροφυτικά τρέφονται διασπώντας με κάποια ένζυμα τη νεκρή οργανική ύλη ανακυκλώνοντας τα φύλλα και τα νεκρά κομμάτια δέντρων εμπλουτίζοντας έτσι το έδαφος σε χρήσιμα θρεπτικά συστατικά για τα φυτά.
Υπάρχουν και τα παρασιτικά μανιτάρια που τρέφονται σε βάρος ζωντανών ή ετοιμοθάνατων δέντρων και φυτών. Τα μανιτάρια καρποφορούν συγκεκριμένες εποχές του χρόνου και μόνο όταν οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας είναι κατάλληλες.
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως τα μανιτάρια μπορεί να δημιουργούν αρμονικές συμβιωτικές σχέσεις αλληλοβοήθειας, συμβιώνουν με κάποια είδη φυτών και δέντρων ανταλλάσοντας πολύτιμα θρεπτικά συστατικά και νερό μεταξύ τους.
Η μαθηματική ανάλυση των ηλεκτρικών σημάτων που φαίνεται να στέλνουν οι μύκητες μεταξύ τους, εντόπισε μοτίβα που παρουσιάζουν εντυπωσιακή δομική ομοιότητα με την ανθρώπινη ομιλία.
Έρευνες έχουν υποδείξει επίσης πως οι μύκητες διοχετεύουν ηλεκτρικά ερεθίσματα μέσω μακρών, υπόγειων νηματοειδών δομών που ονομάζονται υφές – παρόμοια με τον τρόπο με τον οποίο τα νευρικά κύτταρα μεταδίδουν πληροφορίες στους ανθρώπους.
Τα μανιτάρια έχουν διάφορα σχήματα και χρώματα, κάποια είναι βρώσιμα (περίπου τριακόσια) τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο και μπορούν να προκαλέσουν από απλές δυσπεψίες, έως και θανατηφόρες δηλητηριάσεις.
Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς (Βαβυλωνιακό, Αιγυπτιακό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό, κ.λπ.) τα μανιτάρια χρησιμοποιούνταν ποικιλοτρόπως, αφού είχαν τροφική, θεραπευτική και παραισθητική χρήση.
Στην αρχαία Ελλάδα,τα μανιτάρια με παραισθησιογόνες ιδιότητες ηταν γνωστά και στην αρχαία Ελλάδα όπου είχαν παρόμοια ονομασία «θεών βρώση» (τροφή των θεών). Διάφοροι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η αμβροσία που ήταν το έδεσμα των θεών του Ολύμπου δεν ήταν παρά ένα μανιτάρι και μάλιστα ο αμανίτης (amanita muscaria).
Το συγκεκριμένο είδος έχει παραισθησιογόνες ιδιότητες και οι πρόγονοί μας απέδιδαν σ’ αυτό μαγικές δυνάμεις. Τα μανιτάρια αυτά μαζί με τα μανιτάρια του είδους (Phallus impudicus) ήταν τα μανιτάρια των Κένταυρων των Σάτυρων και των Μαινάδων της Μυθολογίας και αναπόσπαστο κομμάτι στα Διονυσιακά αλλά και στα Ελευσίνια μυστήρια.
Η χρήση μανιταριών ίσως σχετίζεται με την μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια, καθώς φαίνεται πως τα Μυστήρια περιελάμβαναν μία ιερή ευχαριστία• την πόση ενός ιερού ποτού, η οποία ίσως περιείχε ψυχοενεργές χημικές ουσίες, προερχομενες από ένα παρασιτικό μύκητα.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης, μελέτησε τα μανιτάρια και πραγματοποίησε μία διάλεξη το 430 π.Χ. στο Λύκειο της Αθήνας, παρουσιάζοντας τις ιδέες του για το πώς θα μπορούσε να θεραπεύσει ασθενείς που έπαθαν δηλητηρίαση μανιταριών.
Την ίδια περίπου εποχή, ο Ευριπίδης έγραψε και ο ίδιος για τους κινδύνους που προκύπτουν από την κατανάλωση δηλητηριωδών μανιταριών, με αφορμή την δηλητηρίαση του υπέστησαν η σύζυγος και τα παιδιά του από την κατανάλωση άγριων μανιταριών.
Παρά το γεγονός πως τα μανιτάρια μερικές φορές ήταν ένα επικίνδυνο γεύμα, οι αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν τη μαγειρική τους αξία. Μάλιστα, ο αρχαίος φιλόσοφος Θεόφραστος (371 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ), που θεωρείται ως συνεχιστής του Αριστοτέλη, στο έργο του «Περί οσμών» αναφέρεται στην καλλιέργεια μανιταριών και μάλιστα στην καλλιέργεια μανιταριών σε κοπριά, σημειώνοντας πως στην κοπριά αναπτύσσονται μανιτάρια που είναι κατάλληλα για κατανάλωση.
Στην αρχαία Αίγυπτο, οι Φαραώ, είχαν θεσπίσει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο μόνο αυτοί και όχι οι κοινοί άνθρωποι είχαν το δικαίωμα να τα γεύονται.
Στην προκολομβιανή Αμερική, οι Αζτέκοι ονόμαζαν τα μανιτάρια, τεονανακάτλ = κρέας των θεών, γιατί απέδιδαν σ’ αυτά την ιδιότητα εγγύτητας και ένωσης εκείνου που τα έτρωγε με το θεό.
Στην σύγχρονη φαρμακολογία, τα μανιτάρια βρίσκονται στη ρίζα πολλών σύγχρονων φαρμακευτικών προϊόντων, από την πενικιλίνη ως σε αντικαρκινικά φάρμακα.
Πηγή: Μυσταγωγία - Μυθαγωγία
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2022
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: