Όταν τελικά κατακτήθηκε ο Μύτικας, η κορυφή του Ολύμπου

Τον Αύγουστο του 1913 οι πρώτοι ορειβάτες έφτασαν στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, που φημίζεται για τη θέση του στην Ελληνική μυθολογία ως το σπίτι των Δώδεκα Ολύμπιων θεών.

Από εκείνη την ημερομηνία, πιστεύεται ότι περίπου 10.000 ορειβάτες επισκέπτονται το ψηλό βουνό των 2.917 μέτρων (9570 πόδια) κάθε χρόνο. Είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας και το δεύτερο ψηλότερο στη Βαλκανική χερσόνησο.

Οι περισσότεροι από τους ορειβάτες σήμερα, ωστόσο, δεν τολμούν μέχρι την κορυφή, που ονομάζεται Μύτικας. Αλλά στις 2 Αυγούστου του 1913, ένας Έλληνας, ο Χρήστος Κάκκαλος, οδήγησε δύο Ελβετούς στην κατάκτηση του Ολύμπου — μέχρι την κορυφή.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας & Αναρρίχησης τον Ιούλιο του 1913, ο Ελβετός Frederic Boissonnas (1858-1946), φωτογράφος και εκδότης, και ο Daniel Baud-Bovy (1870-1958), αποφάσισαν να εξερευνήσουν τον Όλυμπο, εκπληρώνοντας ένα παλιό τους όνειρο.

Ο Frederic Boissonnas στον Όλυμπο. Δημόσιος τομέας

Το όνειρο των Ελβετών εξερευνητών να φτάσουν στην κορυφή του Ολύμπου

Οι δύο Ελβετοί ορειβάτες έφτασαν με βάρκα στο Λιτόχωρο από τη Θεσσαλονίκη και προσέλαβαν τον Χρήστο Κάκαλο (1882-1976), έναν κυνηγό αγριόγιδων, για οδηγό τους. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν για τη Μονή του Αγίου Διονυσίου, όπου έφτασαν το μεσημέρι. Την ίδια μέρα ακολούθησαν το παλιό μονοπάτι ανηφορίζοντας βόρεια του μοναστηριού και στρατοπέδευσαν στην Πετρόστρουγκα.

Στις 30 Ιουλίου, αφού άφησαν την Πετρόστρουγκα και το καμένο δάσος της, ανέβηκαν προς τη Σκούρτα και αφού πέρασαν τη «σέλα» έφτασαν στην άκρη του σημερινού Οροπεδίου των Μουσών, που αμέσως ονόμασαν Λιβάδι των Θεών.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στην κορυφή του Προφήτη Ηλία και εξερεύνησαν τους πρόποδες του όρους Στεφάνι. Ονόμασαν τη Στεφανή Θρόνο του Δία, ενώ έδωσαν στο Σκολιό το ασυνήθιστο όνομα Μαύρη Κορυφή (γιατί εκείνη την εποχή η πλευρά που έβλεπε στα Μεγάλα Καζάνια ήταν πολύ σκοτεινή.

Από το πλάτωμα κατέβηκαν σε απότομο νήμα και σε δύο ώρες έφτασαν στην άκρη του δάσους, όπου υπήρχε μια καλύβα που χρησιμοποιούσαν οι ξυλοκόποι. Στο σημείο αυτό υπάρχει πλέον το μικρό ξέφωτο, βόρεια του καταφυγίου Σπήλιος, που λειτουργεί ως ελικοδρόμιο. Στην καλύβα είδαν επιτέλους το μονοπάτι που θα ακολουθούσαν για την κορυφή του Ολύμπου.

Στις 31 Ιουλίου, ενώ η ομάδα είχε αποφασίσει να επιστρέψει στο Λιτόχωρο, άλλαξαν γνώμη κοντά στο μοναστήρι και επιχείρησαν να ανέβουν στην ψηλότερη, ακατάκτητη κορυφή του Ολύμπου. Επέστρεψαν λοιπόν στα Πριόνια, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια τρομερή καταιγίδα. Την επόμενη μέρα, αν και αρκετά κουρασμένοι, ανέβηκαν στον Μαυρολόγγο και το απόγευμα έφτασαν στην καλύβα που αναφέραμε προηγουμένως όπου διανυκτέρευσαν.

Πριν τα ξημερώματα ξεκίνησαν με μάλλον ακραίες καιρικές συνθήκες με έντονη ομίχλη, χαλάζι και ισχυρούς ανέμους. Μετά από μια κοπιαστική ανηφόρα μέσα από μικρές ρεματιές και απότομους γλιστερούς βράχους, έφτασαν σε μια στενή κορυφογραμμή. Από την περιγραφή φαίνεται ότι ανέβηκαν κατευθείαν από τα Ζωνάρια.

Ανέβηκαν στην ομίχλη, με τον Χρήστο Κάκκαλο να οδηγεί την ανάβαση —ξυπόλητος— ακολουθούμενος από τους δύο Ελβετούς, δεμένους με σχοινί.

Τελικά έφτασαν σε μια λεπτή διαβρωμένη κορυφή την οποία ονόμασαν Victory Top (προς τιμή της νίκης των ελληνικών στρατευμάτων στο Σαραντάπορο), νομίζοντας ότι ήταν η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Οι Ελβετοί ορειβάτες έγραψαν λίγα λόγια για την ανάβαση σε μια μικρή κάρτα, την έβαλαν σε ένα μπουκάλι και την έβαλαν προσεκτικά κάτω από ένα σωρό πέτρες για να την προστατέψουν.

Το μπουκάλι βρέθηκε 14 χρόνια αργότερα και στάλθηκε στην Ελβετία, αλλά σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ-ΕΟΦΜ) στην Αθήνα.

Ωστόσο, όταν ο ουρανός καθάρισε για λίγο, είδαν μια άλλη, ακόμα πιο εντυπωσιακή κορυφή πάνω από το σημείο που στέκονταν και κατάλαβαν ότι είχαν κάνει λάθος. Πέρα από απογοήτευση, κατέβηκαν από την απόκρημνη κορυφή που τότε ονόμασαν Ταρπηία Πέτρα (Tarpiia Stone). Ωστόσο, όπως έγραψε αργότερα ο Boissonnas, στην καρδιά κάθε θνητού υπάρχει μια σπίθα της φωτιάς του Προμηθέα.

Ο Κάκκαλος με το κεφάλι χαμηλωμένο, κατέβαινε σιωπηλά την απότομη κορυφογραμμή. Μετά σταμάτησε. Μπροστά του βρισκόταν το «κάθετο κουλούρι» που οδηγεί στην ψηλότερη κορυφή. «Πάμε πάνω;» ρώτησε. Οι δύο Ελβετοί ορειβάτες έγνεψαν καταφατικά.

Ο Κάκκαλος γίνεται επίσημος οδηγός

Ήταν η μυστική απόφαση που είχαν πάρει οι τρεις τους νωρίτερα, ο καθένας για τον εαυτό του χωρίς να ανταλλάξουν λέξη. Μοιράζονταν την ίδια σκέψη και τα ίδια συναισθήματα.

Χωρίς να πει λέξη, ο Κάκκαλος άφησε αυτόν τον φωτογραφικό εξοπλισμό και ξεκίνησε αποφασιστικά μέσα από λείες, ολισθηρές πέτρες, ακολουθούμενος από τους δύο Ελβετούς. Σύντομα, είχε φτάσει στην κορυφή - τη μυθική κορυφή του Ολύμπου, την κατοικία των Θεών.

Έτσι, στις 2 Αυγούστου του 1913 (οι Ελβετοί χρησιμοποιούσαν ήδη το ίδιο ημερολόγιο), στη 1:25 π.μ., η ομάδα κατέκτησε την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, την απάτητη κορυφή του Ολύμπου.

Ο Κάκκαλος έγινε αργότερα ο πρώτος επίσημος οδηγός του Ολύμπου, τελευταία φορά ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή, τον Μύτικα, το 1972.