Λαξευμένες στην πλαγιά βουνών μοιάζουν να είναι οι είσοδοι ναών, αλλά στην πραγματικότητα είναι η περίτεχνη πρόσοψη των αρχαίων τάφων της Λυκίας, που βρίσκονται σήμερα στη δυτική Ανατολία, τη Μικρά Ασία (σημερινή Τουρκία) και τα ανατολικά Ελληνικά νησιά. Αυτοί είναι οι πιο πολυάριθμοι από όλους τους τύπους Λυκιακών τάφων και μερικοί είναι ίσως οι πιο εντυπωσιακοί, οπτικά - περίτεχνοι νεκρικοί θάλαμοι λαξευμένοι απευθείας στο βράχο, συνήθως σε γκρεμό.
Έχουν Ελληνικά και Περσικά στοιχεία καθώς και Λυκιακού ρυθμού (η Λυκία είχε επαφή με τον Ελληνικό κόσμο και βρισκόταν υπό Περσικό έλεγχο για πολλά χρόνια κατά τους αιώνες π.Χ.).
Ο λίθινος τάφος του Αμύντα
Οι πιο περίτεχνοι λαξευμένοι σε βράχο τάφοι είναι εκείνοι που είναι λαξευμένοι με τη μορφή ιωνικών ναών, οι μεγαλύτεροι και πιο διάσημοι στην Τελμησσό (Φετιγιέ) - ο «Τάφος του Αμύντα».
Ο Τάφος του Αμύντα, γνωστός και ως Τάφος Φετιγιέ, είναι ένας αρχαίος Ελληνικός τάφος λαξευμένος σε βράχο στην αρχαία Τελμησσό, στη Λυκία στην περιοχή Fethiye στην επαρχία Muğla της Τουρκίας.
Το σύγχρονο Fethiye βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Ελληνικής πόλης της Τελμησσού, με τον Τύμβο του Αμύντα να βρίσκεται στη νότια πλευρά της πόλης στην πλαγιά του βουνού, στη βάση του βουνού. Ο εντυπωσιακός τάφος χτίστηκε το 350 π.Χ. και πήρε το όνομά του από την Ελληνική επιγραφή στο πλάι του που γράφει «Αμύντου του Ερμαγίου», που στα αγγλικά σημαίνει «Αμύντας, γιος του Ερμαγίου».
Ο τάφος χτίστηκε από τους Λύκιους, τους ανθρώπους που ζούσαν σε αυτήν την περιοχή της Τουρκίας εκείνη την εποχή. Οι Λύκιοι δεν ήταν ποτέ μέλη μιας συγκεκριμένης χώρας, αλλά μάλλον μια στενά συνδεδεμένη συνομοσπονδία ανεξάρτητων πόλεων-κρατών, που περιλάμβανε την Τελμησσό.
Οι Λύκιοι πίστευαν ότι οι νεκροί τους μεταφέρονταν στη μετά θάνατον ζωή από μαγικά φτερωτά πλάσματα που έμοιαζαν με σειρήνες και έτσι τοποθετούσαν τους τιμημένους νεκρούς τους σε γεωγραφικά ψηλά σημεία όπως σε γκρεμό για να τους δώσουν μια «ψηλότερη» τοποθεσία και να τους φέρουν πιο κοντά στον «παράδεισο».
Χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα, πολλές από τις πολυάριθμες εισόδους είναι διακοσμημένες με ψηλούς κλασικούς Ελληνικούς κίονες και περίπλοκα ανάγλυφα. Οι παλαιότεροι τάφοι συχνά δεν είναι παρά τρύπες που έχουν σκάψει στο βράχο χωρίς παρατηρήσεις. Κατασκευάστηκαν για βασιλιάδες και βασίλισσες.
Παρά την εξωτερική μεγαλοπρέπεια, το εσωτερικό των τάφων είναι εφεδρικοί θάλαμοι λαξευμένοι στο βράχο με έναν απλό μονόλιθο στο εσωτερικό για να εμφανίζεται το σώμα και τα δωμάτια.
Όλοι οι πολιτισμοί της Ανατολίας έχτισαν όμορφους μνημειώδεις τάφους που συνδέονται με κάποια μορφή λατρείας των προγόνων. Οι Λύκιοι ανέπτυξαν αυτή τη μορφή τέχνης στην τελειότητα, που χωρίς αμφιβολία διευκολύνεται από τον μαλακό ασβεστόλιθο της περιοχής. Αξιοσημείωτη είναι η ποιότητα της λιθοδομής του Λυκιακού λαού και είναι ιδιαίτερα σημαντική στην κατασκευή τάφων.
Σήμερα ολόκληρο το τοπίο της Λυκίας εξακολουθεί να είναι διάσπαρτο με τα συναρπαστικά ταφικά μνημεία τους. Η πιο πρόσφατη καταμέτρηση αποκάλυψε χίλια ογδόντα πέντε παραδείγματα που παραμένουν άθικτα, ενώ οι λαξευμένοι σε βράχο τάφοι είναι η πιο κοινή μορφή. Η Λυκία φημίζεται για τον τεράστιο αριθμό των τάφων και την ποιότητά τους.
Η Λυκιακή γλώσσα εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τα Αρχαία Ελληνικά, κάποια στιγμή γύρω στο 200 π.Χ.. Ένα πράγμα που ξεχωρίζει τους Λυκιακούς τάφους από την Ελληνιστική παράδοση είναι ότι ενώ στον Ελληνιστικό πολιτισμό οι νεκροί τοποθετούνταν έξω από κατοικήσιμες περιοχές (συχνά πλαισιώνουν τους κύριους δρόμους προς τις πόλεις), οι Λυκικοί τάφοι συχνά ενσωματώνονται ακριβώς στις πόλεις, δείχνοντας τους δεσμούς της Λυκίας με τις ανατολικές παραδόσεις.
Οι λαξευμένοι σε βράχο τάφοι δεν ανήκουν αποκλειστικά στη Λυκία, γιατί έχουν βρεθεί σε άλλα μέρη στη Μεσόγειο, στην περιοχή της Παλαιστίνης και της Ναμπατέας, στην Κυρηναϊκή, στην ανατολική Ανατολία Ουράρτου, στην κουρδική συνοριακή περιοχή μεταξύ Ιράν και Ιράκ, στα περίχωρα της περσικής Περσέπολης, στη Σαουδική Αραβία Χέγκρα και στην Αίγυπτο. Αυτά τα μέρη έχουν όλα ένα κοινό: τη γεωγραφία, γιατί αυτός ο τύπος τάφου εμφανίζεται συνήθως σε τοπία με βαθιές χαράδρες και απότομους βράχους.
Ο Λυκιακός Τάφος του Καστελόριζου
Το εμβληματικό μνημείο του νησιού, ο Λυκιακός Τάφος, βρίσκεται στα ανατολικά του λιμανιού, στο ακρωτήριο κάτω από το μεσαιωνικό κάστρο του Αγίου Νικολάου.
Ο λυκιακός τάφος συμβολίζει ουσιαστικά τις σχέσεις του νησιού με τα μικρασιατικά παράλια, και συγκεκριμένα με τους κατοίκους της περιοχής της Λυκίας, όπου οι κάτοικοι λάτρευαν τον Λύκιο Απόλλωνα ως λύκο. Η εμβληματική του πρόσοψη θυμίζει τους ταφικούς τύπους της Λυκίας.
Χρονολογείται στον 4ο π.Χ. αιώνα και είναι θαλαμοειδής, με αρχιτεκτονικά διαμορφωμένη πρόσοψη σε κόγχη λαξευμένη στο βράχο. Η θύρα είναι διακοσμημένη με τριπλή ταινία και επιστέφεται με συμφυή ακρωτήρια. Τόρμοι για την ένθεση στροφέων λαξευμένοι στις παραστάδες και στο κατώφλι αποδεικνύουν την αρχική ύπαρξη θυρόφυλλων, που επέτρεπαν πολλαπλές ταφές.
Στο εσωτερικό νεκρικές κλίνες στις 3 πλευρές, διατεταγμένες σε 2 επίπεδα. Φέρει αετωματική επίστεψη που στηρίζεται σε παραστάδες-πεσσούς με ιωνικές βάσεις και επίκρανα.
Reviewed by Αρχαία Ελληνικά
on
Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2022
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: