Οι απόψεις του Πλάτωνα περί μετεμψύχωσης

Από τον Zaxo Skafida

Είναι γεγονός, ότι ο Πλάτων δεχόταν την επάνοδο των ψυχών εκ νέου από τον ουρανό στην γη, προκειμένου να συνεχίσουν την εξέλιξή τους. Πίστευε όμως στην «μετεμψύχωση», δηλαδή ότι οι ανθρώπινες ψυχές επανέρχονται αδιακρίτως σε σώματα ανθρώπων η ζώων.

Πρέπει εδώ να διευκρινισθεί κάτι πολύ σημαντικό:

Οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι, όταν μιλούσαν για την μετεμψύχωση, εννοούσαν συμβολικά την απόκτηση ιδιοτήτων, τις οποίες δεν είχε η οντότητα στην προηγούμενη ζωή της

Ο Πλάτων όμως, μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις, όπως φαίνεται μέσα από την διερεύνηση όλων των έργων του χρονολογικώς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μετεμψύχωση ισχύει κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά

Η κάθε ψυχή, όταν πρόκειται να κατέλθει στην γη, επιλέγει μόνη της το είδος της ζωής που θα ζήσει, με όλα τα αγαθά και τα δεινά της, αναγνωρίζοντας ότι όλα είναι απαραίτητα για την εξέλιξη και την κάθαρσή της από τα προηγούμενα αμαρτήματα.

Συνήθως δε την εκλογή την κανονίζουν οι συνήθειες της προηγουμένης ζωής. Έτσι, η ψυχή που ανήκε κάποτε στον Ορφέα διάλεξε ζωή κύκνου, ενώ ένας κύκνος διάλεξε ανθρώπινη ζωή. Η ψυχή του Αγαμέμνονος διάλεξε ζωή αετού, η ψυχή της Αταλάντης διάλεξε ζωή αθλητικού ανδρός, η ψυχή του Οδυσσέως διάλεξε ζωή απλού ανθρώπου μακριά από τα αξιώματα κ.λπ.

Κατά συνέπεια, σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη, όλες οι ψυχές ανδρών η γυναικών η ζώων εναλλάσσουν αδιακρίτως τις διαβιώσεις τους. Εξυπακούεται ότι την άποψη αυτή του Πλάτωνος αναίρεσαν όλοι οι Νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι! Σήμερα δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα, μέσα από την πρόοδο της Μεταφυσικής, ότι πράγματι δεν είναι ορθή, δηλ. ότι οι ανθρώπινες ψυχές επανέρχονται μόνον σε ανθρώπινα σώματα ως νέοι άνθρωποι και μάλιστα χωρίς να γίνεται αλλαγή φύλου. Η θεωρία αυτή, προς διάκριση από την πλατωνική μετεμψύχωση, αποκαλείται «μετενσάρκωση».

Το εξόφθαλμο, πράγματι, αυτό ατόπημα του Πλάτωνος, θα λέγαμε μετά βεβαιότητας ότι δεν είναι το καθ' εαυτό σφάλμα του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου. Το λάθος του ήταν, που απέδωσε την άποψη, περί της μετεμψυχώσεως, στον ίδιο τον Σωκράτη, ενώ ο μέγας αυτός αναζητητής της Αλήθειας αποκλείεται παντελώς να υπεστήριξε ποτέ την λανθασμένη αυτή άποψη!

Παρά ταύτα, για να είμεθα δίκαιοι με την Ιστορία της Φιλοσοφίας, θα πρέπει να τονίσουμε ότι κάθε ανθρώπινο έργο δεν είναι δυνατόν να μη εμπεριέχει έστω και μικρά σφάλματα, τα οποία διορθώνουν οι μεταγενέστεροι. Εν πάση περιπτώσει όμως, αυτό ίσως είναι το μοναδικό λανθασμένο σημείο της πλατωνικής κοσμοθεωρίας και δεν μπορεί να επισκιάσει το μεγαλειώδες και ανυπέρβλητο στους αιώνες φιλοσοφικό οικοδόμημα του Πλάτωνος, το οποίο κτίσθηκε με την ουσιαστική συμβολή του μεγάλου διδασκάλου του Σωκράτους και αναντίρρητα είναι ένας αθάνατος ύμνος στις έννοιες του Θεού και της ψυχής! Το ανακριβές της μετεμψυχώσεως προκύπτει ως άμεση συνέπεια της οντολογικής διαφοράς των ανθρωπίνων ψυχών από εκείνες των ζώων, όπως φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα:

«Και μάλιστα δεν άρκεσε στον θεό να επιμεληθεί μόνον του σώματος, αλλά και, το σπουδαιότερο, εμφύτευσε την άριστη ψυχή στον άνθρωπο. Διότι τίνος άλλου ζώου η ψυχή αισθάνεται ότι υπάρχουν θεοί, οι οποίοι διοργάνωσαν τα μέγιστα και ωραιότατα πράγματα; Τέτοιο άλλο δε ζωικό είδος, παρά οι άνθρωποι λατρεύουν τους θεούς;»

Το γεγονός, λοιπόν, ότι μόνον οι άνθρωποι έχουν επίγνωση των θεών, αποδεικνύει την ουσιαστική διαφορά των ψυχών τους από τις ψυχές όλων των άλλων έμβιων όντων. Κατά συνέπεια, δεν είναι δυνατόν οι ανθρώπινες ψυχές να ενσαρκώνονται σε σώμα ζώου, διότι τότε θα έπρεπε και τα ζώα να είχαν αναπτύξει θρησκευτικές αντιλήψεις!

Η παραπάνω αναφορά του Ξενοφώντος ασφαλώς προέρχεται από την διδασκαλία του Σωκράτους και επιβεβαιώνει την άποψή μας, ότι ο Σωκράτης δεν αποδεχόταν την μετεμψύχωση σε ζώα, όπως εκ παραδρομής δέχθηκε ο Πλάτων. Πρέπει όμως να επισημάνουμε την μεγάλη και πολύ ουσιαστική αλήθεια σχετικά με τις μετεμψυχώσεις, την οποία ο Πλάτων διετύπωσε επιγραμματικά με την φράση: «αιτία ελομένου θεός αναίτιος»

Αυτό σημαίνει ότι η κάθε ψυχή, που πρόκειται να κατέλθει στην Γη, επιλέγει η ίδια την ζωή της. Η επιλογή δεν αναφέρεται μόνον στο είδος της ζωής, αλλά και σε όλα όσα πρόκειται να συμβούν σε ολόκληρη την διάρκεια της.

Συμπερασματικά, λοιπόν, να πούμε ότι, σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη, τα όσα συμβαίνουν στην ζωή του κάθε ατόμου, όπως ατυχήματα, ασθένειες, προσωπικές ή κοινωνικές σχέσεις, οικονομικές καταστάσεις κλπ., δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη ο Θεός, αλλά μοναδικός υπαίτιος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο όποιος τα διάλεξε προ της καθόδου της ψυχής του από τον ουρανό, μαζί με άλλες πιθανές εναλλακτικές λύσεις τους. Ο λόγος δε των παντοίων δοκιμασιών είναι η ανάγκη της απαλλαγής της ψυχής από τα βάρη προγενεστέρων αμαρτημάτων, που έχουν συσσωρευτεί επάνω της και δεν είναι τυχαία η αναφορά της Βίβλου στο λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» του ανθρώπου.

Πηγή: skafidaszaxos