Γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος αδιαφορούσε για το Πάνθεον - «Τι γνώριζε που δεν έπρεπε να πληροφορηθεί ο κόσμος;»

Τι συζήτησε ο θρυλικός Στρατηλάτης με την ιέρεια του Δελφικού Μαντείου και γιατί αδιαφορούσε για το Πάνθεον, ενώ πίστευε στην ύπαρξη του ενός και αληθινού Θεού αποκρύπτοντας μία αλήθεια που δεν έπρεπε να πληροφορηθεί ο κόσμος!..

Είναι γνωστόν, ότι Ολυμπιάς, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προσπαθούσε επίμονα και φορτικά να πείση τον γιο της ότι είναι γιος του θεού Άμμωνος Διός, δεδομένου ότι ήθελε να προσδώση σ’ αυτόν μεγάλη αίγλη στην εκστρατεία του προς την Ασία.

Πάντα ταύτα διότι είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, με τον υψηλό δείκτη νοημοσύνη που διέθετε, αλλά και την φιλοσοφική μόρφωση που είχε αποκτήσει από τους διδασκάλους του, ιδίως από τον Αριστοτέλη, ουδεμία πίστη είχε προς το Πάνθεον, το οποίο, όμως, χρησιμοποιούσε σαν πολιτικό όργανο για την εξυπηρέτηση του μεγάλου σκοπού του, τον θρύλο της θείας καταγωγής του, όπως και τις αντίστοιχες δοξασίες για τους αρχαίους θεούς (1).

Πολύ αργότερα, όταν πλέον ο Μέγας Αλέξανδρος είχε κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, αλλά και τότε πάλι για λόγους ευνοήτου πολιτικής σκοπιμότητος, εκαλλιέργησε και ο ίδιος συστηματικώτερα την ιδέα της θεϊκής υποστάεώς του, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να προκαλέση ισχυρές και επικίνδυνες αντιδράσεις των παλαιμάχων Μακεδόνων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την πολιτική του, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν επίστευε στην θεϊκή του καταγωγή.

Προς απόδειξιν των ως άνω ισχυρισμών, θα αναφέρουμεν για παράδειγμα τον ελαφρό τραυματισμόν που υπέστη στο πόδι ο Μακεδόνας βασιλιάς σε μία μικροσυμπλοκή στην Βακτριανή, όπου, βλέποντας το αίμα, είπε γελώντας στους συνοδούς του: «Βλέπετε, σύντροφοι; Είναι πραγματικό αίμα και δεν είναι το υγρό που τρέχει στις φλέβες των θεών» !!

ΣΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Προτού φύγει, λοιπόν, για την μεγάλο πόλεμο, ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε το Μαντείο των Δελφών. Εκεί βρήκε μία γηραιά Πυθία η οποία ήταν βυθισμένη στις προσευχές της και δεν χρησμοδοτούσε πλέον.

Ο Αλέξανδρος, μη θέλοντας να περιμένη, την εσήκωσε λίγο βίαια, αλλά με τρυφερότητα, για να την φέρη στο Ιερό του Απόλλωνος, δίδοντάς της εντολή να χρησμοδοτήση, ώστε να ακούση την Πυθία να μιλάη για την εξέλιξη που θα είχε η μεγάλη εκστρατεία του. Και όπως εκείνη έμεινε κατάπληκτη για την «ασέβειά» του και του αντιστεκόταν, ο Αλέξανδρος την αγκάλιασε ελαφρά από την μέση και γελαστός την τραβούσε προς την πόρτα του Ιερού.

Ασφαλώς και το ευγενικό φέρσιμο του θρυλικού νέου, θα πρέπει να συγκίνησε την γηραιά Πυθία, ένα ανθρώπινο πλάσμα που μια ζωή ζούσε σε μυστικοπαθή απομόνωση. Γι’ αυτό και χαμογέλασε λέγοντάς του τρυφερά: - «Γιε μου, είσαι ακαταμάχητος» !..

Ο Αλέξανδρος, ακούγοντας τα λόγια της γηραιάς Πυθίας, την άφησε ελεύθερη και μ’ ένα επιφώνημα χαράς εφώναξε σ’ αυτούς που τον συνόδευαν: « Ο χρησμός εδόθη από την Πυθία. Είμαι ακαταμάχητος!»

Ιδού γιατί ο Μέγας Στρατηλάτης έδειχνε, για πολιτικούς λόγους, την δήθεν θεϊκή καταγωγή του, την στιγμήν κατά την οποίαν, όπως όλοι γνωρίζουν, επίστευε στην καταγωγή του από τον ομηρικό Αχιλλέα, όπως τουλάχιστον τον έπειθε η ίδια η μητέρα του, για την οποίαν πολλά θρυλούνται, είτε θετικά είτε αρνητικά, αλλά που έτρεφε την δέουσα αγάπη προς τον γιο της, μεταλαμπαδεύοντάς του, παραλλήλως, την αγάπη του προς την πατρίδα και τον σεβασμό του προς την ηρωική καταγωγή του.

Αυτός και ο λόγος που ο Αλέξανδρος, μόλις ξεκίνησε για την εκστρατεία του, πήγε και προσκύνησε στον τάφο του Αχιλλέως, ενώ η αγάπη του για τους ομηρικούς ήρωες ήταν τόσο μεγάλη, ώστε συνήθιζε πάντα κάτω από το προσκεφάλι του να έχη, μαζί με το ξίφος του, και ένα αντίγραφο της Ιλιάδος του Ομήρου, που ήταν διασκευασμένη για παιδευτικούς σκοπούς από τον ίδιο τον Αριστοτέλη, η γνωστή «από νάρθηκος Ιλιάς».

ΣΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΟΣ ΔΙΟΣ

Το ιερόν πάθος του Αλεξάνδρου για τα μαντεία, αποδεικνύεται και από το γεγονός της επισκέψεώς του στο Μαντείο του Άμμωνος Διός, αμέσως μετά την ενθουσιώδη υποδοχή του από τους Αιγυπτίους ως απελευθερωτού της Αιγύπτου!

Ως γνωστόν, οι ιερείς του ως άνω Μαντείου του έκαναν επίσημη υποδοχή και, κατά την παράδοση, τον προσεφώνησαν σαν να ήταν γιος του Θεού και όχι γιος του Φιλίππου. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος φαίνεται ότι δέχθηκε επιδεικτικά αυτόν τον τίτλο, επειδή εξυπηρετούσε τόσο πολύ τους πολιτικούς και στρατηγικούς του σκοπούς, ενώ κατά βάθος δεν επηρεάστηκε καθόλου απ’ αυτήν την μεταβολή. Μάλιστα, σύμφωνα με μία άλλη παράδοση, ο Αλέξανδρος «υφήρπασε» – όπως είδαμε και στην Πυθία των Δελφών - την θεοποίησή του στην Αίγυπτο. Ο επικεφαλής δηλαδή των ιερέων θέλησε να τον προσφωνήση ελληνικά, αλλά αντί να τον αποκαλέση «παιδίον», για να δηλώση ότι ο επισκέπτης του είναι ή φαίνεται ότι είναι ακόμη έφηβος, είπε κατά λάθος την λέξη σε γένος αρσενικό : «παιδίος». Ο Αλέξανδρος τότε διέδωσε σκόπιμα, και σ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν και σ’ όλους τους άλλους, ότι ο ιερέας του Μαντείου τον προσηγόρευσε : «παι Διός» (!!).

Στο σημείο ακριβώς αυτό, ο γράφων θα ήθελε να θυμίση στους αναγνώστες του, ότι ο Αλέξανδρος, μετά την επίσκεψή του στο Μαντείο του Άμμωνος Διός, έστειλε επιστολή στην μητέρα του Ολυμπιάδα εις την οποίαν απεκάλυψε πράγματα που δεν ήθελε να πληροφορηθή ο κόσμος!

Στο βασανιστικό αυτό ερώτημα εκλήθη να απαντήση σε τηλεοπτική εκπομπή του γράφοντος ο γνωστός Ακαδημαϊκός και τέως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ Ευάγγγελος Μουτσόπουλος, ο οποίος θεωρείται από τους μεγάλους μύστες της επιστημονικής γνώσεως και ο οποίος δέχθηκε κάποια στιγμή να κάνωμε μία ειδική τηλεοπτική εκπομπή για το θέμα αυτό (2).

Εξακολουθεί, ωστόσο, να υφίσταται το ερώτημα: «Τι εγνώριζε ο Μέγας Αλέξανδρος, που δεν έπρεπε να πληροφορηθή ο κόσμος»;

«ΟΥΤΟΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΜΟΥ ΕΣΤΙ…» !

Δεν γνωρίζομεν εάν ο Μέγας Αλέξανδρος ήτο γνώστης της προφητείας της Σιβύλλης Σαμβήθης, που είχε προφητεύσει, μέσα στην Κιβωτό του Νώε, τον ερχομό του ιδίου, αλλά και του Ιησού Χριστού στη Γη, σύμφωνα με το Λεξικόν Σούδα (3). Γνωρίζομε, όμως, τι αναγράφει η «Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» όπου ο θρυλικός Στρατηλάτης, μόλις έφθασε στην Μέμφιδα, είδε έναν υψηλό ανδριάντα από μαύρο λίθο, όπου υπήρχε η επιγραφή: «ούτος ο φυγών βασιλεύς ήξει πάλιν εν Αιγύπτω ου γηράσκων αλλά νεάζων και τους εχθρούς ημών Πέρσας υποτάξει ημίν».

Ρώτησε, λοιπόν, ο Αλέξανδρος: «τίνος άρα εστιν ο ανδριάς ούτος;» για να του απαντήσουν οι προφήτες, ότι (ο ανδριάντας) ανήκει στον τελευταίο βασιλιά της Αιγύπτου Νεκτεναβώ, που κάποια στιγμή τον περιμένουν, σύμφωνα με τις προφητείες, να επανέλθη για να τιμωρήση τους Πέρσες που κατέλαβαν την Αίγυπτο.

Ο Αλέξανδρος, ως «πονηρά αλώπηξ» που ήτο (ευφυέστατος δηλαδή), πηδάει αμέσως προς τον ανδριάντα, τον αγκαλιάζει και λέγει περιχαρής: «ούτος ο πατήρ μου εστι, τούτου εγώ υιός ειμί. ουκ εψεύσατο ημάς ο του χρησμού λόγος» (!!)

Στη συνέχεια, αφού τους έπεισε ότι είναι (τάχα μου) «γιος» του Νεκτεναβώ, οι Αιγύπτιοι επλήρωναν πλέον «σαν κύριοι» τους φόρους των, όπως ακριβώς τον καιρό του Δαρείου !… (5)

ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Διεπιστώθη, λοιπόν, ότι ο Αλέξανδρος δεν ήτο αλαζών, «δεν είχε καβαλήσει το καλάμι», όπως θάλεγε σήμερα ο λαός μας, παρά το γεγονός ότι είχε παρεξηγηθεί ακόμη και από τους Μακεδόνες στρατιώτες βλέποντάς τον να είναι ντυμένος με ενδύματα της περσικής αυλής ή να συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι τον είχαν συνηθίσει. Κι όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ασκούσε εξουσία και παρήγε πολιτική και στρατιωτική σκέψη και ουδόλως ενδιεφέρετο για τα πεζά και τετριμμένα ζητήματα.

Στο σημείο, όμως, αυτό, για να καταδειχθή το γεγονός ότι ο θρυλικός Στρατηλάτης είχε πίστη μόνον σε ένα θεό και όχι στο Πάνθεο, θα αναφερθούμε σε μία (αμφισβητούμενη, είναι αλήθεια) αναφορά του Ιωσήπου περί ασπασμού του Αρχιερέως των Ιουδαίων υπό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έτσι όπως καταγράφεται στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (6).

Ακόμη και αν δεχθούμε το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος «προσελθών μόνος προσεκύνησεν το όνομα και τον αρχιερέα πρώτος ησπάσατο. των δε Ιουδαίων ομού πάντων μια φωνή τον Αλέξανδρον ασπασομένων και κυκλωσαμένων αυτόν» (7), είναι γνωστόν στους μελετητές ότι «οι μεν της Συρίας βασιλείς και οι λοιποί τούτο ποιήσαντος κατεπλάγησαν και διαφθάρθαι τω βασιλεί την διάνοιαν υπελάμβανον» (8).

Ωστόσο, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, θα προχωρήσουμε περισσότερο και θα σταθούμε σε κάτι που ο ίδιος ο Ιώσηπος αναγκάζεται να παραδεχθή: «Παρμενίωνος δε μόνου προσελθόντος αυτώ και πυθομένου, τι δήποτε προσκυνούντων αυτόν απάντων αυτός προσκυνήσειεν τον Ιουδαίων αρχιερέα; ου τούτον, είπεν, προσεκύνησα, τον δε θεόν, ου την αρχιερωσύνην ούτος τετίμηται» !… (9)

Κι αυτός ο Θεός δεν ήτο άλλος από τον Ερχόμενον Κύριόν μας και Θεόν μας, ο Άνθρωπος που ακούει εις το όνομα Ιησούς Χριστός!…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1) Εγκυκλοπαίδεια «Νόμπελ», σελίς 2557.

2) «Τηλετώρα», 17 Μαϊου 1998 και 27 Ιουνίου 1999.

3) « Σίβυλλα Χαλδαία, η και προς τινων Εβραία ονομαζομένη, η και Περσίς, η κυρίω ονόματι καλουμένη Σαμβήθη, εκ του γένους του μακαριωτάτου Νώε η των κατά Αλέξανδρον τον Μακεδόνα λεγομένων προειρηκυία ης μνημονεύει Νικάνωρ ο τον Αλεξάνδρου βίον ιστορήσας η περί του δεσπότου Χριστού μυρία προθεσπίσασα και της αυτού παρουσίας..».!…

4) Ίδε βιβλία μας : «Οι Ελληνίδες της Αρχαιότητος» και «Ο Παγκόσμιος Έλλην».

5) Ηλεκτρονικό πρόγραμμα «Μουσαίος»: {Historia Alexandri Magni: Recensio και G και {lib. 1}, Section 34 Line 25.

6) Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Βιβλίο 2, 329.

7) Όπως παραπάνω. Επί πλέον στο υπό έκδοσιν βιβλίον μου «Οι Έλληνες της Βίβλου» γίνεται μία εκτενής αναφορά για το θέμα αυτό.

sakketosaggelos.gr