Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Ο “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος” του Άλντους Χάξλευ μάς μεταφέρει σε ένα Παγκόσμιο Κράτος στο έτος 632 Φορντ κάπου δηλαδή στο 2540 μ.Χ όπου οι άνθρωποι αναπαράγονται τεχνητά και μαζικά σε κρατικά κέντρα επωάσεως! Ανάλογα με την ποσότητα οξυγόνου που παρέχεται σε αυτά τα έμβρυα, που μεγαλώνουν μέσα σε φιάλες, παράγονται πέντε τύποι ανθρώπων: οι Άλφα, οι Βήτα, οι Γάμμα, οι Δέλτα και οι Έψιλον! Χωρίζονται από τη στιγμή της γονιμοποίησης με την μέθοδο της κλωνοποίησης ανάλογα με τον τελικό κοινωνικό και επαγγελματικό προορισμό τους. Οι άνθρωποι αυτοί, πλήρως τυποποιημένοι διαμορφώνονται με εργοστασιακές μεθόδους για αυτό και χωρίζονται σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες με τρόπο τεχνητό και όχι φυσικό καθώς εμφυτεύονται σε αυτές από πολύ μικρή ηλικία συγκεκριμένα μοτίβα σκέψεων που μαθαίνουν μέσα από την μέθοδο της υπνοπαιδείας!

Άλντους Χάξλευ

Η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους επίσης δεν γίνεται με φυσικό τρόπο, οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται και ο καθένας κάνει την δουλειά για την οποία είναι προορισμένος «βιολογικά» να κάνει. Οι ανατρεπτικές ιδέες είναι απαγορευμένες στον Θαυμαστό Νέο Κόσμο και όποιος παρεκκλίνει του χορηγείται ένα ναρκωτικό που αποκαλείται «σόμα» με σκοπό να δημιουργεί αισθήματα ευφορίας και να καταστέλλει την δύναμη της συνείδησης! Όλοι κυκλοφορούν με κασετίνες από αυτό το υποκατάστατο. Στην κοινωνία τούτη δεν υπάρχει η έννοια του έρωτα, παρά μονάχα σεξ και με ένα τρόπο όλοι ανήκουν σε όλους. Έχουν εξαλειφθεί οι αρρώστιες, δεν υπάρχει πόνος, πείνα και δυστυχία. Οι άνθρωποι έχουν καταντήσει παθητικά βιορομποτ που δεν σκέπτονται, ούτε αγωνίζονται, ούτε ελευθερώνονται από τίποτα. Η φτηνή ζωή τους είναι προδιαγεγραμμένη βιολογικά από την παιδική ηλικία, χωρίς να παρεμβαίνει η συνείδηση!

Τον τυποποιημένο αυτόν κόσμο αναστατώνει ο Τζον, ένας νεαρός που γεννήθηκε σε “καταυλισμό αγρίων” και μεγάλωσε διαβάζοντας Σαίξπηρ. “Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!” λέει, όπως η Μιράντα στην “Τρικυμία” του Σαίξπηρ. “Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε”, αναφωνεί! Το μυθιστόρημα οφείλει τον τίτλο του ακριβώς σε αυτήν τη φράση από την τραγωδία του Σαίξπηρ, ο οποίος είναι απαγορευμένος στο Παγκόσμιο Κράτος επειδή η ανάγνωση των έργων του διεγείρει τα πάθη και αναστατώνει την ψυχή.

Τούτος ο «Άγριος» μεγαλώνοντας σε μια παραδοσιακή κοινωνία Ινδιάνων θα εκφράσει έναν αλλόκοτο τρόπο να λυτρώνεται κανείς από τα δύσκολα, γεγονός που προκαλεί έκπληξη στους κατοίκους του «καινούργιου κόσμου» που όπως και στον σημερινό έχουν απολέσει αυτή την δυνατότητα για Ελευθερία! Επιθυμούν μια ψεύτικη σταθερότητα: Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, αποκτούν ό,τι θέλουν είναι εύποροι, είναι ασφαλείς, δεν αρρωσταίνουν ποτέ, δεν αντιλαμβάνονται το θάνατο, οπότε ούτε και τον Θεό και αγνοούν με ένα μακάριο τεχνητά τρόπο το πάθος και τα γηρατειά. Δεν έχουν συζύγους, παιδιά, δεν έχουν έρωτες, αγάπες, που να τους κάνουν να έχουν βαθιά αισθήματα. Η συμπεριφορά τους έχει διαμορφωθεί ανακλαστικά ώστε να μη μπορούν να συμπεριφερθούν διαφορετικά από όπως θα όφειλαν να συμπεριφερθούν. Και αν κάτι πάει στραβά υπάρχει το σόμα και τα ψυχότροπα φάρμακα!

«Που πηγαίνετε και το πετάτε απ’ το παράθυρο εν ονόματι της ελευθερίας κύριε Άγριε αναφωνεί ο κεντρικός Διευθυντής: Περιμένετε να ξέρουν οι Δέλτα τι είναι Ελευθερία και να καταλαβαίνουν τον Οθέλλο καλό μου παιδάκι! Αλλά αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τη σταθερότητα. Οφείλαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ευτυχία και σ’ αυτό που οι άνθρωποι ονόμαζαν υψηλή Τέχνη! Εμείς θυσιάσαμε την υψηλή Τέχνη!

Ο Άγριος έκανε Όχι με το κεφάλι. «Όλα αυτά μου φαίνονται τελείως φρικτά». Φυσικά η Ευτυχία δεν είναι ποτέ μεγαλόπρεπη, είπε ο Ελεγκτής. Κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να είναι η ζωή σας συναισθηματικά άνετη, για να σας προφυλάξουμε όσο γίνεται από το να έχετε συναισθήματα…! Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως θα ήταν να μπορούσα να είμαι ελεύθερος και όχι υποδουλωμένος εξαιτίας της διαμόρφωσης της ανακλαστικής μου συμπεριφοράς αναφωνεί ένας από την ομάδα Α! Πως θα ήταν να περνούσα μια μεγάλη συμφορά, πόνο, απώλεια, διωγμό, χωρίς σόμα και χωρίς άλλο στήριγμα εκτός από τις εσωτερικές μου δυνάμεις!»

«Η γνώση και η αλήθεια ήταν τα υπέρτατα αγαθά. Ο ίδιος ο Φορντ όμως έκανε πολλά για να μετατοπίσει την έμφαση από την αλήθεια και την ομορφιά στην άνεση και την ευτυχία. Αυτή την μετατόπιση την πετύχαινε με την μαγική παραγωγή και την κατανάλωση. Η καθολική ευτυχία διατηρεί σε σταθερή κίνηση τους τροχούς… πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν η αλήθεια και η ομορφιά. Και φυσικά όποτε οι μάζες έπαιρναν την πολιτική εξουσία, αυτό που μετρούσε ήταν η ευτυχία και όχι η αλήθεια και η ομορφιά. Βλέπε για παράδειγμα που κατέληγαν όλες οι επαναστάσεις εναντίον των διεφθαρμένων ολιγαρχικών εξουσιών. Στην ασυδοσία και σε μια ελευθερία κακώς εννοούμενη.

Και σε συνθήκες πολέμου οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι ν’ αφήσουν να τεθούν υπό έλεγχο ως και οι ορέξεις τους, τα πάντα, αρκεί να εξασφάλιζαν μια ήρεμη ζωή…! Από τότε ο έλεγχος συνεχίζεται. Βέβαια αυτό δεν έκανε πολύ μεγάλο καλό στην αλήθεια, αλλά έκανε στην ευτυχία. Δεν μπορούμε να έχουμε κάτι χωρίς αντίτιμο. Η ευτυχία πρέπει να πληρώνεται με κάτι. Και εσείς πληρώνετε κύριε Γουάτσον… πληρώνετε γιατί τυχαίνει να ενδιαφέρεστε περισσότερο από όσο πρέπει για την ομορφιά, αναφώνησε ο Ελεγκτής! Εγώ ενδιαφερόμουν από όσο έπρεπε για την αλήθεια. Πλήρωσα και εγώ, διαλέγοντας τελικά να υπηρετήσω την ευτυχία.»

Αλλά και σήμερα διαπιστώνουμε πως ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η άνεση έχει μετατραπεί σε πρώτο προϊόν κατανάλωσης, τουλάχιστον στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες. Η τηλεόραση και τα σύγχρονα Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) βομβαρδίζουν με διαφημίσεις τις καλύτερες δυνατότητες ζωής και κανένας δεν αισθάνεται ικανοποιημένος με όσα έχει, καθώς ολόκληρο το προπαγανδιστικό σύστημα είναι στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να πρέπει να αυξάνει κανείς την περιουσία του συνεχώς για να αισθάνεται καλύτερα. Και αυτό να μην τελειώνει ποτέ. Είναι σαν να πίνει κανείς από ένα νερό που αντί να τον ξεδιψάει να του προκαλεί μεγαλύτερη ακόμη δίψα. Και στο ψυχολογικό επίπεδο η επιθυμία άνεσης εκδηλώνεται ως αποφυγή κάθε προβληματισμού, ευθύνης και δέσμευσης. Και όσο περισσότερο επιθυμεί κανείς να μην υποφέρει τόσο πιο πολύ υποφέρει καθώς η Ζωή είναι σπαρμένη με δοκιμασίες και όπως λέει και ο Γ. Ρίτσος «Η Ζωή τραβάει την ανηφόρα!»

Είναι σαν να επιθυμεί κανείς ένα ποτάμι χωρίς ρεύματα, μια θάλασσα χωρίς κύματα, μια βουνοκορυφή χωρίς ανέμους. Και στο νοητικό επίπεδο η άνεση υποδηλώνει έλλειψη σκέψης. Προτιμούμε τις προκατασκευασμένες ιδέες, εφόσον αυτές πλασάρονται έτοιμες και καθορίζουν τις ζωές μας. Οι αληθινές ιδέες ενοχλούν γιατί κουβαλούν ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε και αυτό απαιτεί προσπάθεια και απόφαση!

Και με τόση ρουτίνα και σκέδαση πώς να στοχαστεί κανείς! Η σκέψη προϋποθέτει μια δύναμη συγκέντρωσης και εμβάθυνσης. Και ένα ύψος συνείδησης που μπορεί να μας ενώνει με το Όμορφο και το Καλό! Ποιος είμαι στα αλήθεια, σε τι μπορώ να γίνω καλύτερος και άρα χρήσιμος στην κοινωνία στην οποία ζω! Ας μην μιλάμε λοιπόν για ελευθερία σκέψης καθώς αυτή η δυνατότητα δεν ασκείτε σήμερα παρά μόνο από μια ελάχιστη μειοψηφία!

«Η επιθυμία άνεσης είναι ένα δείγμα έλλειψης ένα σημάδι αδυναμίας. Είναι να ζητάει κανείς έξω από τον εαυτό του ό, τι δεν βρίσκει μέσα του, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά επειδή δεν ξέρει να το αναζητήσει!» είπε ένας φιλόσοφος του 20ου αιώνα. Συνήθως αναζητούμε όπως και αγαπάμε αυτό που δεν έχουμε. Έτσι όμως, ότι και να κατακτήσουμε μπορεί να το χάσουμε. Αναζητούμε την άνεση σε λάθος δρόμους, έξω από εμάς. Όπως συμβαίνει και με την αγάπη που μας μαθαίνει σταδιακά με τις δοκιμασίες της να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, έτσι και η κάθε μορφή άνεσης πηγάζει από μέσα μας από την εσώτερη πνευματική φύση μας. Αν μάθουμε στα δύσκολα να εργαζόμαστε με εμάς, αυτά που σφυρηλατούμε δεν μπορεί παρά να είναι μέσα μας και να αποτελούν την αληθινή μας περιουσία, δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει! Δεν μπορεί κανένα είδος εξουσίας, να κλονίσει την αξιοπρέπεια μας, την δημιουργικότητα μας, την ελεύθερη βούληση μας, τα ιδανικά μας, την πίστη στις δοκιμασίες της Ζωής, αυτό που εν τέλει είμαστε και αυτό που επίσης είμαστε προορισμένοι να γίνουμε…!!

Σήμερα όμως τι συμβαίνει στα αλήθεια; Οι ανθρώπινες κοινωνίες βρίσκονται σε σύγχυση και αποπροσανατολισμό από την πληθώρα των πληροφοριών…! Ο κόσμος πεθαίνει καθώς χάσαμε από την ζωή μας το αίσθημα του τραγικού όπως έλεγε ο Σεφέρης. Με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που μας κατακλύζει, ο άνθρωπος ζητά μόνο την χαρά και αποστρέφει το πρόσωπο του από την λύπη και τις δοκιμασίες. Αποστρέφει το πρόσωπο του και από την μοναξιά! Τις συνθήκες εκείνες μέσα απ’ τις οποίες έχει την δυνατότητα να ξανασυναντήσει και να ανασυγκροτήσει τον χαμένο εαυτό του.

Έχουμε ξεχάσει ότι στην ζωή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας θα αποδημήσουμε…! Αποτελεί και αυτή ένα από τα πολλά πέπλα της απατηλότητας του κόσμου, της Μάγια όπως έλεγαν οι Ινδοί, που οφείλουμε να ξεσκεπάσουμε για να βρούμε την αληθινή της αξία και χρησιμότητα….! Στην λογική της ζωής υπάρχει και το παράλογο, το απροσδόκητο, περιστάσεις που υπακούουν στους νόμους της φύσης, στην αιτιοκρατία και σε σκοπούς που καθορίζονται από το ρεύμα της ζωής και της εξέλιξης και όχι από τυράννους και καιροσκόπους. Η αληθινή μας εξέλιξη, όπως και το σύμπαν, ακολουθεί μια πορεία, κατευθύνεται προς ένα σκοπό που μας υπερβαίνει και η λογική μας στην παρούσα εξελικτική φάση δυσκολεύεται να κατανοήσει. Διαθέτουμε όμως την ελευθερία για να βαδίσουμε αυτή την ατραπό και να διορθώνουμε τις παρεκκλίσεις και τα λάθη μας. Την ελευθερία να αποδεχτούμε τις δυσκολίες με πνεύμα αναζήτησης και μάθησης. Διαφορετικά που βρίσκεται η αξία;

Στο «1984» σημειώνει ο Χάξλευ οι άνθρωποι ελέγχονται μέσω της οδύνης και του φόβου! Στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο Ξανά», τονίζει πως οι υπέρμαχοι της μιας ψεύτικης ελευθερίας και οι ορθολογιστές παρέλειψαν να εκτιμήσουν την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για άνεση και ψυχαγωγία! Έτσι, ενώ ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε ως στοιχεία επιβαλλόμενα απ΄ έξω, ο Χάξλευ φοβόταν ότι τελικά θα μας καταστρέψουν αυτά που μαθαίνουμε να αγαπάμε…! Στις αρχές του 20ου αιώνα με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας και την ενέργειας γεννήθηκαν αυτές οι δύο προφητείες για την μοίρα της ανθρωπότητας, του Όργουελ και του Χάξλευ. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση, ο Χάξλευ ανησυχούσε για αυτούς που θα μας βομβάρδιζαν με τόσες πληροφορίες ώστε να μην ξέρουμε τι να επιλέξουμε καταντώντας μας πλάσματα παθητικά και εγωιστικά. Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλευ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να το διαβάσει.

Ο Όργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως για τον Χάξλευ, δεν χρειάζεται ο «Μεγάλος Αδελφός» για να στερηθεί η ανθρωπότητα την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική της μνήμη. Πίστευε ότι σταδιακά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεση τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομούν την ικανότητα τους για σκέψη!

Μέχρι τώρα ήταν δυνατόν να καταπιεστεί η ανθρώπινη ελευθερία, μέσω εξαναγκασμού, ιδεολογιών, μέσω του χειρισμού του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος των ανθρώπων και πρόσφατα μέσω τεχνικών δημιουργίας εξαρτημένων αντανακλαστικών. Η ύστατη επανάσταση για την οποία μας μιλάει ο κ. Χάξλευ ασχολείται με την ανάπτυξη νέων ελέγχων της συμπεριφοράς, που δρουν άμεσα στους ψυχοσωματικούς μηχανισμούς των ανθρώπων, δηλαδή με την δυνατότητα να αντικαταστήσει κανείς τους εξωτερικούς καταναγκασμούς από εσωτερικούς καταναγκασμούς. Μπορούμε να πούμε ότι στο παρελθόν όλες οι επαναστάσεις, πολιτικές, θρησκευτικές, και οικονομικές, δεν στόχευαν άμεσα στον άνθρωπο αλλά στην αλλαγή του περιβάλλοντος, ώστε αλλάζοντας το περιβάλλον κατάφερναν να έχουν επίδραση και στον άνθρωπο! Σήμερα στην προσέγγιση αυτού που λαμβάνει χώρα στον κόσμο μας, ο άνθρωπος μπορεί να επιδράσει άμεσα στην ψυχοσωματική κατάσταση των ομοίων του. Αυτό γίνονταν γενικά πάντα στο παρελθόν αλλά με βίαιο τρόπο. Τεχνικές τρομοκρατίας είναι γνωστές από πολύ παλιά και εφαρμόζονταν με περισσότερο ή λιγότερη ευφυΐα και μερικές φορές με εξαιρετική ωμότητα, για να μπορέσουν να βρουν τους καλύτερους τρόπους να χρησιμοποιούν βασανιστήρια, φυλακίσεις και κάθε είδους εξαναγκασμούς.

Όπως όμως αναφέρει ένα ρητό, «Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε με μια ξιφολόγχη, εκτός από το να καθίσεις επάνω της!» Αν πρόκειται να ελέγξεις ένα πληθυσμό για κάποιο χρονικό διάστημα πρέπει να έχεις κάποιο βαθμό συναίνεσης. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να λειτουργήσει για απεριόριστο χρόνο μια καθαρή τρομοκρατία.

Πρέπει να εισάγεις ένα στοιχείο πειθούς, ένα στοιχείο αποδοχής από τους ανθρώπους, αυτού που τους συμβαίνει! Καθώς φαίνεται, εδώ και πολλά χρόνια, βρισκόμαστε σε μια διαδικασία ανάπτυξης μιας ολόκληρης σειράς τεχνικών που δίνουν την δυνατότητα στην ελέγχουσα ολιγαρχία, που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει, να κάνει τους ανθρώπους να τους αρέσει η σκλαβιά τους! Και φαίνεται πως αυτό το σενάριο επιβεβαιώνεται σήμερα. Υπάρχει μια γενική τάση προς αυτή την κατεύθυνση, προς αυτή την μέθοδο ελέγχου, με την οποία είναι δυνατόν οι άνθρωποι να φτιαχτούν έτσι ώστε να τους αρέσει μια κατάσταση πραγμάτων, που υπό οποιεσδήποτε κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να τους αρέσει! «Εννοώντας, να διασκεδάζουν με το να είναι δούλοι!»( Άλντους Χάξλευ)

Ο Χάξλευ στα μέσα του 20ου αιώνα πίστευε ότι θα δαμαστεί η πυρηνική ενέργεια, όπως και έγινε και αυτά τα κάθε άλλο ανώδυνα εγχειρήματα θα τα διευθύνουν υπερσυγκεντρωτικές ολοκληρωτικές κυβερνήσεις. Αυτό είναι αναπόφευκτο, καθώς οι ταχείς τεχνολογικές αλλαγές γίνονταν στο πλαίσιο μιας οικονομίας της μαζικής παραγωγής, και αφορούσαν κατά το πλείστον άπορο πληθυσμό, εμφάνιζαν πάντα την τάση να προκαλούν οικονομική και κοινωνική αναστάτωση. Για να αντιμετωπιστεί η αναστάτωση, η εξουσία έγινε συγκεντρωτική και ο κυβερνητικός έλεγχος επεκτάθηκε και εντάθηκε. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος που θα έκανε το νέο ολοκληρωτισμό να μοιάσει υποχρεωτικά με τον παλιό.

Η διακυβέρνηση με κλομπ και εκτελεστικά αποσπάσματα, με τεχνητές λιμοκτονίες, μαζικές εκτοπίσεις και φυλακίσεις δεν είναι μόνο απάνθρωπη, είναι αποδεδειγμένα αναποτελεσματική. Και σε μια εποχή ανεπτυγμένης τεχνολογίας, η αναποτελεσματικότητα είναι αμάρτημα. Έτσι, ένα πραγματικό αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα ήταν εκείνο στο οποίο το παντοδύναμο εκτελεστικό σώμα των πολιτικών αρχηγών και η στρατιά των διευθυντών τους θα κυβερνούσαν ένα πληθυσμό δούλων, που δεν θα χρειαζόταν να εξαναγκάζονται, γιατί θα αγαπούσαν την υποδούλωση τους. Να τους κάνουν να την αγαπήσουν είναι το έργο που αναθέτουν τα σημερινά κράτη στα υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες των εφημερίδων και στους υπεύθυνους καναλάρχες!

