Υπάρχει στη Νάπολη, -στη πιάτσα Sanazaro-, μια αγαλματένια σειρήνα που οι ντόπιοι ονομάζουν Partenope, “Παρθενόπη”. Στα μυθολογικά χρόνια της μεσογείου ήταν μια από τις σειρήνες που θέλησαν να πλανήσουν τον Οδυσσέα αλλά επειδή απέτυχαν να παγιδευόσουν τον ήρωα έτυχε της Παρθενόπης να θυσιαστεί πέφτοντας στην αγκαλιά των κυμάτων που την έφεραν νεκρή στις αμμουδιές της Καμπανίας. Εκεί στο μέρος που βρέθηκε νεκρή η καλλονή σειρήνα έχτισαν οι εγχώριοι ψαράδες -ως εικός, από τους πρώτους αποίκους της μεγάλης Ελλάδας-, τον αρχικό οικισμό που στη θύμηση της ονόμασαν Παρθενόπη.
Χρόνια μετά, όταν η μυθολογία έγινε ιστορία και η μικρή πόλη είχε σβήσει τα χνάρια της στο πέρασμα των αιώνων, καινούργιοι άποικοι από την Ελλάδα, -από την ευβοϊκή Κύμη-, έφτασαν ψάχνοντας τη δόξα του Οδυσσέα στα ίδια χώματα και έχτισαν στο νησί της Ίσκια τις Πιθηκούσσες, και την Κύμη (Cumae) στις απέναντι ακτές, -τις πρώτες τους αποικίες στη Magna Graecia. Τον 5ο αιώνα της α.ε προχώρησαν ακόμα προς στα νότια και δίπλα στα μυθολογικά ερείπια της Παρθενόπης έχτισαν μια νέα πολίχνη που ελλείψει φαντασίας και θεαπόδοσης -όπως στην περίπτωση του ξωτικού της Ανθεμόεσσας- την ονόμασαν απλά Νέα πόλις. Napoli!
Σίγουρα την Παρθενόπη την είχαν χτίσει στη πραγματικότητα Ελληνικές φυλές -από τις προγονικές- εκεί κάπου πριν ή μετά το πέρας του Τρωικού πολέμου, και τις επιδρομές των λαών της θάλασσας, κι είναι γι’ αυτό που κρατάει σχέση με τον πνιγμό της νύμφης, – που πριγκιποπούλα θα ‘μελλε αντί θεομπαίγνιο με ουρά ψαριού ή με φτερούγες όρνιου- και τον Οδυσσέα, και είναι σίγουρο ότι υστερότερα ξαναχτίστηκε από νεότερους Έλληνες αποίκους. Εκείνο που κανένας δεν έχει προσπαθήσει να αντιμιλήσει είναι ότι η Νάπολη και γενικά η Ιταλική Καμπανία δεν είναι -από τις βαθιές της ρίζες – ελληνική μέχρι το μεδούλι.
Φτάνει να τύχει κανείς σ’ ένα ποδοσφαιρικό ματς μεταξύ των παρθενοπαίων και οποιαδήποτε από τις βόρειες “scuadre” Λομβάρδων ή Πεδεμοντίων για να αισθανθούν στη σάρκα τους και τα σωθικά τους την πιο εκκωφαντική σύγχρονη πολεμικοαθλητική ιαχή… “Είσαστε βάρβαροι… Είμαστε Έλληνες, …έξω οι βάρβαροι… Είμαστε Έλληνες”, “Noi siamo Partenopei!”
Η Fontana della Sirena δημιουργήθηκε από τον Onofrio Buccino το 1869 για να τιμήσει την Παρθενόπη ως προστάτιδα της πόλης.
