Τις πρωινές ώρες της 12ης Νοεμβρίου του 1833, ο ουρανός πάνω από τη Βόρεια Αμερική φαινόταν σαν να έχει εκραγεί με πεφταστέρια. Σε αντίθεση με οτιδήποτε είχε δει κανείς πριν, και ορατό σε ολόκληρη την ήπειρο, μια εφημερίδα του Ιλινόις ανέφερε ότι "ο ουρανός έμοιαζε να φλέγεται.” Μια εφημερίδα της Αλαμπάμα περιέγραψε «χιλιάδες φωτεινά σώματα να πέφτουν σε όλο το στερέωμα προς κάθε κατεύθυνση.” Οι παρατηρητές στη Βοστώνη εκτίμησαν ότι υπήρχαν πάνω από 72.000 «πεφταστέρια» ορατά ανά ώρα κατά τη διάρκεια της αξιοσημείωτης ουράνιας καταιγίδας.
Οι Lakota ένας ιθαγενής αμερικανικός λαός έμειναν τόσο έκπληκτοι από το γεγονός που επανέφεραν το ημερολόγιό τους για να το τιμήσουν. Ο Joseph Smith, ταξιδεύοντας με Μορμόνους πρόσφυγες, σημείωσε στο ημερολόγιό του ότι σίγουρα ήταν σημάδι της Δεύτερης Παρουσίας. Οι Αβραάμ Λίνκολν, Φρέντερικ Ντάγκλας και Χάριετ Τάμπμαν, μεταξύ πολλών άλλων, περιέγραψαν ότι το είδαν. Έγινε γνωστό ως «Η νύχτα που έπεσαν τα αστέρια»
Τι ήταν αυτό το εκπληκτικό περιστατικό;
Πολλοί από εκείνους που το είδαν το ερμήνευσαν ως σημάδι των βιβλικών χρόνων, θυμούνται λόγια από το ευαγγέλιο του Αγίου Μάρκου: «Και τα αστέρια του ουρανού θα πέσουν, και οι δυνάμεις που βρίσκονται στον ουρανό θα κλονιστούν.” Αλλά ο αστρονόμος από το Πανεπιστήμιο Γέιλ Ντένισον Όλμστεντ αναζήτησε μια επιστημονική εξήγηση, και λίγο αργότερα απηύθυνε μια κλήση στο κοινό - ίσως η πρώτη επιστημονική προσπάθεια συλλογής δεδομένων με πλήθος.
Κατόπιν αιτήματος του Όλμστεντ, εφημερίδες σε όλη τη χώρα τύπωσαν την έκκλησή του για δεδομένα: «Καθώς η αιτία των «Πεφταστέρων» δεν γίνεται κατανοητή από τους μετεωρολόγους, είναι επιθυμητό να συγκεντρωθούν όλα τα δεδομένα που παρακολουθούν αυτό το φαινόμενο, δηλωμένα με τόση ακρίβεια όσο ήταν πιθανόν. Ο αστρονόμος, λοιπόν, ζητά να ενημερωθεί για τυχόν στοιχεία που παρατηρήθηκαν από άλλους, σεβόμενος τον χρόνο κατά την πρώτη ανακάλυψη, τη θέση του σημείου ακτινοβολίας που προαναφέρθηκε, και για οποιαδήποτε άλλη για τα γεγονότα σε σχέση με τους μετεωρίτες.
Ο Όλμστεντ δημοσίευσε τα συμπεράσματά του το επόμενο έτος, οι πληροφορίες που είχε λάβει από τους απλούς παρατηρητές ήταν που τον βοήθησαν να βγάλει νέα επιστημονικά συμπεράσματα στη μελέτη της βροχής των μετεωριτών. Σημείωσε ότι η βροχή μετεωριτών ακτινοβολεί από ένα σημείο του αστερισμού Λέοντα και υπέθεσε ότι προκλήθηκε από τη Γη που διέρχεται μέσα από ένα σύννεφο διαστημικής σκόνης. Η εκδήλωση, και η γοητεία του κοινού με αυτήν, προκάλεσε ένα κύμα ενδιαφέροντος για την «επιστήμη των πολιτών» και αύξησε σημαντικά την επιστημονική ευαισθητοποίηση του κοινού.
Η εικόνα είναι μια απεικόνιση του γεγονότος 1889.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι κάθε Νοέμβριο η Γη περνά μέσα από τα συντρίμμια στο μονοπάτι ενός κομήτη γνωστού ως Τέμπελ-Τατλ (Tempel-Tuttle), προκαλώντας τις βροχές μετεωριτών που γνωρίζουμε ως Λεωνίδες. Εντυπωσιακά κάθε χρόνο, κάθε 33 χρόνια περίπου είναι ιδιαίτερα θεαματικά, αν και πολύ σπάνια καταφέρνουν το μεγαλείο της διοργάνωσης του 1833.
Η βροχή μετεωριτών των Λεωνίδων συνεχίζεται τώρα και αναμένεται να κορυφωθεί στις 18 Νοεμβρίου. Αλλά μην περιμένετε ένα σόου σαν αυτό του 1833. Φέτος στην κορύφωση της οι Λεωνίδες αναμένεται να παράγουν 15 «πεφταστέρια» ανά ώρα.
Στις 12 Νοεμβρίου του 1833, πριν από εκατό ογδόντα εννέα χρόνια, ήταν «Η νύχτα που έπεσαν τα αστέρια»
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2022
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: