Η μοναδική προσευχή του φιλοσόφου Σωκράτη στους Θεούς που σώζεται μέχρι σήμερα

Ο Σωκράτης αναζήτησε τη γνησιότητα εξετάζοντας σε βάθος τον εαυτό του, και κατόπιν επεδίωξε να την εκφράσει με τους φίλους του. Η επιθυμία του αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τη μοναδική προσευχή του φιλοσόφου που σώζεται μέχρι σήμερα.

Την είχε κάνει ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, στη δροσιά ενός βαθύσκιωτου δενδρόκηπου και είναι μια ικεσία απόλυτα χαρακτηριστική των πιστεύω και ιδεωδών του.

Ο Σωκράτης και ο νεαρός Φαίδρος ένα καλοκαιρινό μεσημέρι περπατούν ξυπόλυτοι έξω από τα τείχη της πόλης των Αθηνών και κάθονται κάτω από ένα πλατάνι στον Ιλισό.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Kατάλαβέ με, καλέ μου φίλε. Θέλω βλέπεις όλο και κάτι να μαθαίνω. Και να σου πω, τα χωράφια και τα δένδρα δεν με διδάσκουν τίποτε, μα οι άνθρωποι που είναι μέσα στην πόλη. Εσύ όμως τώρα μου φαίνεται πως βρήκες το φάρμακο για να με κάμεις να βγω. Γιατί όπως τα πεινασμένα ζωντανά τα πάνε όπου θέλουν, αρκεί να τους κουνάνε μπροστά τους κανένα χλωρό κλαδί ή κανένα καρπό, έτσι και εσύ εμένα, κρατώντας μπροστά μου το βιβλίο με τους λόγους, φαίνεται πως θα με φέρεις γύρω σ’ όλη την Αττική και όπου αλλού θέλεις. Για την ώρα όμως, αφού έφθασα έως εδώ, εγώ λέω να ξαπλωθώ εδώ χάμω, συ πάλι δες ποια στάση σε βολεύει καλύτερα για το διάβασμα, διάλεξέ την και διάβαζε. (230d)

Έτσι λέγεται πως ξεκίνησε η συνομιλία του Σωκράτη με τον νεαρό Φαίδρο.

Η συνομιλία τους τελειώνει με τον Φαίδρο που ζητά απ΄ τον Σωκράτη να κάνει στους θεούς μια επίκληση ή μια προσευχή (όπως κυκλοφορεί στο διαδίκτυο).

Όλη την συνομιλία μπορείτε να την διαβάσετε στα Αρχαία Ελληνικά όπως και την μετάφραση της εδώ

Ὦ φίλε Πάν τε καὶ ἄλλοι ὅσοι τῇδε θεοί, δοίητέ μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ἔξωθεν δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς εἶναί μοι φίλια.

(Μόνο αυτό το απόσπασμα κατάφερα να βρω που να είναι γραμμένο στα Αρχαία Ελληνικά και να έχει το σωστό τονισμό).

Ω φίλε Πάν τε καί όσοι άλλοι τήδε Θεοί, δοίητέ μοι

Καλώ γενέσθαι τάνδοθεν˙ έξωθεν όσα έχω, τοις εντός

Είναι μοι φίλια˙ πλούσιον δέ νομίζοιμι τόν σοφόν

Τό δε χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν

Δύναιτο άλλος ή ο σώφρων.

πλούσιον δέ νομίζοιμι τόν σοφόν

Τό δε χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν

Δύναιτο άλλος ή ο σώφρων.

---

(Μετάφραση)

Πολυαγαπημένε Πάνα* και όλοι εσείς οι θεοί

που κατοικείτε εδώ τριγύρω,

βοηθήστε να γίνω όμορφος εσωτερικά.

Να φαίνομαι αυτό που είμαι.

Να βλέπω τη σοφία ως τον μόνο πλούτο,

και ο πλούτος μου

να μην είναι μεγαλύτερος

απ’ όσο μπορώ να αντέξω.

Πλάτων, Φαίδρος, 274b-279b