Θα σε θεωρούσαν όμορφο στην Αρχαία Ελλάδα;

Η ομορφιά ήταν εξαιρετικά σημαντική στην αρχαία Ελλάδα, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Ποιος, όμως, ακριβώς θεωρούνταν όμορφος στην αρχαία Ελλάδα; Τα πρότυπα ομορφιάς τους ήταν πολύ διαφορετικά από τα δικά μας;

Τα αμέτρητα έργα τέχνης που απεικονίζουν την ανθρώπινη μορφή και οι φιλοσοφικές πραγματείες για τη φύση της ομορφιάς από την αρχαιότητα πιστοποιούν το γεγονός ότι η ομορφιά ήταν πράγματι πολύτιμη στην αρχαία Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η φυσική ομορφιά είχε άμεση σχέση με την εσωτερική ομορφιά, που σημαίνει ότι οι εμφανίσιμοι άνθρωποι ήταν και ηθικά καλοί, ενώ όσοι θεωρούνταν «άσχημοι» δεν είχαν καλό χαρακτήρα.

Οι αρχαίοι Έλληνες που ήταν όμορφοι, ιδιαίτερα άντρες, συχνά περιγράφονταν ως «καλοκαγάθοι», ένα επίθετο που συνδυάζει «καλός», που σημαίνει και όμορφος, και «άγαθος», που σημαίνει ενάρετος ή καλός.

Ωστόσο, αυτή η ιδέα είναι περίπλοκη όταν πρόκειται για γυναικεία ομορφιά.

Οι γυναίκες που ήταν εκπληκτικά όμορφες, ακόμα και οι γυναίκες γενικά, ήταν συχνά είτε «κακές» φιγούρες ή, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικά διφορούμενες στην Ελληνική μυθολογία και λογοτεχνία.

Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, η Ελένη της Τροίας, είναι το τέλειο παράδειγμα αυτού του φαινομένου.

Ενώ οι μελετητές μπορεί να υποστηρίξουν τον βαθμό στον οποίο η Ελένη συμμετείχε πρόθυμα στην εγκατάλειψη του συζύγου της Μενέλαου, μια πράξη που προκάλεσε τον Τρωικό Πόλεμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν ήταν μια αγαπημένη φιγούρα στην αρχαία λογοτεχνία.

Φαίνεται ότι οι όμορφες γυναίκες ήταν καταδικασμένες από την αρχή. Ο Ησίοδος, ένας αρχαίος Έλληνας ποιητής που ήταν σύγχρονος του Ομήρου, περιέγραψε την πρώτη γυναίκα ως «καλόν κακόν», ή το όμορφο, κακό πράγμα, στο έργο του «Θεογονία», που περιγράφει την προέλευση των Ελλήνων θεών.

Η φύση της ομορφιάς ήταν ένα θέμα μεγάλης συζήτησης στην αρχαία Ελλάδα. Φιλόσοφοι, μαθηματικοί και καλλιτέχνες στην αρχαιότητα διερεύνησαν το θέμα ατελείωτα.

Η αναζήτηση της συμμετρίας στην αρχαία Ελλάδα

Ως γνωστόν, ο λαμπρός μαθηματικός Πυθαγόρας ανέπτυξε τη Χρυσή Αναλογία, έναν γεωμετρικό τύπο που συνέδεε την ισορροπία και τη συμμετρία με την ομορφιά — και όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων, αλλά σε όλα. Σύμφωνα με αυτή την αναλογία, τα συμμετρικά πρόσωπα είναι τα πιο όμορφα.

Αυτή η αφοσίωση στη συμμετρία επεκτάθηκε ακόμη και στα φρύδια. Στην αρχαία Ελλάδα, εκείνα τα φρύδια που ενώνονταν στη μέση — σε ένα λεγόμενο «μονόφρυδι» — θεωρούνταν πιο συμμετρικά, άρα και πιο όμορφα.

Εκείνοι που δεν είχαν ήδη μονόφρυδο ήταν γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν kohl, ή μαύρο eyeliner σαν σκιά, για να γεμίσουν το κενό μεταξύ των φρυδιών τους. Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν επίσης για να γραμμώσουν τα μάτια τους και να σκουρύνουν τις βλεφαρίδες τους.

Ενώ πολλά πρότυπα ομορφιάς από το παρελθόν δεν είναι ελκυστικά για τις σύγχρονες ευαισθησίες μας, υπάρχουν μερικά που όντως είναι.

Σύμφωνα με τη Χρυσή Αναλογία του Πυθαγόρα, το σούπερ μόντελ Μπέλα Χαντίντ είναι η πιο όμορφη γυναίκα στη γη — ακόμα και χωρίς φρύδι.

Ο Πυθαγόρας μπορεί να είχε θέμα. Νευρολογικές και ψυχολογικές δοκιμές έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι τείνουν να προτιμούν πρόσωπα που είναι συμμετρικά, αλλά όχι αφύσικα.

Πρότυπα ανδρικής ομορφιάς στην αρχαία Ελλάδα

Όπως και σήμερα, τα καλλιστεία ήταν δημοφιλή στην αρχαία Ελλάδα. Στην αρχαιότητα, όμως, πολλά ήταν προορισμένα για άνδρες.

Ωστόσο, στα νησιά της Λέσβου και της Τένεδου υπάρχουν ρεκόρ καλλιστείων στα οποία συμμετείχαν γυναίκες.

Ήταν τόσο σημαντικοί που συχνά συνδέονταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε πραγματοποιούνταν την ίδια ώρα είτε στον ίδιο χώρο.

Η ανδρική ομορφιά ήταν επικεντρωμένη στο σώμα. Η αθλητική σωματική διάπλαση, με στρογγυλεμένους, σφιχτούς μύες και λίγο λίπος, θεωρούνταν πιο ελκυστική.

Οι άντρες με κοκκινόξανθα μαλλιά, γεμάτα χείλη και αστραφτερό μαύρισμα θεωρούνταν οι πιο όμορφοι στην αρχαία Ελλάδα.

Τα μεγάλα οπίσθια ήταν περιζήτητα στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα, ένα όμορφο σωματότυπο, τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες, βραβευόταν.

Η διάσημη Αφροδίτη Καλλίπυγος (αρχαίο Ελληνικό άγαλμα, και το τολμηρότερο της αρχαιότητας) που κυριολεκτικά μεταφράζεται σε «Αφροδίτη των όμορφων γλουτών», δείχνει τη θεά (αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε να είναι μια θνητή γυναίκα) να επιδεικνύει την θεά του έρωτα να εικονίζεται σε αφροδισιακή στάση.

Ενώ μερικοί θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό αντικατοπτρίζει την τρέχουσα καθήλωσή μας εμπνευσμένη από την Καρντάσιαν με τους εκπληκτικούς γλουτούς, τα τέλεια γυναικεία σώματα στην αρχαία Ελλάδα συχνά είχαν γενικά περισσότερο λίπος.

Ενώ σήμερα οι γυναίκες εστιάζουν κυρίως στους γλουτούς και το στήθος, οι αρχαίοι Έλληνες προτιμούσαν γυναίκες με καμπύλες με κοιλιά και τσιμπημένη μέση.

Η Αφροδίτη της Μήλου από το πλάι. Εικόνα: Δημόσιος Τομέας

Αυτό αποδεικνύεται από τις αμέτρητες απεικονίσεις της Αφροδίτης, της θεάς του έρωτα, με ένα ξεχωριστό σακουλάκι λίπους στο κάτω μέρος του στομάχου και μεγαλύτερους γοφούς που δεν ήταν εντελώς στρογγυλεμένοι.

Μέχρι πολύ πρόσφατα, το να έχει επιπλέον λίπος θεωρούνταν εξαιρετικά ελκυστικό για μια γυναίκα, καθώς χρησίμευε ως ένδειξη της κατηγορίας της.

Οι γυναίκες που ήταν αδύνατες ήταν πιθανώς σκλάβες ή εργάτριες που ασχολούνταν με σωματική εργασία όλη την ημέρα και δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να φάνε επαρκώς.

Το ανοιχτόχρωμο δέρμα ήταν το πρότυπο ομορφιάς στην αρχαία Ελλάδα

Ομοίως, το χλωμό δέρμα ήταν περιζήτητο στην αρχαία Ελλάδα, ένα πρότυπο ομορφιάς που μπορεί να φαίνεται ανέφικτο και πολύ διαφορετικό από τη σημερινή μας στερέωση με λαμπερό, μαυρισμένο δέρμα.

Σε μια χώρα γνωστή για την έντονη ζέστη και τις πολλές ηλιόλουστες μέρες, θα μπορούσε κανείς εύκολα να υποθέσει ότι το να μείνουν χλωμά ήταν δύσκολο για τις αρχαίες Ελληνίδες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνες με μεσογειακό χρώμα μαυρίζουν πολύ εύκολα.

Ωστόσο, οι γυναίκες, εκτός από τους δούλους και τις κατώτερες τάξεις, περιορίζονταν σε μεγάλο βαθμό στο σπίτι, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Πολλές από αυτές μπορούσαν να φύγουν από το σπίτι μόνο σε εκδηλώσεις ειδικών φεστιβάλ ή άλλων σημαντικών εκδηλώσεων.

Οι σκλάβοι και οι γυναίκες της κατώτερης τάξης μπορούσαν να φύγουν από το σπίτι πολύ πιο ελεύθερα, έτσι ήταν συχνά πιο μαυρισμένοι.

Διαφορετικά, τα θηλυκά ήταν κολλημένα στο σπίτι, δηλαδή έρχονταν σε μικρή επαφή με τον Ήλιο. Φυσικά, αυτό οδηγούσε σε χλωμό δέρμα, και προκαλούσε επίσης μια ωχρή, ανθυγιεινή εμφάνιση.

Υπάρχουν αμέτρητα αρχαία κείμενα που συμβουλεύουν τις γυναίκες να κάνουν λευκό μακιγιάζ με σκόνη, το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό με βάση τον μόλυβδο, στο δέρμα τους για να διατηρήσουν μια χλωμή επιδερμίδα ενώ καλύπτουν τυχόν ατέλειες.

Στον αρχαίο κόσμο, στην πραγματικότητα, ο μόλυβδος ήταν μια από τις πιο ευρέως χρησιμοποιούμενες ουσίες στο μακιγιάζ. Γνωστό σήμερα ότι προκαλεί σοβαρές αναπτυξιακές καθυστερήσεις, στειρότητα και άνοια, χρησιμοποιήθηκε σε μορφή πάστας, όπως το σημερινό θεμέλιο, για να λευκαίνει την επιδερμίδα και να κάνει μια γυναίκα να φαίνεται πιο νεανική.

Συχνά χρησιμοποιούσαν ρουζ και κραγιόν από φυσικές πηγές όπως παντζάρια και μούρα για να προσθέσουν ένα χρώμα στο πρόσωπό τους.

Τα χρυσοκόκκινα μαλλιά θεωρούνται τα πιο όμορφα

Συχνά, τα πιο περιζήτητα χαρακτηριστικά είναι αυτά που είναι λιγότερο κοινά. Στην αρχαία Ελλάδα τα μπλε μάτια και τα κοκκινόξανθα μαλλιά θεωρούνταν εξαιρετικά όμορφα.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες μοιράζονται μια μεγάλη γενετική ομοιότητα με τους Έλληνες της αρχαιότητας, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι οι αρχαίοι έμοιαζαν με τους σύγχρονους κατοίκους της χώρας, όπου τα μπλε μάτια και τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά είναι ακόμα ασυνήθιστα.

Ακόμη και σε ήρωες δόθηκε αυτή η διάκριση, σχετικά με την ιδέα ότι η φυσική ομορφιά σχετιζόταν με την εσωτερική καλοσύνη στην αρχαία Ελλάδα. Ο Μυκηναίος βασιλιάς Μενέλαος, αναπόσπαστο πρόσωπο του Τρωικού Πολέμου, περιγράφηκε ως «κοκκινομάλλης» στην Οδύσσεια.

Η σύζυγός του, Ελένη της Τροίας, που θεωρείται η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, ήταν ξανθιά, με μακριά, χρυσοκόκκινα μαλλιά και μπλε μάτια, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ποιητές.

Μερικοί μελετητές έχουν υποθέσει ότι ο περιγράφων των ξανθό-κόκκινων ή κοκκινωπόξανθών μαλλιών μπορεί να μην αναφέρεται στη ξανθιά απόχρωση που σκεφτόμαστε σήμερα.

Μάλλον, μπορεί να αναφέρεται σε ένα ανοιχτό καφέ χρώμα χρυσοκόκκινο στο φως του ήλιου της Μεσογείου.

Οι γυναίκες φορούσαν μακριές περούκες και περιποιόντουσαν τα μαλλιά και το δέρμα τους με ελαιόλαδο

Πλεξούδα Καρυάτιδας. Εικόνα: Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0

Όσον αφορά το στυλ μαλλιών, οι Ελληνίδες των ανώτερων τάξεων είχαν τα μαλλιά τους μακριά, συχνά πλεγμένα και κομμένα σε περίπλοκα στυλ. Αν δεν είχαν μακριά, πυκνά μαλλιά, οι γυναίκες στην αρχαιότητα φορούσαν συχνά περούκες.

Οι σκλάβες και οι γυναίκες των κατώτερων τάξεων δεν επιτρεπόταν να έχουν μακριά μαλλιά και συχνά έκοβαν τα μαλλιά τους πολύ κοντά.

Οι αρχαίες Ελληνίδες χρησιμοποιούσαν ελαιόλαδο για να περιποιηθούν τα μαλλιά και το δέρμα τους, αλλά φυσικά αυτό γίνονταν μόνο από γυναίκες που είχαν την οικονομική δυνατότητα.

Ενώ τα μπλε μάτια ήταν ιδιαίτερα σπάνια και πολύτιμα στην αρχαία Ελλάδα, το ίδιο ήταν και τα μεγάλα καστανά μάτια με μακριές, σκούρες βλεφαρίδες.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου, η Ήρα περιγράφεται ως «αγελάδα», ένα επίθετο που μπορεί να φαίνεται προσβλητικό σήμερα, αλλά στην αρχαιότητα ήταν ιδιαίτερα συμπληρωματικό, αναφερόταν σε εκείνα τα μεγάλα, στρογγυλά καστανά μάτια με σειρές από χοντρές βλεφαρίδες που είναι πιο κοινά από ένα μπλε μάτι, αλλά ήταν εξίσου εντυπωσιακά στην αρχαία Ελλάδα.