Η κριτική ενός ειδικού που δεν ήξερε ότι είχε μπροστά του τους πίνακες του Χίτλερ

Αρκετοί πολιτικοί ηγέτες στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Όπως όλοι ξέρουμε, το ίδιο έκανε και ο ναζί δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ. Μόνο που αρχικά δεν έβλεπε τη ζωγραφική σαν χόμπι αλλά ως αυτό που θα έκανε στη ζωή του γενικότερα.

Προσπάθησε μάλιστα να γονείς δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών της Βιέννης αλλά δεν τα κατάφερε. Ήδη μπερδεμένος, ο θυμός από την απόρριψη τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο.

Μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά από το καλλιτεχνικό έργο ενός ζωγράφου για τον ψυχισμό του. Εξήντα περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του Χίτλερ το 1945, έδειξαν σε έναν κριτικό τέχνης είδε τους πίνακές του αλλά δεν του είπαν ποιος τους ζωγράφισε και η κριτική ήταν αρκετά ακριβής.

Ένα μπουκέτο γαρύφαλλα, ένα κτίριο στη Βιέννη

Ο Χίτλερ ήθελε από μικρός να γίνει ζωγράφος. Ο πατέρας του όμως δεν ήθελε να ακούσει καν κάτι τέτοιο. Κι έτσι τον έστειλε σε τεχνική σχολή. Ο πατέρας του πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, αλλά εκείνος αποφοίτησε κανονικά από τη σχολή το 1905.

Τότε κατάλαβε ότι θέλει ακόμα να γίνει ζωγράφος. μετακόμισε στη Βιέννη και έκανε παρέα με καλλιτέχνες, παρακολουθούσε τη δουλειά τους και τις τεχνοτροπίες τους και τα επόμενα έξι χρόνια ζωγράφισε ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου χίλιους πίνακες!

Πίστεψε πως είναι έτοιμος για τη φημισμένη Ακαδημία Τεχνών της Βιέννης. Οι πίνακες του ήταν αρκετά καλοί για να περάσουν την πρώτη φάση. Αλλά όχι και την επόμενη. Οι υπεύθυνοι της Ακαδημίας τον απέρριψαν δυο φορές. Του πρότειναν μάλιστα να φοιτήσει στη σχολή αρχιτεκτονικής.

Γιατί; Πρώτα απ’ όλα, γιατί συνήθως ζωγράφιζε κτίρια και σπανιότατα έδειχνε ενδιαφέρον για τους ανθρώπους. Έπίσης, ενας κριτικός τέχνης έγραψε για τους πίνακες του Χίτλερ το 1936: «Δεν έχουν ρυθμό, χρώμα, συναίσθημα και φαντασία. Είναι σκίτσα αρχιτέκτονα, μια επώδυνη και ακριβής σχεδίαση. Δεν υπάρχει η αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο λόγος που οι καθηγητές στη Βιέννη του είπαν να πάει στην αρχιτεκτονική και να εγκαταλείψει την τέχνη». Δυστυχώς, έγινε «αρχιτέκτονας» μιας από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Η Όπερα στη Βιέννη

Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Ανέβηκε στην κορυφή της γερμανικής πολιτικής σκηνής, έγινε αρχηγός του ναζιστικού κόμματος, δικτάτορας, προκάλεσε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Προκάλεσε τον θάνατο 85 εκατομμυρίων ανθρώπων. Όλον αυτό τον καιρό δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική. Απλά τώρα το έκανε μόνο για τον εαυτό του.

Όταν έγινε δικτάτορας, έδωσε εντολή να εντοπιστούν οι πίνακες του. Τους περισσότερους τους κατέστρεψε ο ίδιος. Μετά την ήττα των Γερμανών, αρκετοί πίνακες του κατασχέθηκαν από τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους.

Το 2002, ο συγγραφέας Frederic Spotts έδειξε τους πίνακες σε έναν γνωστό κριτικό τέχνης του οποίου το όνομα δεν αποκάλυψε. Δεν του είπε όμως ποιος τους φιλοτέχνησε, ζητώντας του να είναι ειλικρινής στην κριτική του. Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Spotts στο βιβλίο του «Hitler and the Power of Aesthetics», αρχικά είπε πως οι πίνακες ήταν «αρκετά καλοί» και συνέχισε προσέχοντας τον τρόπο αναπαράστασης των ανθρώπων σε αυτούς. Είπε λοιπόν πως ο ζωγράφος εμφάνιζε «αδιαφορία για την ανθρώπινη φυλή». Όπως αναφέρει ο Spotts, συνέχισε λέγοντας πως είχε ένα μικρό ταλέντο αλλά του έλειπε η τεχνική και αποτύγχανε να προκαλέσει συναίσθημα. Φαίνεται λοιπόν, πως ο Χίτλερ έβγαζε την κοινωνιοπάθεια του στους πίνακές του ακόμα και ως νεαρός, πριν γίνει αυτό που έγινε αργότερα.