Ζέφυρος: Η αύρα που δρόσιζε τα Ηλύσια Πεδία

Ο Ζέφυρος στην Ελληνική μυθολογία ήταν προσωποποίηση του δυτικού ανέμου (Πουνέντε), ο οποίος εξακολουθεί να αναφέρεται με αυτό το όνομα ακόμα και σήμερα.

Θεωρείται γιος της Ηούς και του Αστραίου, αδελφός του Βορέα. Είναι άνεμος απαλός, δίνει δροσιά στα Ηλύσια Πεδία και βοηθάει στη βλάστηση. Παντρεύτηκε την θεά Ίριδα και αντί για παιδιά απέκτησε τα δύο άλογα του Αχιλλέα, τον Ξάνθο και τον Βαλίο.

Ετυμολογείται από το ζόφος που σημαίνει σκοτάδι, πιαθανότατα γιατί προέρχεται απο την δύση από όπου δύει ο Ήλιος και πεφτει το σκοτάδι.

Οι λεξεις ζόφος και ζεφυρος συναντιώνται ακόμη και στον Όμηρο (π.χ. Ιλιάδα Φ334 παρουσιάζεται ως πνεων μετα του νότου, ως νοτιοδυτικός "αυτάρ εγώ Ζεφύρροιο και αργεστάο Νότοιο είσομαι εξ' αλόθεν χαλεπήν όρσουσα θύελλαν"). Η λεξη ζέφυρος χρησιμοποιείται σε ολες σχεδον τις ευρωπαικές γλώσσες με σχεδόν πάντα την ιδια σημασία με αυτήν της Ελληνικής.

Μυθολογία: Οι αρχαίοι υμών πρόγονοι έδωσαν και στον Ζέφυρο τον μύθο του!!. Κατά την Θεογονία ήταν γυιος του Αστραίου (του έναστρου ουρανού) και της Ηούς (αυγής). Από την άρπυια Ποδάργη είχε γυιους τους ταχύτατους ίππους του Αχιλλέως, Ξάνθον και Βέλιον και από την Χλωρίδα της οποίας αναφέρεται ως γοητευτικός εραστής είχε γυιον τον Κάρπον, που εθεωρείτο προστάτης των εδώδιμων καρπών. Κατοικούσε στα σπήλαια της Θράκης μαζί με τον αδελφό του Βορέα από όπου εξουσίαζαν κατ' εντολή του Δία όλους τους αέρηδες. Ο Ζέφυρος ήταν η δροσερή αύρα που δρόσιζε τα Ηλύσια Πεδία και συτντελουσε στην αύξηση, βλαστηση και ωρίμανση των καρπών.

Θεωρείτο μεσολαβητής μεταξύ του πάνω και του κάτω κόσμου: O Αχιλλέας του υπόσχεται προσφορές εάν τρέξει κοντά στην πυρά που καίει το σώμα του Πατρόκλου, και ο Ζέφυρος εισακούει πνέει στην φωτιά και παίρνει ττην ψυχή του αγαπημένου φίλου του Αχιλλέα στον κάτω κόσμο την ώρα που το σώμα του καίγεται.

Ελατρεύετο σε πολλά μερη της Ελλάδος. Κατά τον Παυσανία είχε βωμό στην ιερά οδό από την Ελευσίνα στην Αθήνα. Είχε σύμβολον του τον ίππον εξ' ου και υπήρχε η δοξασία (τόσο στους Έλληνες όσο και στους Ρωμαίους) ότι κατά την Άνοιξην οι φοράδες εγονιμοποιούντο από την πνοήν του Ζεφύρου.

Ως ελαφρύς άνεμος στις παραστάσεις του είναι νέος αγένειος και πτερωτός. Στο ωρολόγιον του Κυρήστου στην Αθήνα απεικονίζεται με το άνω μέρος του σώματος του γυμνό, ενώ το κάτω καλύπτεται με "κολπούμενον μανδύα και με το κόλπωμα πλήρες ανθέων".

Με την ομορφιά της η Ψυχή (πεταλούδα) ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε.

Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και προσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της.

Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.