Έτυχε, κάποτε, τον Οκτώβρη του 85 όταν ο σύγχρονος ποδοσφαιρικός θεός των Παρθενοπαίων που ‘χε ξεμπαρκάρει ξενύχτης από την Αργεντινή παρέδιδε κλασικά μαθήματα επισκύρου στους Καμπανούς να τύχω σ’ ένα γευστικό, διασκεδαστικό και πλούσιο ματς μεταξύ της Νάπολης και της εκπληκτικής πρωταθλήτριας Βερόνας που κι αυτή διαφημίζει διεθνώς τη χώρα μας επονομαζόμενη “Ελλάς”.… όταν ξαφνικά δεν ξέρω για ποιο λόγο -αν και υποψιάζομαι την ανεξήγητη έχθρα μεταξύ των δυο ομάδων- άρχισε να ανεβάζει διαπασών, να ομογενοποιείται, να αρμονίζει, να κρατάει το ίσο με μια ομόρρυθμη μελωδία μεταξύ τζαζ και ναπολιτάνικης ταραντέλας… καταλήγοντας πάντα -ύστερα από κάθε Ναπολιτάνικο γκολ-, με τον ίδιο σαρκαστικό επωδό… Νάπολη-Ελλάς, Νάπολη-Ελλάς. Δεν είμαστε Ετρούσκοι είμαστε Γραικοί!…Μέχρι που το σκορ στο Σαν Πάολο έφτασε το 5-0 και “Partenopei” και “Hellasiani gialloblu” έφυγαν από το γήπεδο όπως πάντα αλληλοβρίζοντας μαλωμένοι. Παρότι την προηγούμενη χρονιά η Βερόνα είχε κερδίσει για πρώτη φορά το πρωτάθλημα ταπεινώνοντας τους Ναπολιτάνους στο Βορρά και παίρνοντας ισοπαλία στο Σαν Πάολο αυτή τη φορά το αργεντινό ντουέτο Maradona- Bertoni είχαν πάρει αποτροπιαστική εκδίκηση από τους γρανιτικούς Marangon, Tricella και Briegel… Φάνταζε μια ακόμα μυθική μάχη μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων!
Για να πω την αλήθεια προσωπικά δεν υποστήριξα ποτέ -ζεστά- Ιταλική ομάδα, όχι από απέχθεια αλλά από ραθυμιά εξαιτίας του μισητού κατενάτσιου. Αλλά αν με ρωτούσες πριν το συμβάν ποια ομάδα θα υποστήριζα από τις πολλές και παλιές ιταλικές δόξες των 80’ς δεν θα ‘ξερα να διαλέξω μεταξύ της Γιουβέντους του Platini, της Μίλαν του Paolo Rossi και του Maldini, της Ίντερ του Baresi ή της Φιόρε του Baggio και Passarela.
Τίποτε δεν παρέμεινε πια το ίδιο από τη στιγμή εκείνη που εγκατέλειψα το στάδιο του Σαν Πάολο… Η ταυτοποίηση των πάνω από πενήντα χιλιάδες ατόμων με την Ελληνική ιθαγένεια για παντιέρα με είχε κερδίσει για πάντα.
Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να φλυαρήσω για δόξα του επισκύρου αλλά για την ιδεοληψία που έχουν οι Ναπολιτάνοι σε ότι αφορά την Παρθενοπική καταγωγή τους και που έφτασε στο ζενίθ της το 1799 με την ανακήρυξη της εφήμερης “Repubblica Partenopea”. Αν και οι νεότεροι “Trasalpinos” έχουν «διορθώσει» σ´ όλες τις ιστορικές αναφορές τους τον όρο σαν Repubblica Napolitana η αλήθεια είναι ότι η προκήρυξη έγινε με το αρχαίο όνομα της πόλης Παρθενόπης.
Η ανακήρυξη της ρεπούμπλικας έγινε στις 23/1 1799 με την κατάληψη του κάστρου του Σαν Τέλμο στις 20 του Γενάρη και κατέληξε τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου μετά την ήττα των ρεπουμπλικάνων στη μάχη της γέφυρας της αγίας Μαγδαλένας στη Νάπολη στις 13 του θεριστή. Η εφήμερη ρεπούμπλικα -που μόλις διαρκεί έξη μήνες σαν κατακλείδα της Γαλλικής επανάστασης-, εκπνέει με την είσοδο στη Νάπολη στις 8 Ιούλη του 1799 του βασιλιά Φερδινάνδου πάνω στην συμπωματική φρεγάτα «Sirena”. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν αφορούσε την σειρήνα Παρθενόπη και τον οδυνηρό της πεθαμό μετά την μεγαλόψυχη θυσία της! Στη θέση της στην πλατεία της κεντρικής αγοράς της πόλης των Χαλκιδαίων, θυσιάστηκε στην αγχόνη της δυναστικής μοναρχίας, η Ιταλοπορτουγκέζα ποιήτρια Leonor da Fonseca Pimentel, φιλελληνίδα και λάτρισσα της ελληνικής γλώσσας την οποία κατείχε και χρησιμοποιούσε στην καθημερινή όταν διατελούσε χρέη δημοσίων σχέσεων στο βασιλικό παλάτι του Φερδινάνδου αλλά κι υστερότερα όταν συμμετείχε ενεργά στην “Παρθενόπεια” επανάσταση εκδίδοντας την κυβερνητική εφημερίδα της ρεπούμπλικας, “O Monitor”, – Il monitore di Napoli…
Το Ελληνικό συναίσθημα των «Ναπολετάνων» δεν είναι καινούργιο. Το 328 της α.ε οι κάτοικοι είχαν ζητήσει την βοήθεια των Ρωμαίων του Λάτιο, απέναντι στους Σαμνίτες που απειλούσαν τις Ελληνικές αποικίες. Η Ρώμα είχε εμπλακεί σε σειρά πολέμων που έλαβαν την ονομασία “Guerras Samnitas”. Τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος των συρράξεων το 304 της α.ε που κατέλαβαν όλη τη νότια Ιταλία, σεβάστηκαν την επιθυμία των Παρθενοπαίων να διατηρήσουν τον χαρακτηρισμό της «Αρχαίας Ελληνικής πόλης» που διατήρησαν πολλά χρόνια μεταγενέστερα.
Ο Καίσαρας Αύγουστος θέσπισε τους πρώτους Ρωμαϊκούς αγώνες -ανάλογους με τους ολυμπιακούς-, στην Νάπολη, θεωρώντας την, την ποιο Ελληνική πόλη της αυτοκρατορίας.
Αν και δεν φημίστηκε για την προέλευση σπουδαίων Ελλήνων προσωπικοτήτων της αρχαιότητος, παρ’ όλα αυτά έγινε ξακουστή για τη σχέση της με ορισμένους επιφανείς της κλασικής εποχής όπως ο Μελανκόμας -αρχαίος πυγμάχος και ολυμπιονίκης του 1ου αιώνα, που γεννήθηκε στην Καρία, γύρω στο είκοσι, και πέθανε στη Νάπολη το 70 της μ.ε.
O Πόπλιος Βιργίλιος Μάρων, έγραψε τα Γεωργικά κατά τη διαμονή του στη Νάπολη και εκεί πέθανε και ενταφιάσθηκε. Ο μεγάλος Λομβαρδός φιλέλληνας ποιητής ήταν μαθητής του επικούρειου φιλοσόφου Φιλόδημου ο οποίος πέθανε στο “Ερκολάνο”, κοντά στη Νάπολη το 35 της α.ε. Αν πάρουμε σαν αναφορά την ονοματοθεσία του Ercolano και τη παράδοση που το θέλει θεμελιωμένο από τον ήρωα Ηρακλή μπορούμε να μεταφερθούμε μέχρι κι ένα αιώνα πριν την παρουσία της Παρθενόπης, στην Καμπανία…
Οι ιστορικοί του 4ου αιώνα Αντίδωρος και Δημόφιλος από την αρχαία Κύμη ήταν επίσης “Έλληνες Ναπολιτάνοι”!
Αλλά το ποιο αναγνωριστικό στοιχείο των “PARTENOPEI” είναι εκείνο που εκατομμύρια “βάρβαροι” ψευδό-ινδοευρωπαίοι ανά το κόσμο επιθυμούν διακαώς… Να είχαν γεννηθεί Έλληνες! Με όλα τα κουσούρια μας, τη κακοδαιμονία μας, την αναδρομική παρακμή της χώρας και το φθόνο που εμπνέουμε στους σύγχρονους σταυροφόρους η περηφάνεια που νιώθουμε για την αρχαία κληρονομιά μας δεν ανταλλάσσεται με υλικά τιμήματα. Γεγονός που οι Ναπολιτάνοι το φέρουν μαζί τους από γεννησιμιού. Το ‘χουν θεϊκά κληρονομήσει! Mai quid pro quo!
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Κυριακή, Οκτωβρίου 24, 2021
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: