Στυμφαλίδες Όρνιθες: Τι Κρύβει ο 5ος Άθλος του Ηρακλή

της Μαρίας Νικολουδάκη – Ρουτσιέρη

Στον πέμπτο άθλο του ο Ηρακλής σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες. Ο μύθος εν περιλήψει μας τις περιγράφει σαν σιδερένια πουλιά, με μυτερά φτερά, σιδερένια ράμφη, νύχια μακριά που πετούσαν σαν σαίτες και είχαν προστάτη τους τον Άρη.

Κατά τον Παυσανία έτρωγαν σάρκες ανθρώπων, διώχθηκαν από λύκους και κρύφτηκαν στους βάλτους της λίμνης Στυφαλίας. Η Ήρα έδωσε κρόταλα στον Ηρακλή να τα χτυπάει για να τρομάζουν οι όρνιθες και να βγαίνουν από το βάλτο, έπειτα εκείνος με τόξο τις σκότωνε.

Υπάρχουν διάφορες απόψεις σχετικές με το μύθο των Στυμφαλίδων και βρίσκω μια λογική εξήγηση στον ισχυρισμό ότι, οι Στυμφαλίδες ήσαν πετούμενα και ο μύθος προφανώς μας περιγράφει με ακρίβεια κάποια τεχνολογία της εποχής μας σχετική με συστήματα οπλικής υπεροχής στον αέρα.

Μας διευκρινίζει ότι ήσαν όργανα του Άρη δηλαδή του πολέμου και ο μύθος δεν θα μπορούσε να συμβολίζει τίποτε άλλο από τα τελευταίου τύπου αεροπλάνα Στέλθ (stealth), τα σιδερένια πουλιά με σιδερένια ράμφη και μυτερά φτερά που μπορούν να είναι αόρατα στα ραντάρ. Είναι τα F 35 τεχνολογίας Στέλθ, στρατηγικά βομβαρδιστικά, τα ακριβότερα οπλικά συστήματα της εποχής μας, όργανα πολέμου, όπως μας λέει ο Παυσανίας. Ονομάζονται όρνιθες και κάθε τι σχετικό με φτερά συμβολίζει πνεύμα, πνεύμα τεχνολογίας στην εν λόγω περίπτωση.

Αναφέρεται ότι κρυβόταν από λύκους και δεν είναι τυχαίο. Η μητέρα του Απόλλωνα, Λητώ, λέγεται ότι ήταν μια λύκαινα που έψαχνε τη Λυκία. Ο λύκος και η λύκαινα έχουν τη ρίζα λυκ που σημαίνει αμυδρό φως. Λυκ συν φως ίσον λυκόφως, λυκ συν αυγή λυκαυγές, η ώρα δηλαδή που αρχίζει να χαράζει. Ίδια ρίζα έχει το λύκειο, ο λύχνος, το λουξ και ότι έχει σχέση με φως. Η λύκαινα λοιπόν ( Λητώ), μητέρα του φωτοδότη Απόλλωνα, έψαχνε το φως, την εξέλιξη.

Οι λύκοι, στην εν λόγω περίπτωση συμβολίζουν την αρχή της νόησης, το δημιουργικό πνεύμα το σχετικό με επιστήμη και τεχνολογία που έχει κάνει στην εποχή μας σπουδαία επιτεύγματα, αόρατα πετούμενα σκάφη τα οποία προσπαθούν να κρυφτούν από λύκους, από ανθρώπους δηλαδή υψηλής νόησης που θα ανακάλυπταν κάποια τεχνολογία η οποία θα μπορούσε να ανιχνεύσει τα βομβαρδιστικά αυτά πετούμενα και να τα κάνει ορατά. Σαν όργανα του Άρη έργο τους είναι να σκοτώνουν και να τρέφονται με σάρκες καθώς λέει ο Παυσανίας

Τα κροταλίσματα που περιγράφονται στο μύθο και που η Ήρα έδωσε τα κρόταλα στον Ηρακλή για να κάνει τις Στυμφαλίδες να φανερωθούν και να βγουν από το βάλτο, προφανώς συμβολίζουν την τεχνολογία η οποία βασίζεται στην εκπομπή ραδιοκυμάτων από τους πομπούς των ραντάρ με σκοπό την ανίχνευση των αεροσκαφών αυτών που τελικά έγινε εφικτή. Όμως… υπάρχει κάποιο άλλο σύστημα οπλικής υπεροχής στον αέρα το οποίο εφαρμόζεται σε μαχητικά αεροσκάφη και το σύστημα αυτό όταν εφαρμοστεί ακόμα και σε παλαιού τύπου, τα αεροσκάφη αυτά αποκτούν αορατότητα, ακόμα και ραντάρ προηγμένης τεχνολογίας αδυνατούν να τα ανιχνεύσουν.

Ο βάλτος της λίμνης Στυμφαλίας που κρυβόταν οι όρνιθες συμβολίζει το θολό και βαρύ συναίσθημα που κυριαρχεί σε εποχή πολέμου.

Τα βέλη του Ηρακλή τα οποία αναφέρονται στο μύθο είναι και αυτά όργανα τεχνολογίας, είναι προφανώς τα αντιαεροπορικά πυρά που είναι σαν βέλη και αναχαιτίζουν τα πετούμενα αυτά σκάφη με την εκπομπή ραδιοκυμάτων από τον πομπό του ραντάρ όταν γίνονται ορατά.

Με τον πέμπτο άθλο του Ηρακλή το σχετικό με τις Στυμφαλίδες οι αρχαίοι πρόγονοί μας προέβλεψαν με το μύθο αυτό, τεχνολογία του μέλλοντος. Προέβλεψαν τα απίθανα επιτεύγματα της εποχής μας, τα τελευταίου τύπου οπλικά συστήματα, τα αόρατα αυτά πετούμενα σκάφη τα οποία έχουν τη δυνατότητα να γίνονται ορατά από τα ραντάρ και με κάποιο άλλο σύστημα όπως προαναφέρθηκε να αποκτούν αορατότητα, ακόμα και ραντάρ προηγμένης τεχνολογίας να αδυνατούν να τα ανιχνεύσουν.

Στον πρώτο άθλο του ο Ηρακλής έπνιξε τα δύο φίδια, το άσπρο και το μαύρο, έλεγξε δηλαδή τις δύο ενέργειες θετική και αρνητική για να μπορέσει έπειτα να τις κατευθύνει. Έτσι… κατάφερε να κάνει τους άθλους του και να πετύχει αυτό που είναι ο σκοπός του κάθε ανθρώπου.

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο «Ενεργειακά αρχέτυπα» της Μαρίας Νικολουδάκη – Ρουτσιέρη Σε περίπτωση που το κείμενο χρησιμοποιηθεί χρειάζεται να αναγραφεί το όνομα της συγγραφέως

Πηγή: diadrastika