Δίας και Γίγαντες

Της Dimitra Papanastasopoulou

Οι Γίγαντες, τους οποίους έπρεπε να νικήσει ο Δίας και να γίνει ο μόνος κυρίαρχος, ήταν πλάσματα μιας ιδιαίτερης κατηγορίας: ούτε απόλυτα ανθρώπινα ούτε απόλυτα θεϊκά. Ήταν η προσωποποίηση των νεαρών πολεμιστών και συμβόλιζαν την πολεμική πράξη, την στρατιωτική τάξη που αντιπαρατίθετο στην βασιλική τάξη του Δία.

Με την δύναμη των όπλων, την καθαρή βία, το σφρίγος των σωμάτων τους και την βιολογική νεότητα να τους αντιπροσωπεύουν, αναρωτήθηκαν για ποιον λόγο δεν ήταν εκείνοι οι κάτοχοι του σκήπτρου της απόλυτης εξουσίας. Και επιτέθηκαν.

Ήταν μια πολύ επικίνδυνη μάχη.Οι Γίγαντες δεν υπήρξαν ποτέ βρέφη, ποτέ παιδιά, παρά γεννήθηκαν πάνοπλοι, φορώντας την περικεφαλαία τους, αρματωμένοι με ακόντιο και ξίφος. Νεογέννητοι πολέμησαν πρώτα μεταξύ τους, πριν συμμαχήσουν και στραφούν εναντίον των άλλων θεών και του αρχηγού τους (Δία).

Ο πόλεμος αρχίζει και ο κάθε Ολύμπιος θεός πολεμά στο πλάι του Δία με τα δικά του όπλα. Κι εδώ έχουμε άλλη μια επέμβαση της Γης. Λέει στον Δία ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουν τα τέκνα της, τους Γίγαντες.

Εκείνος δεν κάμπτεται, μόνο σκέφτεται με ποιον τρόπο θα κάνει το αδύνατο, δυνατό. Για άλλη μια φορά, απευθύνεται σ’ έναν θνητό. Έναν ξεχωριστό θνητό, δυνατό και εύρρωστο, στο άνθος της ηλικίας του: τον Ηρακλή.

Είναι γιος του Δία με μια θνητή, δεν έχει ανέβει ακόμη στα παλάτια του Ολύμπου, δεν έχει γίνει ακόμη θεός. Ωστόσο, είναι ο μοναδικός που μπορεί να ρημάξει τους Γίγαντες. Οι μάχες μαίνονται, αλλά οι Γίγαντες αντέχουν, παρά τις απώλειες.

Η Γη παρεμβαίνει ξανά, βλέποντας τον κίνδυνο που παραμονεύει. Δεν θέλει να εξαφανισθούν τα παιδιά της, γι’ αυτό σκαρφίζεται άλλο ένα τέχνασμα.

Ψάχνει στην επιφάνειά της και βρίσκει ένα βοτάνι που φυτρώνει τη νύχτα, ικανό να χαρίσει την αθανασία. Σχεδιάζει να το κόψει την αυγή και να το προσφέρει στους Γίγαντες, να τους κάνει αθάνατους, άτρωτους. Στο πίσω μέρος του μυαλού της βλέπει μια συμμαχία ανάμεσα στους Ολύμπιους και τους Γίγαντες, και πιστεύει ότι αυτό θα είναι δυνατόν μόνον όταν οι αντίπαλοι είναι ίδιοι, αθάνατοι, ότι μόνον έτσι θα σώσει τα παιδιά της.

Ωστόσο, ο Δίας μαθαίνει το σχέδιό της. Και δρα κεραυνοβόλα. Πριν χαράξει το φως της ημέρας, πριν το βοτάνι γίνει διακριτό, το κόβει, δεν αφήνει ίχνος του πάνω στη γη. Οι Γίγαντες δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ αθάνατοι. Κάποια στιγμή θα αφανισθούν, θα χαθούν για πάντα. Κι έτσι γίνεται. Οι Γίγαντες δεν αντέχουν ως το τέλος, ηττώνται και οδηγούνται στα Τάρταρα, το αιώνιο σκότος και την ακινησία.

Ο Δίας έχει αξασφαλίσει πλέον στο ακέραιο την παντοδυναμία του. Επόμενη κίνηση είναι να διώξει από τον θεϊκό κόσμο τη Νύχτα, το Σκότος και την Έριδα. Να δημιουργήσει ένα βασίλειο, όπου οι θεοί, ναι μεν ερίζουν μεταξύ τους, αλλά η διαμάχη τους δεν οδηγεί ποτέ σε σύγκρουση. Διώχνει τον πόλεμο από τον χώρο τους και τον εξακοντίζει στον χώρο των θνητών, μαζί με όλα τα άλλα δεινά, που από εκείνη τη στιγμή θα ταλανίζουν το θνητό ανθρώπινο γένος.

Ζητεί από τον Ποσειδώνα να χτίσει ένα τριπλό χάλκινο τείχος και να φράξει την είσοδο του Τάρταρου, ώστε η Νύχτα και οι δυνάμεις του κακού να μην μπορούν ν’ ανεβούν στον ουρανό. Κάθε φορά που ξεσπά μια σοβαρή διαμάχη μεταξύ των θεών, προσκαλούνται όλοι σε μεγάλο φαγοπότι. Η Στύγα είναι πάντα παρούσα, κουβαλώντας μια χρυσή υδρία με νερό από τον ποταμό του Άδη. Οι δύο θεϊκοί αντίπαλοι παίρνουν την υδρία, ρίχνουν νερό στο χώμα, κάνουν σπονδή, πίνουν λίγο νερό και ορκίζονται ότι δεν ευθύνονται για την διαμάχη, ότι πιστεύουν πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους (ο καθένας από την πλευρά του). Όμως, ο ένας από τους δύο ψεύδεται. Μόλις, λοιπόν ο ψεύτης, καταπιεί μια γουλιά νερό, πέφτει αναίσθητος, σε βαθύ λήθαργο. Αδυνατεί να κινηθεί, δεν διαθέτει καμμία δύναμη. Βρίσκεται εκεί, αποξενωμένος από τη θεϊκή του υπόσταση και παραμένει σ’ αυτή την κατάσταση για πολύ καιρό, για έναν ενιαυτό. Όταν συνέρχεται, δεν αποκτά αμέσως τα θεϊκά του δικαιώματα, δεν συμμετέχει στα συμπόσια, δεν δικαιούται νέκταρ και αμβροσία. Κι αυτό συνεχίζεται για άλλους δέκα ενιαυτούς.

Δηλαδή, μέσα σ’ αυτόν τον πολυποίκιλο και πολύμορφο θεϊκό κόσμο, ο Δίας πρόβλεψε τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης και, όντας προνοητικός, δεν εγκαθίδρυσε μόνο μια πολιτική, αλλά και μια οιονεί νομική τάξη πραγμάτων, ώστε σε καμμία περίπτωση να μην κινδυνεύσει ο θεϊκός κόσμος να κλονιστεί εκ θεμελίων.

Πηγή: https://www.facebook.com/TheMythologists/photos/a.266687670100436/3928991280536705/