Τα πιο σημαντικά μελλοντικά σχέδια θα είναι πολύ εκτεταμένες επιχορηγούμενες από τις αρμόδιες κυβερνήσεις έρευνες, πάνω σ’ αυτό που οι πολιτικοί και οι συμμετέχοντες επιστήμονες θα ονομάζουν «το πρόβλημα της ευτυχίας». Μ’ άλλα λόγια, το πρόβλημα του να κάνουν τους ανθρώπους να αγαπήσουν την υποδούλωση τους. Και καθώς, χωρίς οικονομική εξασφάλιση, η αγάπη για την υποδούλωση δεν θα μπορέσει πιθανότατα να γίνει πραγματικότητα, η παντοδύναμη εκτελεστική εξουσία και οι διευθυντές της θα φροντίσουν να λύσουν αυτό το πρόβλημα…! Η αγάπη για την υποδούλωση μπορεί να εδραιωθεί μόνο σαν αποτέλεσμα μιας βαθιάς, προσωπικής επανάστασης στα μυαλά και στα κορμιά των ανθρώπων! Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται μια πλήρως ανεπτυγμένη τεχνική υποβολής και διαμόρφωσης ανακλαστικής συμπεριφοράς, που θα εφαρμόζεται από την παιδική ηλικία. Μια ανεπτυγμένη επιστήμη των ανθρωπίνων διαφορών που θα δίνει την δυνατότητα στους κυβερνητικούς μάνατζερ να τοποθετούν κάθε άτομο στη θέση της οικονομικής και κοινωνικής ιεραρχίας που του ή της ταιριάζει.

Και εφ’ όσον η πραγματικότητα, όσο ουτοπική κι αν είναι, είναι κάτι από το οποίο οι άνθρωποι νοιώθουν αρκετά συχνά την ανάγκη να ξεφύγουν, ένα υποκατάστατο ναρκωτικό ή ψυχότροπα φάρμακα θα εξασφαλίζουν την πολυπόθητη ψεύτικη σταθερότητα.

Εν τέλει, η Ουτοπία φαίνεται πως βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Σήμερα, φαίνεται πολύ πιθανόν να μας πλακώσει η φρίκη μέσα σ’ ένα μόλις αιώνα…! Αν στο μεταξύ δεν τιναχτούμε στον αέρα. Πράγματι, αν δεν διαλέξουμε την αποκέντρωση και την χρήση της εφαρμοσμένης επιστήμης όχι σαν σκοπό του οποίου οι άνθρωποι θα είναι τα μέσα, αλλά ως μέσο για να δημιουργήσουμε μια νέα ανθρωπότητα ελεύθερων ανθρώπων, θα έχουμε να διαλέξουμε μόνο μια από τις ακόλουθες δύο δυνατότητες. Είτε ορισμένους εθνικούς, στρατικοποιημένους ολοκληρωτισμούς που θα έχουν για βάση τους την τρομοκρατία της ατομικής βόμβας και για επακόλουθο τους την καταστροφή του πολιτισμού ολάκερου ή έναν υπερεθνικό ολοκληρωτισμό, που θα τον γεννήσει το κοινωνικό χάος, το οποίο θα έρθει σαν αποτέλεσμα της γοργής τεχνολογικής ανάπτυξης καθώς και της ανάπτυξης εξ’ αιτίας της ανάγκης για αποτελεσματικότητα και σταθερότητα της τυραννίας του κράτους πρόνοιας της ουτοπίας.

Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!

Βιβλιογραφία

Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος Άλντους Χάξλευ Διασκέδαση μέχρι θανάτου Neil Postman Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος Ξανά Άλντους Χάξλευ Παιχνίδια στον Καθρέπτη Delia S. Guzman Γράμματα στη Δέλια και στο Φερνάντο Giorgio A. Livraga

Συγγραφέας: Βεριγάκης Μιχάλης

Πηγή: filosofikilithos