Οι δεύτερες Θερμοπύλες και η διάσωση του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού - Έλληνες εναντίον Γαλατών

Θερμοπύλες, 279 π.Χ., 200 χρόνια ακριβώς μετά από την επική και ξακουστή θυσία των Σπαρτιατών που στάθηκαν μέχρι τελευταίου απέναντι στους Πέρσες. Αυτή τη φορά, ένας άλλος εχθρός, πιο άγριος και απειλητικός, φιλοδοξεί όχι απλά να υποτάξει τους Έλληνες, αλλά ουσιαστικά να τους εξοντώσει και να πάρει τη θέση τους στην προνομιούχα ηλιόλουστη γη...

Κατά πολλούς ιστορικούς, οι «δεύτερες Θερμοπύλες» είναι σημαντικότερες και από τις πρώτες... Κι αυτό διότι στην έκβαση της μάχης δεν παιζόταν απλά η ελευθερία του ελληνικού κόσμου, αλλά μάλλον η επιβίωσή του... Πρόκειται για γεγονότα που θα μπορούσαν να είχαν γυριστεί σε επική κινηματογραφική ταινία, αφού τα έχουν όλα: Μαζικές μάχες, βίαιες συγκρούσεις, ανταρτοπόλεμο, ανατροπές, φριχτά εγκλήματα πολέμου μέχρι και, κατά τις αρχαίες αναφορές, «θεϊκή παρέμβαση»...

Ο τεράστιος αριθμός από πολεμοχαρείς Γαλάτες, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, κατεβαίνουν από τον βορρά, και λεηλατούν τη Μακεδονία -εκτός από τις πόλεις που έχουν τείχη. Ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος ταλανίζεται τότε από τους ανταγωνισμούς μεταξύ των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όμως ευτυχώς οι νότιοι Έλληνες αποφασίζουν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ενωθούν. Υπό την ηγεσία του Αθηναίου Στρατηγού Καλλίμαχου, διάφορες ελληνικές φυλές -χωρίς τους Λακεδαιμόνιους αυτή τη φορά που φάνηκαν μάλλον ανάξιοι του προγόνου τους Λεωνίδα- αποφασίζουν να σταματήσουν τη βαρβαρική επέλαση στο στενό των Θερμοπυλών, για ακόμη μια φορά.

Η κατάσταση φαίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη: Απέναντι στους 200.000 Γαλάτες, στέκονται αντιμέτωποι μόλις 30.000 Έλληνες. Αυτό φαίνεται ότι αρκεί όμως. Στη μάχη που ακολουθεί οι Έλληνες -με τη βοήθεια και του ναυτικού τους που βάλλει με τόξα τους εχθρούς από τη θάλασσα- κατορθώνουν να ανασχέσουν τους Γαλάτες, προκαλώντας τους βαρύτατες απώλειες.

Ο αρχηγός τους ο Βρέννος, βλέποντας ότι αυτή τη φορά, οι Θερμοπύλες είναι απροσπέλαστες, προκαλεί αντιπερισπασμό, στέλνοντας 40.000 άνδρες προς την Αιτωλία και την Ευρυτανία ώστε να αναγκάσει τους Αιτωλείς, που αποτελούν την κύρια δύναμη του ελληνικού στρατού, να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Οι Γαλάτες ρημάζουν ότι βρίσκουν στην πορεία τους, πραγματοποιώντας ιδιαίτερα στον οικισμό Κάλλιο, ανομολόγητες θηριωδίες, που προκαλούν αποτροπιασμό μέχρι και σήμερα. Οι αρχαίες αναφορές κάνουν λόγο ακόμα και για δολοφονία μωρών και πόση του αίματός τους, όσο και για σοδομισμό στα πτώματα των σκοτωμένων γυναικών. Έκτοτε, ο οικισμός αλλάζει όνομα και μέχρι και σήμερα λέγεται «Κλαυσί»...

Οι επιζώντες εξοργίζονται. Άνδρες, γυναίκες ακόμα και παιδιά, στήνουν ενέδρες οπουδήποτε μπορούν στα πυκνά δάση της Ευρυτανίας, παρενοχλώντας το γαλατικό στράτευμα και σκοτώνοντας όσους μένουν πίσω στην αφηνιασμένη πορεία τους. Το τακτικό στράτευμα καταφθάνει και δίνει μια μεγάλη μάχη στη θέση που μετέπειτα ονομάστηκε «Κοκκάλια». Οι Έλληνες είναι νικητές, κερδίζοντας κατά κράτος τους Γαλάτες.

Στο σημείο αυτό, μέσα σε μια καταπράσινη υπέροχη περιοχή, ο Σύλλογος των Κρικελλιωτών Ευρυτανών «ο Άγιος Νικόλαος» έστησε ένα εμβληματικό μνημείο που να θυμίζει τα γεγονότα και τον καταποντισμό των βαρβάρων. Ο οικισμός ονομάστηκε έτσι, διότι μέχρι πολύ πρόσφατα, οι αγρότες της περιοχής έβρισκαν στο έδαφος κόκκαλα και δόρατα από τη μεγάλη μάχη!

Η απειλή όμως δεν έχει περάσει. Ένα ξεχωριστό τμήμα των Γαλατών, κινήθηκε προς το Μαντείο των Δελφών, γνωρίζοντας ότι εκεί θα βρουν τους αμύθητους θησαυρούς του αρχαίου κόσμου. Κι εκεί όμως ηττώνται, με τρόπο μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τις αρχαίες αναφορές, μυστηριακό και... μεταφυσικό.

Οι αρχαίες πηγές κάνουν λόγο για «ακραία φαινόμενα» που χτύπησαν το γαλατικό στράτευμα. Σεισμοί, ανεξήγητες πτώσεις βράχων που σύνθλιβαν τους Γαλάτες, κεραυνοί που έπεφταν και τους σκότωναν ομαδικά... Ακόμα και για εμφανίσεις... φαντασμάτων νεκρών ηρώων, που κατατρόπωσαν τους Γαλάτες, κάνουν λόγο οι αρχαίες πηγές... Η επόμενη μέρα δε, έγινε ακόμα πιο εφιαλτική για τους εισβολείς: Στο στράτευμα επικράτησε μια παρανοϊκή σύγχυση, και οι πολεμιστές άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους, μην μπορώντας να διακρίνουν τον εχθρό από τον φίλο...

Θύμα των συγκρούσεων και ο ίδιος ο Βρέννος, ο οποίος αφού διέταξε να σκοτώσουν τους τραυματίες που αφήνονταν πίσω, ήπιε άκρατον οίνο και στη συνέχεια με το σπαθί του αυτοκτόνησε... Λιγότεροι από τους μισούς Γαλάτες επιβιώνουν και επιστρέφουν στις Θερμοπύλες.

Όμως, το υπόλοιπο γαλατικό στράτευμα αναγκάζεται πια να υποχωρήσει. Αναζητούν την τύχη τους στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, όπου εγκαθίστανται εκεί μόνιμα. Οι Θερμοπύλες αυτή τη φορά δεν έπεσαν. Οι Έλληνες είναι νικητές.

Δείτε το οδοιπορικό-ρεπορτάζ του zougla.gr στους τόπους της μεγάλης μάχης: