Απολάμβαναν οι Αρχαίοι Έλληνες το κολύμπι και την παραλία;

Κολυμβητές στην αρχαιότητα. Εικόνα: Δημόσιος Τομέας

Κάθε καλοκαίρι, οι Έλληνες συρρέουν στις παραλίες του Αιγαίου και του Ιονίου για να κολυμπήσουν, να κάνουν ηλιοθεραπεία ή απλώς να χαλαρώσουν σε γραφικές ταβέρνες ή μοντέρνα beach bar. Όμως οι αρχαίοι Έλληνες κολυμπούσαν και απολάμβαναν την παραλία όσο εμείς σήμερα;

Ποια ήταν η σχέση των αρχαίων Ελλήνων με την παραλία; Μπορεί να φαίνεται απίθανο οι εύποροι Αθηναίοι ή Σπαρτιάτες της ενδοχώρας να οδηγούν το άρμα τους στην ακτή.

Αν και η κουλτούρα των διακοπών στην παραλία ξεκίνησε πραγματικά στα τέλη του 1700 στην Ευρώπη, καθώς οι βελτιωμένες συγκοινωνίες διευκόλυναν την πρόσβαση στη θάλασσα, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αρχαίοι Έλληνες όντως απολάμβαναν να ξαπλώνουν στις αμμώδεις ακτές της χώρας.

Οι αρχαίοι Έλληνες μπορεί να πήγαιναν στην παραλία για να γλιτώσουν από τον ζεστό καιρό

Αλέξανδρος και Διογένης. Πίνακας του Gaspar de Crayer. Δημόσιος τομέας.

Αυτή η ιστορία για τον Διογένη τον Κυνικό ρίχνει λίγο φως:

Ο Μέγας Αλέξανδρος ερχόταν από την Κόρινθο για να συγκεντρώσει τους Έλληνες για την εισβολή του στην Περσία. Ενώ εκεί είδε τον Διογένη στην παραλία.

Ο Διογένης είχε τη φήμη ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο—παρά το παρατσούκλι του «Ο Κυνικός». Ο Αλέξανδρος ήρθε κοντά του και προσφέρθηκε να δώσει στον Διογένη ότι ήθελε.

Ο Διογένης ζήτησε μόνο να παραμεριστεί ο Αλέξανδρος, καθώς εμπόδιζε τον Ήλιο.

Όπως είπε ένας σχολιαστής: «Αν ζούσα στην Ελλάδα στην αρχαιότητα, ο καιρός θα με έκανε να αναζητήσω νερό για να δροσιστώ, ειδικά αν δεν ήταν μακριά».

«Και ζώντας σε ένα νησί, θα ήταν συνέχεια γύρω μου», πρόσθεσε ο σχολιαστής, οπότε «πιθανότατα θα καθόμουν και θα έτρωγα λίγο ψωμί, ίσως σε έναν βράχο ενώ παρακολουθούσα τα κύματα και ένιωθα το νερό στα πόδια μου».

Οι άνθρωποι στην αρχαιότητα ήξεραν σίγουρα κολύμπι

Οι αρχαίοι Έλληνες δείχνουν να κολυμπούν. Εικόνα: Δημόσιος τομέας

Δεν αμφισβητείται, ωστόσο, ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν να κολυμπούν και το έκαναν τόσο για ευχαρίστηση όσο και για δουλειά.

Το κολύμπι ήταν τόσο φυσικό για τους αρχαίους Έλληνες που δεν υπάρχει καμία οδηγία για αυτές τις ασκήσεις.

Τα παιδιά έμαθαν να κολυμπούν όπως διδάχτηκαν από τους γονείς με τον ίδιο τρόπο που έμαθαν να περπατούν.

Ο Πλάτωνας θεωρούσε έναν άνθρωπο που δεν ήξερε κολύμπι το ίδιο με έναν αμόρφωτο.

Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι το κολύμπι στη θάλασσα είναι καλύτερο για την υγεία από το κολύμπι σε λίμνες και ποτάμια. Ήταν επίσης υπέρ του κρύου και όχι του ζεστού νερού.

Η σωματική δραστηριότητα της κολύμβησης ήταν απαραίτητη για τους πολεμιστές που έπρεπε να διασχίσουν ποτάμια ή να κολυμπήσουν για τη ζωή τους σε περίπτωση ναυαγίου κατά τη διάρκεια ναυμαχιών.

Αξιοσημείωτη είναι η περιγραφή του Ομήρου στην Ιλιάδα για την αναχώρηση του Ελληνικού ναυτικού για τον Τρωικό πόλεμο.

Ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι, κατά την πολιορκία της Σφακτηρίας από τους Αθηναίους, δύτες κατάφεραν να φέρουν προμήθειες στους Σπαρτιάτες του νησιού κολυμπώντας υποβρύχια και ρυμουλκώντας καλάθια πίσω τους.

Ο Τάφος του Δύτη. Εικόνα: Δημόσιος τομέας

Σύμφωνα με τις περιγραφές του Ηροδότου για τη μάχη των Συρακουσών, οι Αθηναίοι έστειλαν δύτες για να καταστρέψουν πασσάλους που οι Συρακουσοί τοποθέτησαν κάτω από το νερό για να αποτρέψουν τα εχθρικά σκάφη από το να πλησιάσουν.

Στο γεγονός αυτό αποδίδει και τον μεγάλο αριθμό των επιζώντων από τη μάχη της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.

Η «Εγκυκλοπαίδεια της Αρχαίας Ελλάδας», του Νάιτζελ Γκάι Γουίλσον, λέει ότι υπάρχουν αναφορές σε πολλά στυλ κολύμβησης, συμπεριλαμβανομένου και του πρόσθιου και της έρπουσας, και οι αρχάριοι είχαν τη βοήθεια ζωνών από φελλό.

Μια τοιχογραφία του 5ου αιώνα από το Paestum δείχνει έναν νεαρό να πηδά από κάτι που φαίνεται να είναι πύργος καταδύσεων. Υπάρχουν επίσης λογοτεχνικά στοιχεία για περιστασιακούς αγώνες κολύμβησης στην Αρχαία Ελλάδα.